czwartek, 9 kwietnia 2015

289. Krew i kartofle, czyli konspiracja w cieniu Pałacu Kultury (cz. 1/2)

Szanowni Czytelnicy!
Pamiętacie Nazi Opko i to, jak wyglądał Kraków podczas okupacji? Kawiarnie pełne ludzi, słodycze, telewizory i żel pod prysznic? Dzisiaj dowiemy się, jak w tym samym czasie żyło się w okupowanej Warszawie…
Nad tym opkiem unosi się duch naiwnej bezmyślności (albo bezmyślnej naiwności) oraz braku wyobraźni. Ałtorka nie jest mianowicie w stanie wyobrazić sobie, w jaki sposób wychowanie i wdrażany od dziecka system wartości wpływa na sposób myślenia - dlatego bohaterkami swego fanfika do “Kamieni na szaniec” uczyniła najmniej prawdopodobne osoby… Za chwilę je poznacie.
Dowiemy się też tego i owego o warszawskiej architekturze, o rozrywkach i menu mieszkańców, a także poznamy ciekawe okazy ulicznej fauny.
Indżojcie!


Analizują: Kura, Dzidka, Babatunde Wolaka, Mikan, Gabs i Jasza.  




Prolog: "Pijalnia czekolady Wedla"

Na ulicy Szpitalnej numer 8 w Warszawie od wielu lat ulokowana była pijalnia czekolady Wedla. Każdego dnia liczba klientów była tak porażająca, że właściciel musiał co chwila zatrudniać kolejnych pracowników, bo brakowało mu rąk do pomocy.
Jak to w czasie wojny - ludzie nic, tylko się bawią i piją czekoladę.
Chleba nie ma, to się pije czekoladę i je ciastka.
W każdym razie można posiedzieć w towarzystwie.


I to właśnie ten mały lokal na swoje ulubione miejsce obrała niska, filigranowa brunetka – Nina Dresner,
Zapamiętajmy, że Nina jest brunetką, ok?


młoda Niemka, która Warszawę znała niczym własną kieszeń w ukochanym, czarnym płaszczyku.
Nie, aŁtorko, związki frazeologiczne typu “znać jak własną kieszeń” nie potrzebują żadnych dodatkowych dopisków.


Siedziała właśnie przy stoliku obok okna, z którego rozciągał się widok na zatłoczoną warszawską ulicę i Pałac Kultury i Nauki w oddali.
Gdyż Pałac Kultury i Nauki był w Warszawie od zawsze. Zbudował go jeszcze król Zygmunt, po powrocie z Ameryki, gdzie zobaczył Empire State Building i stwierdził, że stać nas na lepszy.


Gromki śmiech rozniósł się po sali, gdy jej młodsza siostra, Eden, opowiedziała jej jakiś żart.
Eden? A skąd, na litość, takie imię - hebrajskie!!! - u młodej Niemki?!
To musi być skrót od “ewig deutsch, ewig national”.


Obydwie zaczęły śmiać się tak donośnie i wesoło, że wszyscy w pomieszczeniu musieli chociaż na chwilę na nie spojrzeć. Musieli spojrzeć na te trzy młode dziewczyny, bo ostatnia zawtórowała im trochę później, gdyż popijała gorącą czekoladę i mało brakowało, a oblałaby się napojem.
Z opóźnieniem zrozumiała dowcip.
Musiała sobie najpierw przetłumaczyć.


Ta trzecia, spóźniona, to była Zofia Pałasz, ich najlepsza przyjaciółka.
AŁtorko droga, proszę, przybliż nam okoliczności, w jakich młoda Polka w okupowanej Warszawie mogła zaprzyjaźnić się z rówieśniczkami - Niemkami. A także stan umysłu, który pozwalał jej wesoło spędzać z nimi czas w pijalni czekolady, podczas gdy być może tuż za rogiem trwała łapanka…
To nie ją łapali, więc zero powodów do zmartwień.
AŁtorka sobie wymyśliła romantyczny wątek przyjaźni “wojna wojną, a my jesteśmy ponad podziałami”. Nie ma najwyraźniej pojęcia, że Polacy jako obywatele trzeciej kategorii nie mieliby specjalnie możliwości nawiązania bliższej znajomości z Niemcami, pomijając już to, że się do tego nie palili, a Niemcy… A czy ty, droga aŁtorko, zaprzyjaźniłabyś się na przykład ze starą łopatą? Polak dla Niemca był przedmiotem użytkowym, niczym więcej.
Aha, bo może tego też nie wiesz: w czasie okupacji Polacy nie chodzili do szkoły.
Taka ciekawostka: Polaków pod okupacją obowiązywał ze strony Państwa Podziemnego zakaz utrzymywania stosunków towarzyskich z Niemcami (kodeks moralności). Tymczasem w tzw. Kraju Warty Niemcy mieli oficjalny, prawny zakaz utrzymywania takich stosunków z Polakami (źródło).
Tak sobie myślę… Jeżeli znała Warszawę jak kieszeń płaszczyka, czy jak tam to szło, to może bywała w mieście przed wojną i wtedy zaprzyjaźniła się z Polką? Względnie jest Niemką warszawską?
Dobrze kombinujesz, ale w dalszej akcji wyjaśni się, że jednak nie.
Szkoda. To by ułatwiało parę kwestii.


To trio było widywane wszędzie razem, nigdy oddzielnie. A teraz, chociaż wokół nich ponoć toczyła się wojna, one śmiały się wesoło w pijalni czekolady, jakby nic innego jak słodycze się dla nich nie liczyło.
Ok, mamy dwie Niemki i folksdojczkę - interesujący pomysł, by wybrać akurat takie bohaterki do fanfika do “Kamieni na szaniec”. Ciekawe, jak aŁtorka z tego wybrnie.
Drżę.
Ja bym tu widział potencjał do niezłej finałowej rzezi, większej niż w oryginale.


Tadeusz Zawadzki zwykle w pijalni Wedla nie bywał – uznawał takie wizyty za kompletną stratę czasu.
Fakt - po pierwsze, jako Polak, mógł kupić na kartki tylko podstawowe produkty żywnościowe, żadnych słodyczy, a po drugie, pijalnia Wedla, jak większość eleganckich lokali, prawdopodobnie była nur für Deutsche.
Wyroby cukiernicze kupowało się od pań z inteligenckich domów, które wypiekami nieraz zarabiały na utrzymanie. Proces produkcji w okupacyjnych warunkach był trudny, więc i ciasta nie tanie.


Tam jednak pracował Zygmunt Kaczyński, jego kolega, znany także jako Wesoły,
Wesoły nie pracował jako kelner, tylko jako akwizytor, dzięki temu miał wstęp do różnych niemieckich instytucji, m. in. do siedziby Gestapo w Alei Szucha.
Ojtam, uprawiał sabotaż, rozpuszczając w czekoladzie pastylki na sraczkę für Deutsche.


a Tadek musiał odebrać prezent dla młodszej siostry, Ani, bo miała tego dnia urodziny.
– Ptasie mleczko, tak, jak chciałeś
Wesoły, miejże trochę przyzwoitości, tak na oczach szefa okradasz firmę?
Lepiej by kiełbasy skombinował.


(Znaczy: Tadeusz mu za to ptasie mleczko zapłacił, ale tak czy inaczej - mógł je nabyć tylko “spod lady”)


Tadeusz dopytuje się, kim są dziewczyny przy stoliku, a wychodząc, wymienia spojrzenia z Niną. Brace yourselves, Tró Loff is coming!


Gdyby to tylko od tej dwójki zależało, to już nigdy by nie myśleli o tej nic nie znaczącej chwili. Ot, dwójka nieznajomych przez chwilę na siebie popatrzyła, no to co? To się dzieje na ulicy każdego dnia.
Ale to nie od nich zależało, o nie.
Nikt nie powiedział, że będzie łatwo! - zarechotał Imperatyw Narracyjny.
Rudy i Zośka mają zdecydowanie przerąbane: mało, że okupacja, mało, że konspiracja, to jeszcze są w opku!


Tadeusz wyszedł ze sklepu i natychmiast wpadł na swojego najlepszego przyjaciela, Janka Bytnara, którego jak zwykle rozczochrana czupryna była już tak poplątana przez wiatr, że tylko fryzjer mógłby tu zaradzić – i jedyną radą na tą katastrofę byłoby ścięcie tych kudłów.
– Widzisz, mówiłem, że Wesoły wszystko potrafi załatwić – Janek mrugnął do kolegi, jakby dumny z siebie. Tadeusz machnął wymijająco ręką, jakby chciał go zbyć. – Oj no weź, Zośka, coś ty ostatnio taki markotny? Zachowujesz się tak, jakbym ci ojca łopatą zabił.
Uśmiechnij się, życie jest piękne, ludzie tacy mili, słoneczko świeci...


Nazwany Zośką Tadeusz zaśmiał się cicho pod nosem. Dobry humor przyjaciela i jemu się udzielał.
– A tak swoją drogą, to ciągle zapominam zapytać, kiedy poznamy tą twoją tajemniczą narzeczoną – zażartował Tadeusz, popychając lekko kolegę tak, że oparł się o ścianę budynku.
Na czym polegał tu żart? W rzeczywistości Zośka bez przerwy zamęczał Rudego pytaniami o narzeczoną?


Janek, zwany także Rudym, zaśmiał się nerwowo, drapiąc się po karku.
Złapał gdzieś wszy?


Rzucił jeszcze jedno tęskne spojrzenie w stronę pijalni Wedla. Jakby coś tam zostawiał, jakby coś opuszczał, jakby czegoś zapomniał [portfel] i chciał się po to wrócić [zdecydowanie portfel], ale prędko minął mu ten stan, kiedy napotkał zaciekawione spojrzenie Zośki. – No? To co? Chłopaki też się już niecierpliwią.
I Nowy Pudelek Warszawski nie ma o czym pisać.


– Niedługo – zapewnił go Rudy. – Już niedługo… muszę tylko… porozmawiać z nią o tym. No wiesz, przygotować na szok. Żeby nie padła na zawał, jak ją wprowadzę do małego pomieszczenia wypełnionego po brzegi chłopakami z bronią. Sam rozumiesz dylemat.
Rozumiem, że absolutnie nie było takiej opcji, żeby Rudy przedstawił dziewczynie swoich kolegów, nie wspominając o ich konspiracyjnej robocie?
(btw, jeśli to lato 1942, to chłopaki wciąż jeszcze działają w małym sabotażu, ich bronią jest farba, kreda, ulotki i podziemne gazetki)
Gdyby nic nie wspominał o konspiracji, straciłby sporo z lansu. Podobnie koledzy, gdyby chociaż na moment schowali broń.


Na tym ich rozmowa się skończyła; skręcając w boczną uliczkę, obrali kurs na siedzibę Orszy, swojego dowódcy.
Gdyby tylko wiedzieli, że taka zwykła pijalnia czekolady Wedla na ulicy Szpitalnej numer 8 zmieni ich życia na zawsze…
Tja. Tak jakby wojna nie dość je zmieniła. Ale co tam wojna wobec Tró Loff!


Rozdział 1: "Warszawskie kotwiczki"

Lipiec roku 1942 był upalny. Tak upalny, że na Starym Mieście ludzie zamawiali szklankę wody, aby przemyć twarz. Warszawa umierała z gorąca. Tak samo jak i każdy jej mieszkaniec.
Przy okazji znajdowała się w środku wojny, ale nikt już na nią nie zwracał uwagi.
Przyzwyczaili się.


Był już wieczór, kiedy Nina i Eden Dresner, wraz ze swoją przyjaciółką Zosią, szły ulicą Marszałkowską. Zmierzały w stronę mieszkania młodej Pałasz, która żyła blisko Parku Saskiego.
Pod trzecim krzaczkiem od lewej.


Zdecydowały się przenocować u niej, sądząc, że nie zdążą przed godziną policyjną wrócić do domu na ulicy Mickiewicza, a Zosia natychmiast się zgodziła.
Godzina policyjna obowiązywała Polaków i Żydów, a panny są Niemkami. Ok, Zosia jest Polką, ale stawiam szampana przeciw jabolowi, że folksdojczką - w opisanych okolicznościach po prostu nie może być nikim innym. Zwłaszcza, że mieszka w pobliżu Ogrodu Saskiego - znaczy, w Śródmieściu, którego spora część przeznaczona była nur für Deutsche.
(Oraz stawiam drugiego szampana, że aŁtorce nawet przez sekundę nie przyszło do głowy, jakie wnioski nasuwa zachowanie Zosi. Btw, powinna nazywać się raczej Sophie Palasch albo jakoś podobnie - nie po to człowiek podpisuje volkslistę, żeby potem obnosić się z nazwiskiem w języku podludzi.)


Nina nagle zatrzymała się jak wryta i cmoknęła cicho.
– Wracam po ptasie mleczko – mruknęła pod nosem zdecydowanie, a Eden wzniosła ręce ku niebu, jakby prosiła Boga o pomoc i litość. – Cicho, zdążę.
– Nina, zlituj się – Eden zajęczała cicho, lekko poirytowana zachowaniem siostry. – Zośka, powiedz jej coś.
Zosia jednak tylko wyjęła z portmonetki kilka monet i włożyła je w dłonie Niny.
– Weź dwie tabliczki mlecznej dla mnie – dodała.
Taka ciekawostka: w GG monety kończyły się na pięćdziesięciogroszówce, złotówka już była banknotem. A że czekolada, jako towar luksusowy, musiała być droga, to za “kilka monet” kupiła sobie chyba dwie kostki a nie dwie tabliczki ;)
Jedno z konspiracyjnych pism podawało, że za cieniutki kawałek tortu płaciło się od sześciu do piętnastu złotych, czekolada nie mogła być dużo tańsza.


Eden poddała się i machnęła wymijająco ręką, jakby już w pewnym sensie przyzwyczajona była do takich akcji. – Tylko wróć na czas, będziemy czekały na klatce, dobrze?
Nina mrugnęła do nich porozumiewawczo i w podskokach ruszyła w przeciwnym do swoich przyjaciółek kierunku.
Dziewczęta ile mają lat? Pałasz ma mieszkanie, znaczy się pracuje i jest w stanie sama się utrzymać. A Nina to dziesięcioletnie dzieciątko, co sobie tak beztrosko podskakuje na ulicy?
Według opisu w zakładce o bohaterach, Nina i Zosia mają po 20, Eden - 18. Ale nie oczekuj od nich zachowania zgodnego z wiekiem.


Wracała do pijalni czekolady Wedla na ulicy Szpitalnej, pewna swego. Jej czerwona sukienka w białe grochy przywoływała uśmiechy na twarzach przechodniów. Niektórzy kłaniali jej się grzecznie, bo była w końcu panienką Dresner.
Znaną w całej Warszawie, bo…?
Bo przemierzała ulice w podskokach. Od Bielan po Służew powtarzano z ust do ust opowieści o dziewczynie znanej jako Kanguroniemka.
Kangurek Sieg Heil.


Czasami chciałaby być po prostu… Ninką.
Och, to ciężkie życie celebrytki!


Myśląc, jakby tutaj skrócić sobie drogę, skręciła w ulicę Rysią, by potem obrać kurs na Jasną. Bóg jeden wiedział, że to był zły pomysł. Kiedy tylko za plecami zniknął jej widok na Marszałkowską, usłyszała kroki.
A trzeba się było trzymać tej durnej Marszałkowskiej…
Tam jest cicho, pusto i żadnych kroków.


Dwie pary kroków.
Co to jest “para kroków”?
Krok lewą nogą i krok prawą.


Robiło się nieciekawie. Nina zacisnęła pięści, przyspieszając kroku, ale ci, którzy szli za nią, zrobili to samo. Westchnęła, niezbyt tym faktem zadowolona. W końcu odwróciła się i spojrzała w oczy dwóm wyższym od siebie mężczyznom, którzy jak na zawołanie także się zatrzymali. I to kilka metrów przed nią.
Czyli dość daleko, niezbyt dobry punkt wyjścia do ataku.


Nina się nie bała – ona potrafiła o siebie zadbać.
Zanim jednak miała szansę wyjąć z torebki swoją broń od ojca, oprychy się na nią rzuciły, a ona krzyknęła krótko. Nie ze strachu. Po prostu ją zaskoczyli.
Ups! Musieli się poruszać z prędkością Edka Cullena startującego do Belli, skoro jednak nie zdążyła wyciągnąć broni.
Bo to jest logiczne, że broń palną nosi się w torebce, w razie napadu przeszukuje tę torebkę zamiast zwyczajnie zaprawić torebką napastnika w skroń.


A Warszawa tylko wydawała się takim dużym miastem, naprawdę.
Los chciał, żeby ten krótki krzyk usłyszał przechodzący właśnie obok młody mężczyzna, który zmierzał prosto do domu przed godziną policyjną. Coś jednak kazało mu zawrócić i pomóc tej dziewczynie – nie tylko obowiązek, ale i przeczucie.
Imperatyw Narracyjny kopnął go w dupę.


I zdziwił się, kiedy zauważył, że ta mała istotka uporała się z jednym z mężczyzn. Jej złote włosy nie były już związane w warkocz – a tą misterną fryzurę miała na głowie dosłownie chwilę temu – ale opadały na ramiona.
Sorry, że wcinam się z tak prozaiczną uwagą w tę jakże emocjonującą scenę - ale czy pamiętamy, że na początku opowieści Nina była brunetką?
Jej włosy miały odcień ropy naftowej, zwanej czarnym złotem.


Stała naprzeciwko drugiego oprawcy, z uniesionymi pięściami, kiedy ten drugi kulił się w kącie, trzymając się jedną dłonią za nos a drugą za krocze.
A co w tym czasie robił ten pierwszy?


Tadeusz Zawadzki zmarszczył czoło i przechylił delikatnie głowę. To małe… coś, załatwiło dwa razy większego faceta? Małe to coś. Ale silne jak diabli.
Niekoniecznie. Skoro przyrżnęła napastnikowi w nos i krocze to zwyczajnie umiała szybko walnąć tam, gdzie trzeba. Nie trzeba mocno, wystarczy precyzyjnie.
Cóż, kangur potrafi nieźle przyłożyć.


Lepiej temu czemuś nie podpadać, pomyślał. A potem ocknął się z transu i podbiegł do dziewczyny, rzucając się na jej napastnika. W kilka minut się z nim uporał, i obydwaj uciekli, zostawiając Tadeusza sam na sam z tajemniczą dziewczyną.
Kto z kim uciekł i kto kogo z kim zostawił? Albo muszę to sobie rozrysować, albo koleś uciekł z jednym z napastników.


– Sama bym sobie poradziła – warknęła, zbierając z ziemi swoją rozerwaną torebkę i zniszczoną bransoletkę. Tadeusz prychnął z niedowierzaniem, obserwując ją uważnie.
– W moim towarzystwie wystarczyłoby zwykłe dziękuję – powiedział spokojnie, splatając ręce na piersi. Nina podniosła wzrok, aby na niego spojrzeć, ale żadnym przyjaznym wyrazem twarzy go nie zaszczyciła. Wręcz przeciwnie: skrzywiła się niemiłosiernie, myśląc o nim jako o jednym z takich, co to pomagają i też zapłaty oczekują.
A niektórzy znowuż są tak skąpi, że nawet “dziękuję” im żal...


– O pomoc nie prosiłam – odparowała nieprzyjemnie Nina, podnosząc się z kolan. Otrzepała je z ziemi i dumnym krokiem ruszyła przed siebie, zdeterminowana, aby jednak swoje ptasie mleczko kupić, a i Zosi dostarczyć jej czekoladę. Tadeusz uniósł brwi, niedowierzając, kiedy dziewczyna wyminęła go szerokim łukiem.
Tak się zastanawiam nad priorytetami. Owszem, to są Niemki, więc w zajętej wojną Warszawie jest im zdecydowanie łatwiej niż komukolwiek innemu. Zastanawia mnie tylko, czy naprawdę zdecydowanym priorytetem w trakcie wojny dla kogokolwiek były słodycze, a nie troska o własne bezpieczeństwo.
Jeżeli bezpieczeństwa i tak się nie było pewnym, to przynajmniej coś słodkiego by się zjadło.


– Czekaj, czekaj – zatrzymał ją, trzymając lekko za ramię, ale ona zmierzyła go nienawistnym spojrzeniem. Gdyby wzrok mógł zabijać, Tadeusz dawno by już nie żył. Dodatkowym faktem działającym na jego niekorzyść było to, że to zawsze jego mogła oskarżyć o napaść, i skończyłby na Szucha, albo Bóg wie gdzie.
Tyle gadania o pomaganiu napadanym kobietom. O reagowaniu na przemoc, a tu małolata za pomoc może rozważać fałszywe oskarżenie. Kopcie dołki pod sobą, kopcie.


Ale Nina nie była taką Niemką, za jaką ją wszyscy postrzegali.
Zwyczajnie głupszą.


– Ale nic ci nie jest? – upewniał się Tadeusz, chociaż średnio miał na to ochotę. Dopiero ją poznał, a już działała mu na nerwy. Nina wyrwała rękę z jego uścisku i pokręciła głową energicznie.
– Nic a nic – powiedziała, poprawiając włosy. – A teraz, niech mnie pan zostawi, bo zacznę krzyczeć.
– Nie zaczniesz.
– A przekonać się chcesz?
– I tak nie będziesz krzyczeć wystarczająco głośno, aby ktoś cię usłyszał.
– Ach, widzisz, ludzie mnie nie doceniają.
– Przeszliśmy na ty.
– Nina.
– Tadeusz.
– Co myśmy właśnie zrobili?
– Sam do końca nie wiem.
– Nie lubię się przedstawiać.
– Ja też nie.
Marchewki z groszkiem też nie lubię. I gadania od rzeczy.
Mnie zastanawia jedno: PO JAKIEMU oni rozmawiają? Nie mówcie, że po polsku…
Proponuję po łacinie.


I to był właśnie ten moment. Nina zmarszczyła czoło, myśląc nad czymś intensywnie, a Tadeusz zrobił dwa kroki w tył, lekko skołowany tą jej nagłą zmianą w zachowaniu.
Myśli. Może być groźna.


– Ja cię znam – szepnęła, niezbyt pewnie. – Ty bywasz w Wedlu.
Wtedy i Tadeuszowi coś zaświtało w umyśle: siostry Dresner, mówił Wesoły; Niemki, dodał potem… co on właśnie zrobił, tak na marginesie? Ach, tak. Pomógł Niemce. Nic tylko pochwalić się o tym do Orszy. Będzie dumny. A potem zastrzeli go tam na miejscu za coś takiego…
Ooooszywiździe, uzna pomoc napadniętej kobiecie za akt zdrady i kolaboracji. Bez jaj, kurwa.


Nina i Tadeusz ustalają, że “to się nigdy nie zdarzyło” i rozchodzą każde w swoją stronę.


Nina z początku omijała małe, białe literki, które znaleźć można było wszędzie w Warszawie. Zwykle je po prostu ignorowała.


Ale z czasem zaczęła dostrzegać ich znaczenie – tak zwane "kotwiczki" były czymś więcej, niż tylko zwykłą literką.
Dlatego pewnego sierpniowego dnia zatrzymała się przy słupie ogrodzenia, który wykonany był z czerwonej cegły, i zmarszczyła lekko czoło, wpatrując się w namalowany białą kredą znaczek. Rozejrzała się w około. Pod jej stopami nadal leżała kreda, którą ktoś namalował kotwiczkę. Schyliła się i podniosła biały przedmiot, przekręcając go kilkukrotnie pomiędzy palcami, jakby próbowała zrozumieć sposób myślenia tych, co to robili.
P. W. Polska. Polska walcząca.
Nina przełknęła głośno ślinę i schowała kredę do torebki, ale kotwiczki nie starła.
Ten konkretny napis na ścianach i kreda w torebce młodej dziewczyny? Jak tłumaczyłaby się w razie przeszukania? No chyba że młodych złotobógwiejakowłosych Niemek nie przeszukiwali.
Nieno, mogła się wylegitymować dobrymi, niemieckimi papierami - ale jakieś nieprzyjemności pewnie i tak by miała.


Ruszyła w dalszą drogę, napotykając w jej trakcie jeszcze kilka kotwiczek. I za każdym razem, kiedy je widziała, uśmiechała się pod nosem i w pewnym momencie zrozumiała, że tymi literkami usiano całą dzielnicę. Okręciła się kilka razy wokół własnej osi.
To było wszędzie. Farbą, kredą, kredkami, czymkolwiek – było to na ścianie budynku, to na ogrodzeniu, to na drzewie, to na plakacie, to na chodniku… a ona zaczęła się niemal natychmiast zastanawiać nad jednym: kto to zrobił? Kiedy to zrobił?
Ile odwagi to od niego wymagało?
Tja. Proponuję bohaterką następnego opka uczynić policjantkę, zachwycającą się, ileż odwagi wymagało od kogoś napisanie na ścianie “CHWDP”.


– Nina, gdzieś ty znowu polazła? – Eden złapała siostrę za rękę i pociągnęła za sobą, chociaż Ninka nadal spoglądała za siebie, na te cudowne kotwiczki. Na znak Polski, która nadal walczyła, choć wszyscy, których Nina znała, już dawno skazali ją na porażkę.
Ja pierdolę… Pomysł, żeby bohaterkami uczynić Niemki, od samego początku wydawał mi się debilny, ale ciekawa byłam, jak aŁtorka z tego wybrnie. Tymczasem wcale nie próbuje, przeciwnie - brnie coraz głębiej w absurd. Dlaczego, do kanędzy, Nina myśli jak Polka?! Dla niej te kotwiczki nie oznaczają żadnej cudowności, a zagrożenie - choćby takie, że kiedy pójdzie do swego ulubionego Wedla, ktoś tam wrzuci granat z gazem łzawiącym albo wywołującym wymioty… Albo prawdziwy granat - jak przy zamachu na kasyno w alei Szucha.
A mogła aŁtorka obsadzić w głównej roli np. śląską gosposię służącą u Niemca i przybyłą wraz z nim do Warszawy - ale gosposie nie są tró.
Raz, że nie są tró, a dwa, że aŁtorki nie mają pojęcia o istnieniu takiej grupy społecznej - pamiętasz, starszy sierżant Tom Kaulitz też sam sobie sprzątał, gotował i zmywał naczynia.


– Zosia, znalazłam ją! – poinformowała Eden brunetkę, która czekała na nie na skrzyżowaniu. Pałasz machnęła rękami zachęcająco. Zawsze, kiedy już skończyły pracę, szły do Wedla. To było ich miejsce, ich azyl.
Kiedy dotarły do Wedla, miejsce to zdążyło się już przeludnić. Największy ruch był tam od dwunastej do piętnastej. Potem ludzie jakoś się rozchodzili.
W niemieckich biurach i urzędach pomiędzy dwunastą a piętnastą pracownicy mieli przerwę na lunch.


Przywitał ich [je] tradycyjnie Zygmunt, młody pracownik, który na ich widok natychmiast zaczął przygotowywać cynamonową czekoladę do picia.
– Słyszałyście wieści? – Zygmunt nachylił się przez ladę bliżej dziewcząt, jakby chciał przekazać im jakieś poufne informacje. Rozejrzał się w około, upewniając się, że nikt ich nie słucha. – Usuwają getto. Dzisiaj wyjeżdżają pierwsze pociągi z Żydami.
Cja. Likwidacja getta - to faktycznie pierwszy temat, jaki mógłby poruszyć kelner w rozmowie z klientami. Jakimikolwiek. A co dopiero Niemkami.
- Likwidują getto. A w ogóle to co u ciebie?


Nina zachłysnęła się swoją czekoladą, i Eden musiała poklepać ją po plecach, choć sama wyglądała na wielce zdenerwowaną. Zosia zaś odstawiła filiżankę, bo gdyby tego nie zrobiła, przedmiot zapewne rozbił się na drobiazgi.
– Dokąd? – wydusiła Nina, kiedy już przestała kasłać i dławić się ciepłym napojem.
– Chodzą plotki, że do Treblinki – odparł chłopak, wzruszając ramionami. Nie spodziewał się takich reakcji z ich strony. – Ale nikt nie wie na pewno.
Tak z ciekawości - jakich reakcji się spodziewał? Po co w ogóle im to mówił? Dlaczego uznał akurat je za godne zaufania, skoro ta wiadomość najwyraźniej była tajemnicą?


– Do Treblinki? – zastanowiła się na głos Zosia, spoglądając na przyjaciółki ze zmarszczonym czołem. – A co niby jest w Treblince? Kurczę, nie czytamy gazet, nie byłyśmy tu od kilku dni… – Eden przełknęła głośno ślinę, ściskając dłoń starszej siostry.
Próbuję coś powiedzieć, ale wszystko wydaje mi się obrzydliwe.
Noooo, z gazet mogłaby się dowiedzieć na przykład, że Żydzi roznoszą wszy i tyfus, więc wywiezienie ich do obozów jest konieczne ze względów higienicznych. To wszystko dla dobra mieszkańców!
Może być.


– Zaczęli ich wysiedlać z domów pod koniec lipca – dodał Zygmunt, po czym grzecznie przeprosił koleżanki i oddalił się do innego klienta. Nina, zdeterminowana, dopiła jednym haustem swoją czekoladę, złapała za torbę i wybiegła z Wedla. W drzwiach wpadła na kogoś, kto nawet zaklął pod nosem, ale zignorowała go i biegła dalej przed siebie, a Eden i Zosia zaraz za nią.
W kilka minut dotarły do ulicy Świętokrzyskiej, która była jedną z tych, co prowadziły do getta. I rzeczywiście, jakoś dziwnie cicho tam było.
W jaki sposób wywiezienie Żydów z getta wpłynęło na zmniejszenie się ruchu na Świętokrzyskiej, która była za murami?
- Za jakimi murami? - zdziwiła się aŁtorka.


Nie zwróciły na to uwagi; miały nawał pracy w kawiarence, do Wedla wstępowały na maksimum pół godziny…
…po prostu nie zauważyłyby nic, gdyby Zygmunt ich nie poinformował.
– Eden, leć powiedzieć ojcu, że to sytuacja kryzysowa i dzisiaj ma być w domu – szepnęła dyskretnie Nina, widząc, że ludzie zaczęli się dziwnie przyglądać trójce zdyszanych dziewcząt stojących na środku ulicy i wpatrujących się w mur odgradzający je od getta. – No leć, na co ty jeszcze czekasz?
A ich ojciec, słysząc ten rozkaz, trzasnął obcasami i ryknął: “Jawohl! Praca poczeka, führer poczeka, córka wzywa mnie przed swe najjaśniejsze oblicze!”.


– Mam złe przeczucia – westchnęła Zosia, żegnając się gestem z młodszą przyjaciółką, która popędziła czym prędzej w stronę Alei Szucha. – Nina, co jest w Treblince?
– Obóz, obóz pracy – Nina pociągnęła koleżankę za ramię i obydwie ruszyły powolnym krokiem wzdłuż Marszałkowskiej. Nie wiedziały, dokąd zmierzają, ale musiały się ruszyć. – Niezbyt przyjemna sprawa.
– I po co oni ich tam wywożą, żeby pracowali?
– Obawiam się, Zosiu kochana, że to coś o wiele gorszego – Nina pokręciła głową z żalem, rozglądając się po okolicy. Nie spodziewała się, że to znajdzie, ale to ją mobilizowało do dalszej walki.
Jakiej znowuż, kurnać, walki?


– Coś o wiele, wiele gorszego ich tam czeka…
I w końcu znalazła to, czego szukała.
Kotwiczka na ścianie budynku.
No i…?
Ach, już wiem, kotwiczka na ścianie była symbolem ukrytego przejścia do Krainy Szczęśliwości i Różowych Kucyponków, więc Nina rozpędziła się i jak nie wyrżnie łbem o mur!


Rozdział 2: "Führer, Heidestraße i pierwsze spotkania"

Z Führerem? Wysoko laski mierzą…


Nina postanawia ożywić rodzinną kolację wesołą konwersacją:


– Słyszałam, że likwidują getto – powiedziała to cicho, jakby od niechcenia; jakby traktowała to jak każdy inny temat do rozmowy. Widelec Reginy Dresner zastygł jednak w połowie drogi do jej ust. Oho, zaczęło się, przebiegło Eden przez myśl.
– Nina, nie przy stole – upomniał ją ojciec. Thomas Dresner może i szanował wolność słowa swoich dzieci, ale czasami jego córka potrafiła być dosyć buntownicza.
Szanował. Wolność słowa. Funkcyjny Niemiec w 1942 roku. Dajcie jakąś butelkę.
Masz, taką z kangurem.




– Dlaczego? – kontynuowała Ninka, wzruszając lekko ramionami. – Temat jak każdy inny. To gdzie ich przesiedlą? Do Treblinki? Czy do Majdanka? Może do Oświęcimia? W sumie do Auschwitz też mogliby ich wywieźć. To wcale nie tak daleko, jak się wydaje, prawda?
Tak, tak, młoda Niemka w 1942 roku ma oczywiście naszą wiedzę na temat obozów i nasz sposób myślenia o nich. Tymczasem - dlaczego miałaby się przejmować losem wywożonych Żydów? Prawdopodobną reakcją Niemki na takie informacje byłoby raczej “Ach, wywożą tych brudnych, zarażających tyfusem Żydów gdzieś daleko od nas, wspaniale!”, ewentualnie “dostają to, na co zasłużyli”.
Już nie mówiąc o tym, że takie nazwy jak Treblinka, Majdanek Oświęcim, przeciętnemu Niemcowi nic nie mówiły, a już na pewno nie to, co się tam dzieje. Sami Żydzi sądzili, że jadą do obozów pracy albo do “miasteczek specjalnie dla Żydów”.
“Swoje działania w gettach, szczególnie w okresie masowej eksterminacji Żydów, Niemcy starali się zachować w jak największej tajemnicy. Stąd zarządzenie starosty Gramssa z 24 VIII 1942, zakazujące wstępu do getta zarówno Polakom jak i Niemcom” (źródło). Zarządzenie dotyczyło co prawda getta w Sokołowie, ale myślę, że zasada zachowania tajemnicy obowiązywała i w Warszawie.
Oczywiście. Tajemnica była bardzo głęboka. Gdy pociągi zbliżały się do obozów, przepinano lokomotywę na koniec składu, żeby wpychała wagony. Polskiego maszynistę zastępował SSman, mimo to na rampę wjeżdżały tylko wagony, a lokomotywa zostawała poza obozową bramą.


– Nina, przestań, masz przestać natychmiast! – Regina uderzyła dłonią w blat, a Eden podskoczyła na swoim miejscu, mrugając kilka razy nerwowo.
– Nie, nie przestanę! – odparowała pewna siebie Nina, wstając od stołu. Jej krzesło uderzyło o podłogę z głośnym hukiem. – Nie udawaj, że nic nie wiesz! To nie jest ludzkie! To, co im robią! To nie jest ludzkie! Wstyd mi, że jestem częścią tego narodu, który wprowadza to w czyn!
– Nina! – wrzasnęła na cały głos jej matka, także wstając od stołu. - Co ty bredzisz? Co niby im robią? Umożliwiono tym darmozjadom uczciwą pracę dla dobra Rzeszy, wreszcie będzie z nich jakiś pożytek!


Ojciec ukrył twarz w dłoni, zawstydzony. Zawstydzony? Zawiedziony? Zafrasowany? Zasmucony? Inne rzeczy na “Z”? Nina zerknęła na Eden, ale jej młodsza siostra miała zamknięte oczy i zakrywała uszy dłońmi, jakby chciała zniknąć. Starsza z sióstr Dresner westchnęła cicho, niedowierzając.
– Papo? – zwróciła się do ojca, ale Thomas tylko pokręcił głową.
Wyjątkowo liberalny z niego ojciec - to jeszcze nie są czasy, w których rodzice pokornie wysłuchiwaliby pyskowania zbuntowanych córek. Wysoce prawdopodobne, że Nina dostałaby w twarz i została wyrzucona z jadalni.
I odesłana na reedukację do bauera w ramach letniej pomocy BDM przy żniwach.


Dała za wygraną. Zdenerwowana, odeszła od stołu i trzaskając drzwiami za sobą, pobiegła na dach budynku. Oddychała szybko i nie mogła się uspokoić. Nawet chłodne sierpniowe powietrze nie ostudziło jej emocji. Jak mogli? Jak mogą? Przecież to niedopuszczalne, ignorować coś takiego! Takie okrucieństwo!
AŁtorko, może wyjaśnisz, skąd jej się wzięły takie poglądy?  Laska urodziła się w 1922, miała 11 lat, kiedy Hitler doszedł do władzy. Od dzieciństwa była poddawana praniu mózgu - w domu, w szkole, w organizacjach młodzieżowych (Bund Deutscher Mädel - członkostwo obowiązkowe), w prasie, w książkach, w kinie... Współczucie dla Żydów? Śmiech na sali.


Nina usiadła na dachu i zaniosła się płaczem, myśląc o tym, do czego ich to wszystko doprowadzi. Kiedy już się opanowała, jej makijaż był cały rozmazany, a czerwona sukienka w białe grochy nie nadawała się już do kolejnego użytku.
Taka ciekawostka: u niemieckich dziewcząt w tamtym okresie, zwłaszcza członkiń Bund Deutscher Mädel, nie pochwalano makijażu, gdyż "...celem BDM nie jest zakłamany ideał uszminkowanej i zewnętrznej piękności, lecz walka o prawdziwą piękność zawartą w harmonijnym kształtowaniu ciała i ducha" (źródło).


Wpatrując się w rozgwieżdżone niebo, Nina próbowała znaleźć jakiś sposób, żeby od tego wszystkiego uciec.
Nic prostszego - wstań, zrób dwa kroki w przód…


Żeby coś zmienić.
Żeby zatrzymać tą maszynę śmierci, którą w ruch wprawił szaleniec – Führer.
W 1942 Niemcy jeszcze wierzyli w Führera jak w Boga...
Tę maszynę.


Wystarczy przesiadywania w Wedlu, pomyślała sobie stanowczo Nina. Czas na zmiany.
Teraz będę przesiadywać u Bliklego!


Swoją drogą, skoro laska jest tak empatyczna i tak współczuje Żydom - czemu nie zainteresowała się ich losem wcześniej i np. zamiast wydawać pieniądze na codzienną czekoladę u Wedla, nie przeznaczyła ich na kartofle dla głodującego getta?
Nie wiedziała, że można.
A kartofle nie są romantyczne. Możesz nazwać opko “Krew i czekolada”, ale “Krew i ziemniaki”...?!
“Krew i kartofle” - przynajmniej jest aliteracja.
~*~
– Oszalała. – stwierdziła krótko Elsa Steinmann, jedna z najbliższych przyjaciółek Niny, kiedy ta zapytała się jej, co wie o Polsce Podziemnej.
Wszystko, kurnać, wie. Zaraz jej tu wyrecytuje nazwy organizacji, nazwiska i adresy ich przywódców...


Naczytała się dzienników ojca i nie dawało jej to spokoju, że kraj walczy, a ona nic o tym nie wiedziała.
Kurde, aŁtorko, ogarnij się. To jest Niemka. To nie jest jej kraj. Jeśli mogłaby z kimś sympatyzować, to raczej ze swymi kolegami z Berlina, wysyłanymi na front. Czytanie dzienników ojca powinno raczej wzbudzić w niej wściekłość, że tylu dobrych, niemieckich chłopców ginie z rąk tych okropnych Polnische Banditen!


Btw, aŁtorka w ten sposób daje do zrozumienia, że cała ta walka była kompletnie dla Niemców niezauważalna i w żaden sposób nie utrudniała im życia...


Nina przewróciła oczami. Nie miała na to czasu.
– Elsa, ja muszę wiedzieć wszystko, co ty wiesz – szepnęła Nina, nachylając się bliżej znajomej. Elsa pokręciła głową energicznie, aż jej brązowe loki zaczęły podskakiwać jak szalone na jej ramionach. – Błagam cię.
Daj jakąś ulotkę, mapę, książkę telefoniczną podziemnych organizacji! Zrozum. Ja muszę iść do podziemia, bo mi się już sukienki w grochy skończyły.


– Po jaką cholerę ci to wiedzieć? – zapytała Elsa, podnosząc z talerzyka filiżankę z herbatą. Odstawiła ją niemal natychmiast, odpowiadając sobie za Ninę. – O Chryste, Nina. W co ty chcesz się wmieszać? Ty wiesz, jakie to niebezpieczne? Jeden z tych chłystków wczoraj oblał mi sukienkę kwasem cytrynowym! Cała do wyrzucenia! I nawet obecność Paula go nie powstrzymała!
Paul był ukochanym Elsy, którego wcale nie kochała.
Pure logic.


Ale, jak to już bywało w takich czasach – rodzice uznali, że będzie dla niej dobrą partią, a ona nie lubiła im się sprzeciwiać. Ojciec gestapowiec łatwo mógł wbić do głowy swoją ideologię córce. Wiele do tego nie potrzebował.
Firma miała bogate wyposażenie.
Aaaha. Córka gestapowca, która wyznaje tę samą ideologię, co ojciec. Doprawdy, najlepsza osoba do nawiązywania kontaktu z podziemiem…


W takich chwilach Nina cieszyła się, że Eden i ona mają w tej kwestii wolną rękę, nikt ich do niczego nie zmusza i ich ojciec nie jest jakimś szaleńcem.
No cóż. “Nie jest szaleńcem” w tych warunkach oznaczało raczej “wiernie służy Führerowi, wyznaje Jedynie Słuszną Ideologię i sumiennie wypełnia rozkazy”.


– Elsa, ile razy ja ci pomogłam w twoim nędznym życiu? – warknęła zirytowana Nina, łapiąc przyjaciółkę za rękę. – Pomóż ty mi, chociaż raz. Zrewanżuj się.
Przez chwilę Elsa wahała się, zerkając nerwowo na Zygmunta Kaczyńskiego. Przygryzła dolną wargę, spoglądając ponownie na swoją przyjaciółkę. W końcu, wydawać by się mogło, że jakby z obawami, przywołała na usta chytry uśmieszek.
Przypomniała sobie tych wszystkich chłopaków, jakich Nina jej odbiła, te wszystkie ładniejsze ciuchy, jakie nosiła - i stwierdziła, że oooo, tak, z przyjemnością się zrewanżuje.  


Jak się buntować, to się buntować. Trzeba to robić z klasą i z wielkim bum.
Zacznie nosić spodnie.
I palić papierosy.
A może nawet posunie się do tak skandalicznie wyzywającego zachowania, jak unoszenie dłoni na “Heil Hitler” tylko do wysokości ramienia.


Elsa zgadza się wtajemniczyć Ninę w sprawy konspiracji, ale pod jednym warunkiem - że ona sama i Zosia Pałasz też będą w tym uczestniczyć. Po czym instruuje dalej:


– Oni takim osobom nadają pseudonimy.
– Kryptonimy – mruknęła pod nosem Nina.
– Jedno i to samo – Elsa machnęła ręką wymijająco.
I to jest najważniejsze w konspiracji - dostaje się coolerskie pseudonimy, czy tam kryptonimy, jeden pies. Tyle wiedzy wyniosła aŁtorka z filmu i tyle wystarcza jej do snucia opka...


– W każdym razie, jak już coś robić, to razem. Przecież cię nie zostawimy. Samemu trudniej, z przyjaciółkami zawsze łatwiej – Nina nie była przekonana tymi argumentami. Wcale. Ale nie miała zbyt wielkiego wyboru.
– No dobrze już, dobrze – wyrzuciła z siebie w końcu, poddając się. – A teraz gadaj. Z kim tu trzeba się zaprzyjaźnić, żeby pogadać z szefostwem całej tej organizacji?
Najlepiej to z ojcem Elsy. On też chciałby pogadać z szefostwem Armii Krajowej.


– Jednego już doskonale znasz – Elsa machnęła głową lekko, wskazując nią na chłopaka pracującego za ladą. Nina zmarszczyła czoło. Jej oczy przeskakiwały z jej przyjaciółki na Zygmunta, a zaskoczenie nie opuszczało wyrazu jej twarzy. – No, co? Zaskoczona?
3,5678 sekundy - rzeczywista długość życia konspiratorki, która bez mrugnięcia okiem wskazuje szefostwo spytana przez byle kogo.
Tu mamy jeszcze ciekawszą sytuację - Elsa, córka gestapowca, wie doskonale, że Zygmunt jest w konspiracji. A to oznacza, że i tatuś o nim wie.


– Nigdy bym nie powiedziała.
– Nazywają go Wesoły.
– Jezu, Elsa, skąd ty to wszystko wiesz?
Elsa pogrzebała w torebce i wyciągnęła małą, zniszczoną książeczkę z czterema fotografiami i kotwiczką na okładce...


Elsa wzruszyła ramionami, dumna z siebie, i splotła ręce na piersi.
– No, sama rozumiesz, Ninka – zaczęła Steinmann, przyglądając się swoim idealnie zadbanym paznokciom. – Ma się te kontakty, prawda?
Ma się. Ma się ojca, który wraca z pracy przy Alei Szucha i przy kolacji opowiada zachwyconej żonie i córkom, kogo dziś przesłuchiwał i czego się dowiedział.
I za pomocą jakich argumentów.


Nina pokręciła głową, lekko rozbawiona, po czym prędko wstała i podbiegła do lady. Z szerokim uśmiechem na ustach przywołała do siebie Zygmunta, który z takim samym wyrazem twarzy podszedł bliżej. A wtedy Nina zaczęła swój wywód:
– Słuchaj, Zygmuś, jest sprawa…
~*~
Co prawda zaskoczenie Zygmunta, że Nina zna jego kryptonim i wie sporo o kilku sprawach, nie miałoby końca, gdyby z transu nie wybudziła go Elsa, rozlewając gorącą czekoladę jednego z klientów. Teraz, Nina, zadowolona z efektów swojej pracy, razem z przyjaciółką zmierzała do domu, śmiejąc się z tego, jaką minę miał znany Wesoły.
Następnego dnia same bezgranicznie się zdziwiły, nie zastając Wesołego w pracy i słysząc jakieś mętne tłumaczenia właściciela lokalu o konieczności nagłego wyjazdu do chorej babci.
Ja się bezgranicznie zdziwiłam, że on ją w ogóle wypuścił z rąk, nie zawlókł na zaplecze, czy gdziekolwiek dalej, by dowiedzieć się co jeszcze wie i od kogo.

– Matka chce wracać do Niemiec po tym, jak wyjdę za mąż – powiedziała nagle Elsa, a Nina spojrzała na nią z uniesionymi brwiami. – A ty? Nie myślałaś o tym, żeby wrócić na Heidestraße?
Heidestraße było jedną z bogatszych dzielnic Berlina, którą zamieszkiwały rodziny Elsy i Niny przed wyjazdem do Polski.
Hm, przespacerowałam się tam w Google Street View i prawdę mówiąc, okolica nie wygląda mi jak coś, co przed wojną mogło być bogatą dzielnicą. Raczej jak przelotówka, wzdłuż której ciągną się magazyny. Kawałek dalej już mamy zabudowę z wysokich kamienic, ale akurat Heidestraße, położona miedzy kanałem a torami kolejowymi, nie prezentuje sobą nic ciekawego.
Oczywiście możliwe, że sugerując się dzisiejszym wyglądem tej okolicy, popełniam ten sam błąd, co aŁtorka, umieszczając w okupacyjnej Warszawie Pałac Kultury.


Czekały tam na nich nadal puste, wypełnione meblami pokoje – ICH pokoje, i małe ogródki z tyłu domów.
Ano właśnie - czy wrażliwe sumienie Niny nie odczuwało żadnych wyrzutów z powodu tego, że w Warszawie zamieszkała w domu, z którego wyrzucono jakąś polską lub żydowską rodzinę?
To było Sue-mienie, bardzo wybiórcze.


Czasami Nina tęskniła za zapachem papierosów, który zawsze unosił się w powietrzu, bo jej dziadek mieszkał z nimi. W Polsce czuła się niechciana, czuła się wyobcowana. I często chciała wrócić do domu, do Berlina.
I dlatego nawiązała kontakt z polską konspiracją. Pure logic. Niewątpliwie zwiększało to jej szanse na powrót do Berlina - w wygodnej trumience.


Pożegnały się i po chwili Elsa zniknęła za zakrętem, a Nina westchnęła ciężko. Jutro czekało ją spotkanie z jednym z harcerzy. Wesoły powiedział jej, że jest częścią Buków. Ciekawa była tylko, kto to i jak ją potraktuje, zważając na to, że będzie rozmawiał… z Niemką. Córką esesmana.
AAAAAAA!!! Do tej pory sądziłam, że ojciec Niny był jakimś tam sobie niemieckim urzędnikiem, ale to też esesman… *gnije*


~*~
– Nie przyjdzie – Nina kręciła się w kółko po opuszczonej fabryce, obgryzając paznokcie. Elsa przewróciła oczami, zirytowana. Steinmann klasnęła w dłonie i wstała, otrzepując niebieską sukienkę z nieistniejącego kurzu.
Beruhigen Sie sich! – powiedziała twardo, po niemiecku.
A po jakiemu innemu, do najjaśniejszej cholery, miała powiedzieć?!
Po austriacku?
Miękko, po berlińsku. Ale jaka uprzejma w tej swojej niemieckiej twardości, mówi do przyjaciółki z zachowaniem formy grzecznościowej!


Nina przystanęła. – Uspokój się! No co, po raz pierwszy znajdujesz się w takiej sytuacji? Nie. To weź się w garść.
– Ja bym im się nie zdziwiła, gdyby nas teraz pozabijali – zaśmiała się cicho Zosia, chociaż do śmiechu żadnej z nich nie było. – Wiecie, dwie Niemki, trzy celne strzały. Zero problemów. Kilka pieczeni na jednym ogniu.
O, jedna z nich myśli.


– Zośka, weź ty już lepiej siedź cicho – zajęczała Nina, coraz bardziej załamana sytuacją, w której się znalazły. – Nie poprawiasz mi nastroju tym swoim gadaniem.
– A ty mi, swoim bezsensownym łażeniem.
– Spokój, obydwie! – krzyknęła zdenerwowana Elsa, tupiąc nogą. Zosia i Nina rzuciły jej zaskoczone spojrzenia. Zwykle Elsa była dość spokojną osobą. – Jak będziemy miały kłopoty w rozmowie z nimi, to będzie wasza wina, a jak–
...będziemy miały kłopoty PO rozmowie, to czyja?


– Drogie panie, spokojnie – odezwał się męski głos, a trzy kobiety natychmiast odwróciły się, aby spojrzeć na przybysza. W wejściu stał chłopak w ich wieku, no, najwyżej odrobinę starszy od nich. I kiedy tylko Nina go zobaczyła, zaklęła pod nosem.
– Jasna cholera.
On też chyba ją rozpoznał, bo wyrwało mu się krótkie:
– Boże, ty chyba sobie ze mnie żarty stroisz.
A Bóg na to: Żarty to sobie stroiłem z Abrahama, kiedy obiecałem mu, że “Wszystkie ludy ziemi będą sobie życzyć szczęścia na wzór twego potomstwa”! (Rdz 22, 18)


– Dziewczyny, zbierajcie się!
Wracamy, nie będzie żadnej konspiracji, na tego faceta mam focha!


– Nie, no, chwila! Jak już tu jesteśmy, to podejdźmy do sprawy spokojnie i poważnie! – zatrzymał je Tadeusz Zawadzki, podnosząc lekko ręce. Nina uniosła brwi. Mówił do nich dość spokojnie, chociaż oczekiwała od niego więcej negatywnych emocji. – To jest zupełnie inna sprawa, tak?
Tak, całkiem inna, teraz nie gram już Damy w Opałach tylko Silną Kobiecą Bohaterkę.


Nina pokiwała głową, nadal niezbyt przekonana co do tego wszystkiego. Tadeusz wziął głęboki oddech i wypuścił ze świstem powietrze, przeczesując włosy palcami.
– Pan poczeka momencik – odezwała się nagle Elsa, nagle pojmując, co się dzieje. Zmarszczyła czoło i zerknęła na Ninę. – Znacie się?
– To długa historia – zaczął Tadeusz, ale Nina machnęła wymijająco ręką i przerwała mu:
– Pomógł mi raz – mruknęła. – A jak się dowiedział, że jestem Niemką, to uznał, żebyśmy o tym zapomnieli, i, że to się nigdy nie stało.
Żadne z nich nie wspomniało o ich pierwszym "spotkaniu" w Wedlu. W czerwcu, dokładniej 17 czerwca – obydwoje o tym pamiętali – po raz pierwszy się zobaczyli. Potem w lipcu, 22 lipca, po raz pierwszy ze sobą rozmawiali.
22 lipca w Wedlu! To musi coś znaczyć!


A potem wydarzyło się coś jeszcze czwartego sierpnia – wpadli na siebie w drzwiach Wedla, kiedy one jak w transie biegły gdzieś niczym oszalałe.
Te drzwi.
Cholera, drzwi biegające ulicami Warszawy jak w  transie, niczym oszalałe, i to jeszcze podczas okupacji!
Chciały uciec przed początkiem powstania, tylko się pomyliły i wybiegły dwa lata za wcześnie.


Obydwoje potrafili wymienić daty a nawet przybliżone godziny, ale żadne się nie odezwało.
– Po co wam niby rozmawiać z ludźmi z Polski Podziemnej? – zapytał nagle Tadeusz, lekko zmartwiony tym, że Nina zna jego imię. To by wystarczyło, żeby go znaleźli.
Jasne, w całej Warszawie jest tylko jeden Tadeusz.


Już by nie wrócił do domu, nigdy. I doskonale o tym wiedział. Coś mu jednak podpowiadało, że powinien jej zaufać. A on rzadko się mylił co do ludzi.
Nieno, przecież takie ładne, młode Niemki nie mogą nas wydać, prawda?
Może liczył, że zwerbuje podwójną agentkę.


– Powiedzmy, że nie za bardzo jesteśmy dumne ze swojego pochodzenia – wyjaśniła krótko Elsa, wzruszając ramionami. – I chciałybyśmy jakoś pomóc.
– Wy? – Tadeusz, rozbawiony, wskazał po kolei na każdą. – Córki elity Niemieckich okupantów? Wy? Nie chce mi się w to wierzyć.
– Gdybyśmy nie chciały pomóc, już dawno siedziałbyś na Szucha. Albo w ziemi. Albo w którymś z obozów – odezwała się ponownie Nina. Była stanowcza i pewna siebie, nie było w tej rozmowie miejsca na wahanie. I miała rację, przynajmniej tym razem. – Chcemy pomóc, naprawdę.
Nie wiem, jak dla Was, ale dla mnie to brzmi jak szantaż.


– I co niby mogłybyście robić?
Ich weiß nicht, nie wiem – przyznała Elsa.
To jest Hucuł!


– Ale coś na pewno się znajdzie – dodała natychmiast Zosia, a Nina ponownie uznała, że powinna zabłysnąć swoją wiedzą.
– Ja słyszałam, że wy potrzebujecie broni
Gdzie, do kanędzy, mogła coś takiego słyszeć? Przesłuchiwani na gestapo konspiratorzy opowiadają o swych kłopotach z zaopatrzeniem?
Każdy przesłuchiwany zaprzeczał, że wie cokolwiek o broni, z tego wywnioskowała, że jej nie mają.


– powiedziała, wyjmując z torebki mały rewolwer, który dostała od ojca i zawsze nosiła przy sobie. – My już o tym myślałyśmy. I możemy pomóc.
Powiem tacie, że zgubiłam rewolwer i poproszę o następny. I za tydzień znowu, i znowu...


Tadeusz przyglądał się tym trzem kobietom przez dłuższą chwilę. To miało jakiś sens. Nie ryzykowałyby tak, gdyby naprawdę tego nie chciały. A gdyby chciały ich zguby, już dawno ktoś by go zgarnął. Nie, one naprawdę chciały zrobić coś dobrego. Niemki. Córki esesmanów. I jedna Polka, która jest ich najlepszą przyjaciółeczką.
Tadzio był harcerzem, naiwnym, szczerym i prawdomównym, nigdy nie słyszał o rozpracowywaniu organizacji, o zostawianiu w spokoju płotek, żeby dotrzeć do grubych ryb… I oczywiście wierzył na słowo każdemu, a już zwłaszcza młodym i ładnym dziewczynom.


“Córki esesmanów. I jedna Polka, która jest ich najlepszą przyjaciółeczką.”
Czy wy widzicie to zdanie?...  Czy widzicie?....
Ja nic nie widzę, już na samym początku wydłubałam sobie oczy mikserem.
To brzmi trochę tak, jakby córki esesmanów wzięły sobie dwunożnego pieska.


– Dobrze – zaczął, uśmiechając się do nich nieśmiało. – Ale jest parę spraw, które trzeba omówić.


Rozdział 3: "Państwo Rudzi, nauka tańca i nocne opowieści"

Nie trzeba chyba długo tłumaczyć, że po jakimś czasie trzy kobietki tak się wkupiły w łaski polskich komendantów, że chodziły na akcje razem z Bukami.
Ależ trzeba, Narratorze Olewający. Wytłumacz nam łaskawie, co miało w głowach szefostwo Szarych Szeregów, że dopuściło do konspiracji Niemki, córki gestapowców...
Ładne były i grzecznie poprosiły. W razie spowodowania kłopotów na pewno przeproszą i wszystko będzie dobrze.
AŁtorka wydaje się być święcie przekonana, że jeśli ktoś jest młody i ładny, to automatycznie jest też miły, dobry i szlachetny. Polecałabym zapoznanie się z biografią takiej np. Irmy Grese - rówieśniczki jej bohaterek - ale obawiam się, że mogłoby to spowodować kompletne zawalenie się świata aŁtorki.


Oni zresztą zapałali do nich wielką przyjaźnią – często przynosiły im słodycze, dostarczały ich rodzinom jedzenia w razie potrzeby.
Ach, no tak, na słodycze każdy poleci.


Zawsze były na wyciągnięcie ręki, kiedy ktoś potrzebował pomocy.
Dwoiły się i troiły, żeby być wszędzie, poznać każdego konspiratora, jego bliskich i przyjaciół, uważnie wysłuchiwały zwierzeń i gorliwie dopytywały się o szczegóły.


Czasami nawet chodziły na Szucha i udawało im się zaświadczyć o niewinności niektórych aresztowanych.
- Papo, papa nie torturuje tego pana. Ja go znam, to nie on wysadził tę kawiarnię. Tamtego papa też wypuści. To nie on ukradł te dwanaście pistoletów i przekazał do Podziemia.
- A skąd ty dziecko wiesz, że było ich akurat dwanaście?
- Ma się te kontakty, nie?


Nie, naprawdę, naiwność aŁtorki przerosła Pałac Kultury.


Jedyną osobą, która nadal nie była do końca przekonana o dobrych zamiarach Niemek i ich polskiej przyjaciółki, był Tadeusz Zawadzki, znany wszystkim jako Zośka.
Borze, jedyny rozsądny. Ale nie cieszmy się za bardzo, tró loff już czyha za rogiem.


Ninę ochrzczono Ninką, a w rzadszych wypadkach nazywano ją Księżną, bo była z nich wszystkich najbogatsza i potrafiła czasami przynieść cały worek pistoletów, kiedy jej się poszczęściło.
Rosły na drzewach i jeśli akurat udało jej się zdobyć odpowiednio długą drabinę, zrywała wszystkie.
E tam, tak to przecież każdy mógłby je zdobyć za darmo. Moim zdaniem było tak, że szła do znajomego handlarza: - Panie Schwarz, po ile ma pan dziś pistolety? Wzięłabym cały tuzin. I może jakiś erkaem w gratisie dla stałej klientki, co?

Co prawda amunicja do nich była inną sprawą, ale żebyście mogli zobaczyć podniecenie na twarzach Buków, kiedy przed ich oczami wylądowały niemieckie rewolwery, które zwykły należeć do niemieckich oficerów!
U niemieckich oficerów widziałbym raczej pistolety, jakieś walthery, parabelki czy nawet zdobyczne polskie visy. Rewolwery mogli posiadać prywatnie, ale wtedy to już na pewno każda sztuka pozyskana przez Ninę byłaby z innej parafii.
Nieno, kiedy do nich należały, były pistoletami, dopiero w worku magicznie zmieniały się w rewolwery.
Wy naprawdę sądzicie, że aŁtoreczka wie, że rewolwer a pistolet to zupełnie co innego? ;)


Orsza, komendant i jeden z głównych przywódców Buków,
Nie Buków, aŁtorko, tylko komendant Chorągwi Warszawskiej, a od 1943 - całych Szarych Szeregów. Chyba że nazwę “Buki” uważasz za synonim całego podziemnego harcerstwa.


upodobał sobie najbardziej Elsę. Uważał, że dziewczyna ma potencjał, to też [a tamto nie] i ona dostała pełny kryptonim – Monia.
Niepełny kryptonim brzmiał “Mo”.


Z czasem tak się wszyscy z tym oswoili, że Elsa gdzieś po drodze zaginęła – pojawiła się Monia. A Monia była zawsze uśmiechnięta i miewała doprawdy szalone pomysły.
Bo prawdziwa Monia z filmu była nie dość cool, trzeba ją było zastąpić ulepszoną wersją w niemieckiej jakości.
Wiecie, co mi to przypomina? Obsesję aŁtorek na punkcie czystokrwistej Hermionki-Ślizgonki i ukryty rasizm, jaki wyłazi z tej kombinacji.


Zosia, jako Polka, podchodziła do wszystkiego nazbyt entuzjastycznie. Potrafiła skakać po ulicach, żeby odciągnąć uwagę niemieckich oficerów (czego oczywiście nikt nie pozwolił jej zrobić, spokojnie!).
Kolejna kangurzyca?
Sok z gumijagód stał się popularną używką w czasach okupacji.


Powstanie jej przezwiska możemy tutaj przytoczyć, gdyż rozmowa na ten temat – przeprowadzona oczywiście w Wedlu, zawsze śmieszyła Wesołego i zwykł ją potem wspominać bardzo często.
Polskie podziemie siedziało w knajpie i omawiało sprawy służbowe. Serio?
*ponuro* Co chcesz, w “Czasie honoru” była taka właśnie scena…
"Wesoły" dostał to pseudo dlatego, że na Szucha często był świadkiem tortur i miał kamienną, smutną twarz. Kłania się Kamiński.


– A Zosię nazwiemy Falka – zadecydował nagle Janek Bytnar, znany wszystkim Bukom jako Rudy. Wszyscy przy stoliku zmarszczyli czoła, zdziwieni.
Ale masz na myśli, że Gvalch’ca?
Dobrze, że nie Falco.


– Skąd ci to wpadło do głowy, Rudy? – zapytał Wesoły. Zosia pokręciła głową z niedowierzaniem, że nawet nikt już nie pyta się jej o zdanie. – Jaki to ma sens? Ona ma proste włosy.
A Słoń wcale nie ma trąby, a Buzdygan…
- Taż to skrót od falksdojczka! - zaciągnął Rudy.


– No właśnie! – zakrzyknął Rudy, ale widząc, że nadal nikt nie rozumie jego zamysłów, począł im wszystkim tłumaczyć. – Głupi Niemiec będzie szukał takiej, co ma kręcone albo falowane włosy. Sprytny Niemiec się domyśli.
Zważywszy, ze w latach 40-tych modne były loki i fale, więc każda niemal kobieta była “Falką”, to rzeczywiście zadały im zagwozdkę!


– Od kiedy to dzielimy Niemców na głupich i mądrych?
– Od kiedy Nina i Elsa do nas dołączyły.
Odkryły przed nami nowe, nieznane ludzkości pokłady głupoty!


Wszyscy zaśmiali się wesoło, włącznie z Wesołym, który od tamtej chwili do żadnej z dziewcząt nie zwracał się już ich normalnym imieniem. Była Ninka, Falka i Monia, nie było Niny, Zosi i Elsy. One same z czasem się z tym oswoiły i było im z tym bardzo dobrze, że Polacy tak je akceptują w swoich szeregach.
Szarych Szeregach.
Przerobią je na feldgrau.


Pod koniec roku 1942 wszyscy byli już tak zaprzyjaźnieni, że spotykali się niemal codziennie, nawet, jeżeli nie mieli wspólnych akcji dywersyjnych czy sabotażowych.
W temacie akcji dywersyjnych i sabotażowych warto wspomnieć i sławnym wyczynie Rudego, Falki i Moni na  Zachęcie. W gmachu jednego z budynków zostały wywieszone wielkie, ponad kilkumetrowe flagi. Czarny, biały i czerwony kolor tak bardzo drażniły oczy tej trójki [w szczególności Szkop!Moni], że pewnego dnia umówili się z rana i spotkali pod gmachem, gotowi do akcji.
Tak, aŁtorko, przypisz swoim Nowym Lepszym Bohaterkom wszystkie akcje Wawra. A tablicę od pomnika Kopernika kto odkręcił, Nina czy Falka?
Kopernik sam wziął i odkręcił, bo go tak ładnie poprosiły.


Monia zaczęła pierwsza.
Jej ojciec, "ukochany" papa, był właśnie na [w] Zachęcie w sprawach prywatnych, więc postanowiła to wykorzystać. Wpakowała do torby trzy wielkie flagi Polski, długie tak, jak te Niemieckie – i zaraz za ojcem weszła do budynku.
Och, więc nie tylko dopiszemy im akcje, ale i wzbogacimy, w książce Rudy tylko zerwał flagi, ale Szkop!Monia jest lepsza, zawiesi polskie!
Btw, flagi z Zachęty miały po 10 metrów długości, gdzie ona schowała taką masę materiału?
Damska torebka pomieści wszystko.
Ukradła ją Hermionie.
A może ona też jest kangurem?
Gdzie schowała, to pół biedy, ale skąd te flagi wzięła akurat w odpowiednim momencie? Poobcinała czarne pasy ze starych flag niemieckich?


Zadowolona z siebie, że tak dobrze jej idzie, była spokojna o powodzenie akcji.
Och jej, udało jej się wejść do budynku, co za wyczyn. W gmachu Zachęty podczas wojny mieścił się “Dom kultury niemieckiej” - instytucja raczej otwarta.


Kłopoty zaczęły się, kiedy zauważył ją papa.
Papa to najmniejszy z jej problemów...


Tłumaczyła, że przyniosła mu tylko ciastka od Niny, [cały worek, patrz, jaki wielki] bo zobaczyła go po drugiej stronie ulicy. Nerwy ją brały, ale nie dała tego po sobie poznać, kiedy papa zabierał od niej smakołyki. A kiedy już zniknął w innym korytarzu, Monia wślizgnęła się do jednego z pokoi.
Szczęśliwym przypadkiem - całkowicie pustego.


W kilka minut zrzuciła Niemieckie flagi, które trafiły prosto w ręce Rudego i Falki, a sama wywiesiła te Polskie.
No dobra, ale jak właściwie wywiesiła te flagi? Wyrzuciła z okna i przytrzasnęła koniec ramą? Wszystkie trzy z jednego pokoju? W biały dzień, kiedy wszędzie kręciło się pełno ludzi?
Tak przy okazji - przymiotniki piszemy małą literą.
Nawet po niemiecku.


A potem, jak najszybciej potrafiła, opuściła gmach, udając, że nic nie wie i wcale jej tam nie było. Schodząc schodami, czuła się świetnie. Co się stało z flagami niemieckimi? Wylądowały w mieszkaniu Alka, czyli Macieja Aleksego Dawidowskiego, a kiedy się do niego przychodziło, rozkładał je na podłodze i tańczyli walca.
Matko borsko, tylko mi nie mówcie, że w filmie znajduje się tak idiotyczna scena.


Może przydałoby się wspomnieć o małej zabawie, którą sam Alek urządzał pod koniec lata 1942. Uznał wtedy, że wszyscy potrzebują chwili wytchnienia. Nawet Orsza się z nim zgodził, więc Alek prędko znalazł jakieś miejsce zdatne do użytku, daleko za Warszawą, i zaczął je przygotowywać.
Opko bez balu jest jak pornol bez analu :-P
Pewnie Radom. W “Stawce większej niż życie” konspiratorzy ciągle jeździli do Radomia.


W czasie przygotowań wyszło na jaw coś jeszcze. Wyszło na jaw dostatecznie gwałtownie, żeby wprowadzić Ninkę w stan przedzawałowy, Zośkę doprowadzić do skrajnej wściekłości i przyprawić Szare Szeregi o niezły zawrót głowy. Mianowicie? Dziewczyna Rudego.
Bo dziewczyną Rudego okazała się być Eden Dresner, która za nic nie chciała o tym powiedzieć siostrze.
Nasi harcerze ewidentnie wdrażają plan dearyzacji niemieckiego społeczeństwa.


Miało być o zabawie Alka – ale do tego jeszcze dojdziemy. Wpierw trzeba wyjaśnić, jakim cudem Eden Dresner i Janek Bytnar zapałali do siebie jakimkolwiek uczuciem. - powiedział Narrator Chaotyczny.
Można powiedzieć, że ich spotkanie było tak samo przypadkowe, jak pierwsza rozmowa Tadeusza i Niny. Był 19 kwietnia 1942 roku, kiedy Eden szła do zegarmistrza odebrać zegarek dla Reginy, swojej ukochanej "mammi".
Myślałam, że po niemiecku “mamusia” to będzie “Mutti”?
.


Był to wietrzny, ale ciepły jak na kwiecień dzień, więc Eden wystarczył jej czarny płaszczyk, ukochane, lakierowane buciki i śliczna, długa, biała koronkowa sukienka.
A gdzie ona się w tych koronkach wybierała, na bal? Na co dzień, na ulicę kobiety zakładały raczej kostiumy:
http://redhorsemyrtletree.com/133s/wp-content/uploads/2013/07/pd3121396.jpg


Niemców od Polaków szło na ulicy od razu odróżnić, właśnie po stroju, a zwłaszcza jego jakości. Wśród ludności polskiej dominowały używane ubrania oraz drewniaki, a nawet wynalazki w rodzaju męskich spodni przerabianych na spódnice. Niemców (i Niemki) najłatwiej dało się rozpoznać po kapeluszach.


Eden zadowolona była, że się jej udało wyrwać z domu, bo mammi zagoniła obie siostry do sprzątania. Bawiła się swoimi długimi włosami zaplecionymi w warkocz, witając się grzecznie z każdym miniętym mundurowym.
Oczywiście - witała się hajhitlem?


I to chyba właśnie to jej kulturalne zachowanie względem Niemców ściągnęło na nią gniew Polaków.
Taka ciekawostka: Polaków i Żydów obowiązywały specjalne “rozporządzenia o zachowaniu się w miejscach publicznych”, nakazujące m. in. “uprzejme ustępowanie miejsca” mijanym Niemcom i zachowanie pełne szacunku, zwłaszcza wobec mundurowych.


A mianowicie jednego. Bardzo specjalnego, jak się potem okazało.
Rudy pojawił się nie wiadomo skąd, ale, jak potem sam przyznał, zaczaił się już wcześniej w jednej z bocznych uliczek. Zanim się Eden obejrzała, dół jej sukienki (tej pięknej, koronkowej ręcznej roboty, za którą tyle zapłaciła!) został oblany kwasem.
Nie, aŁtorko, konspiratorzy nie oblewali kwasem przypadkowych kobiet na ulicach, nawet Niemek. Kwas był szykaną dla tych Polek, które umawiały się z niemieckimi żołnierzami.


– Ty imbecylu! – krzyknęła za nim swoją idealną polszczyzną, z którą tak dobrze zdążyła się już oswoić,
Co??? Z jakiej racji ona w ogóle uczyła się polskiego?!
Języka podbitego narodu, który miał zniknąć z powierzchni ziemi, w kraju, gdzie językiem urzędowym stał się niemiecki…
Podobne wyrażenie mogła znać z rozmówek dla bauerów korzystających z pracy robotników przymusowych, chociaż podana w nich wymowa była daleka od ideału (próbka: “Dschischaj bendschetsche godschine dluschej robili”).


Btw, pamiętacie scenę, kiedy Zośka uratował Ninę przed oprychami? Ona też rozmawiała z nim czystą polszczyzną, nie rozpoznał w niej Niemki, póki nie przypomniał sobie spotkania w Wedlu. Wychodzi na to, że obie panny są geniuszkami językowymi, którym wystarczy odetchnąć powietrzem obcego kraju, żeby mówiły w jego języku idealnie i bez akcentu… Ile lat żyje w Polsce Steffen Möller - a wciąż słychać, że to cudzoziemiec!


i zagroziła mu pięścią, zdenerwowana. Była bliska płaczu. Zatrzymała się na chodniku i ukryła twarz w dłoniach, szlochając jak dziecko. Co ona powie mammi? Co ona jej powie?
No jak to, co. Że jakiś polski bandyta oblał ją kwasem. Mammi zrozumie, przecież jest wojna. A vati może za karę rozstrzela jakichś trzech czy pięciu więźniów...


Rudy, zaskoczony, że Niemka tak dobrze włada jego rodzimym językiem, zatrzymał się jednak kilka kroków dalej, zdezorientowany. Przez pierwsze chwile zastanawiał się, czy przez przypadek zamiast Niemki nie oblał Polki, i to chyba właśnie to zadecydowało o tym, że zawrócił się i podszedł powoli do Eden.
A ulica oczywiście jest całkiem pusta, żadnych przechodniów, policjantów, żadnych niemieckich patroli, tylko on i płacząca Eden...


Za skruchą położył dłoń na jej ramieniu, które trzęsło się od płaczu. Odprowadził ją na bok, żeby nie przeszkadzać innym ludziom na ulicy. Zrobił to wszystko bardzo delikatnie, bo bał się, że może zacząć krzyczeć i narobiłaby mu problemów.
Bo uspokajanie dziewczyny płaczącej na ulicy rzuca się w oczy bardziej, niż oblewanie jej czymkolwiek, zwłaszcza kwasem.


Ale ona nie krzyczała. Ona tylko płakała.
A powinna krzyczeć, choćby z bólu. Chyba że szczęśliwie kwas nie dotknął skóry, ale jeśli to była letnia, cienka sukienka, to wątpię.
Albo kwas bardzo rozrzedzony.
Albo faktycznie cytrynowy.


A kiedy podniosła wzrok, aby sprawdzić, kto ją uspokaja, uderzyła go w pierś z pięści, oburzona, że ma czelność jej dotykać. Nie dość, że zniszczył jej sukienkę, to teraz jeszcze to…
– Ja… – zaczął Rudy, cicho, bo nie śmiał głośniej. Kiwał się w przód i w tył, drapiąc się po karku. – Ja przepraszam. – choć z trudem przeszły mu przez gardło te słowa, bo nadal nie był pewien, kogo kwasem oblał, to jednak je wypowiedział. – Myślałem, że panienka Niemka.
I z tej konfuzji włączył mu się nagle tryb chłopa pańszczyźnianego przemawiającego do jaśnie dziedziczki.


– Bo Niemka, i co!? – krzyknęła wściekła Eden, a ona zaczął ją natychmiast uciszać, żeby nie robiła więcej hałasu. Głupio mu się zrobiło, choć sam nie wiedział, dlaczego. Może dlatego, że ta Niemka jakoś dziwnie była delikatna, i trochę przyciągała jego spojrzenie.
Gdyby to była jakaś gruba Helga, oddaliłby się zadowolony z udanej akcji, z czystym i niezmąconym żadną wątpliwością sumieniem.


Rudy uniósł brwi.
– Niemka? – wydusił, zaskoczony. – I tak pięknie mówi po Polsku?
Byś chociaż się ortografii nauczył, patrioto. I nie zwalaj mi tu winy na reformę pisowni z 1936 roku, bo jeszcze żyje sporo takich, którzy pamiętają, co obejmowała.


Eden spojrzała na niego znowu, wycierając łzy z policzków. Musiała się wziąć w garść. Twarz Rudego pojaśniała trochę, chociaż nadal miał coś do niej. Coś mu nie pasowało, ale postanowił to zignorować.
Może broszka ze swastyką jednak kłuła w oczy.


– Ano – mruknęła Eden, niezbyt zadowolona. Ale nie mogła się już dłużej użalać nad sukienką, bo najpierw uznała, że mammi zrozumie, a vati, tatuś, tatko, on kupi nową… może nawet jeszcze ładniejszą, niż ta była!
I nagle razem zaczęli się śmiać, choć sami nie wiedzieli, co ich tak rozśmieszyło. Może to, że wszyscy gadali im, że nie mogą się dogadać – Polacy i Niemcy – a oni stali na ulicy i rozmawiali sobie po Polsku, jak normalna para. To wszystko po prostu wydało im się dość absurdalne, i nagle prychnęli śmiechem, obydwoje w tej samej chwili.
A potem wzięli się za ręce i pokicali w stronę zachodzącego słońca…


– Janek – przywitał się Rudy, wyciągając w stronę dziewczyny rękę na powitanie. Chwyciła ją, jeszcze niezbyt pewnie.
– Eden – przedstawiła się cichutko, nieśmiało.
I tak oto – zupełnie przypadkiem – los połączył ich na czas dłuższy niż kilka sekund, ile zapewnie by trwało ich powiązanie, gdyby Eden nie krzyczała wyzwisk pod imieniem Rudego po polsku.
To mi przypomina przeczytaną gdzieś historię o tym, jak młody, obiecujący niemiecki piłkarz zwrócił na siebie uwagę trenera tym, że po meczu klął po polsku.


I tak oto, Eden dołączyła do tej zgrai młodocianych przestępców pod pseudonimem "Diny" albo "Ruda". Częściej wszyscy używali tego drugiego, bo śmiali się, mówiąc o dwójce zakochanych jako "państwo Rudzi".
Nie ma to jak ułatwić sprawę gestapowcom, przybierając pseudonimy łatwe do skojarzenia jeden z drugim.


Alek swoją zabawę dedykował po części właśnie tym zakochanym, bo kiedy się już dowiedział, kim jest wybranka jego przyjaciela, koniecznie chciał ją bliżej poznać, a Moni i Falki też jeszcze wtedy nie widział na oczy ani razu. Nie było po prostu ku temu okazji.
A podobno tak się wszyscy zakumplowali, dziewczyny chodziły z nimi na akcje i wgl. Co robił w tym czasie Alek, mamusia chowała go w szafie?


Przyjaźń Ninki i Alka była dość specyficzna. Kiedy się poznali, jakoś tak nagle pomiędzy nimi coś rozbłysło i z dnia na dzień stali się sobie tak bliscy, że wymieniali wszelkie opinie. Na każdy temat. O każdej porze dnia i nocy. Bywało to denerwujące – szczególnie, kiedy chłopak dzwonił do Ninki po północy i zbiegała prędko na parter, żeby odebrać telefon, który zdążył już rozbudzić cały dom.
I tak sobie rozmawiali szczerze o wszystkim, nie przejmując się tym, że telefony były na podsłuchu.


Z kawiarni z widokiem na Pałac Kultury pozdrawiają Analizatorzy, popijając czekoladę i dzieląc się ploteczkami prosto z Nowego Pudelka Warszawskiego,

a Maskotek przelicza pistolety w worku.

253 komentarze:

«Najstarsze   ‹Starsze   201 – 253 z 253
Bumburus pisze...

Ale utrafiłaś, dwusetny komć!
Ciekawe, po co to zrobiła.

Unknown pisze...

Shun Camui SERIO. NAPRAWDĘ. Nie masz własnego życua tylko przeglądasz mojego tw? OWSZEM WYSŁAŁAN TO. Ale mam wytłumaczenie. Chciałam by przeanalizowalu również moje opko ;) Dziękuję i nie pozdrawiam

kura z biura pisze...

@ML
>w książce jest opisana przysięga broni składana przez harcerzy właśnie w mieszkaniu, które specjalnie na tę okoliczność wyłożono hitlerowskimi flagami, żeby deptało się po swastykach.

Właśnie!!! Przysięga składana w pokoju, w którym każdy przedmiot miał przypominać o przeprowadzonych akcjach - i te flagi, po których deptało się dla wyrażenia pogardy, a nie tak sobie ot, tańczyło. Gdyby to była wzorowana na książce scena przyrzeczenia, nie pisnęłabym słówka.

@Shun @Bumburus: chciała się też załapać na pięć minut sławy?

Btw, zajrzałam do tego opka... i to nawet nie jest opko, to jest po prostu kilkuzdaniowy wstęp, w którym nic się nie dzieje, wyliczone zostają tylko właściwości pierścieni czarodziejek. Nawet gdyby ktoś to chciał zanalizować - nie ma czego.

Unknown pisze...
Ten komentarz został usunięty przez autora.
Shun Camui pisze...

Nie macie szycia, bo paczycie na mojego tłitera, dzieci, a ja mam szycie i wcale nie paczę na waszom zafszonom stronkę, Bękarty Blogspota, dlatego wstawiam komcia po kilku minutach!!!!1111eleven Oh, wait...

I fokle jesteście gupi i macie wszy na pempku, bo nie chcecie zanalizować mojego opka, buuuu, foch i chui! Z przytupem. I tradycjami.

NUUUUUUUUUUUUUUU! Jak możesz mnie nie pozdrawiać?! ;____; Jesteś bez serca. I śledziony. Ja się teraz nie pozbieram, chlip. A nie, jednak nie daję faka. :)

Shun Camui pisze...

Specjalnie się czaiłam. Dostanę ciastki? Dużo ciastków?

kura z biura pisze...

Ciacha dla Shun!

http://o3.fbl.pl/w640/o1/201207/ED/127590150.jpg

Shun Camui pisze...

Łiiiii! *zagania ciacha do piwnicy*

Rosalia pisze...

Abstrahując od zasłużonej nagrody dla Shun, to cała powyższa akcja z podrzuceniem tego zalążku pomysłu do analizy jest doskonałym dowodem na to, jak zniszczona jest aŁtorka blogaska i jej wierne fanki z powodu powyższej analizy. Aż wracają po więcej. ;)

kura z biura pisze...

Katuj, tratuj, ja przebaczę wszystko ci jak bratu,
Męcz mnie, dręcz mnie ręcznie!

Bumburus pisze...

No cóż, Kuru, wiesz, że ja sama kiedyś chciałam się "podłożyć", tylko opko za wcześnie popełnione...

mechzdech pisze...

*bierze głęboki oddech*

Autorce chyba Wedel pomylił się ze Starbucksem, a życie okupacyjnej Warszawy z fejsikowo-instagramowo-askową różową banieczką w której żyje jakieś 90% obecnej młodzieży.

Pajac Kultury w '42 roku...

Liska pisze...

Kurka, miałam nie wchodzić, ale zajrzałam, tak z ciekawości. I chociaż prawdopodobnie oceniam subiektywnie (na pewno tak robię, tylko wstyd się przyznać), bo jestem przyjaciółką autorki i mam sentyment do jej twórczości, to uważam, że odrobinkę przekraczacie granicę dobrego smaku. Hejt hejtem, krytyka krytyką, analiza analizą - nie powiem, czasami sama mam ochotę mocno kogoś uderzyć, bo wypisuje bzdury - ale tak mnie ona trochę zasmuciła. Wiem, że nieznajomość dat/realiów/wydarzeń II Wojny jest niewybaczalne, bo nawet trzylatek wie, że to było straszne (może bez szczegółów, ale coś tam już mu świta). I mimo, że mnie analizy niespecjalnie śmieszą, to porównałam sobie z innymi. Tak, zgodzę się, że niektóre powinny być czczone jak Bory i uwielbiane przez tłumy, ale mnie niektóre fragmenty tej zwyczajnie obrzydzały. I już nawet nie chodzi o treść opowiadania (chociaż sama się nad nim zastanawiałam, jak je czytałam...), tylko o wasze komentarze. Nie, żeby były złe - róbcie sobie w internetach co checie, nikt wam tego nie zabroni - tylko na przykład to o wszach... nie wiem, może jestem przewrażliwiona, ale mnie aż dreszcze przeszły. Nie pasowało mi to do fragmentu, którego dotyczyło, i w ogóle... ble.
A nawiązując do oskarżenia o hejt, to wydaje mi się, że jest cienka granica pomiędzy krytyką a bezpodstawnym hejtem, a wy mimo wszystko jej nie przekroczyliście, bo jednak macie uzasadnione zdanie. To raczej z naszej strony są przekleństwa i znikąd wzięte argumenty, tak więc przepraszam (ale tylko w swoim imieniu) za wszystkie chuje i kurwy.
Aha, i opek do analizowania, jakkolwiek to nie brzmi w moich ustach jako potencjalnej obrończyni autorki. Komuś sprawia przyjemność czytanie analiz, więc oby było ich najwięcej.

Liska pisze...

*ich jak najwięcej

Anna Maria smutną ma twarz.(~Anika6) pisze...

Heh, tak myślałam, że podrzucenie opka było podpuchą. Od razu miałam wytypowaną autorkę komentarza i patrzcie, nawet uzyskałam potwierdzenie ;p

@mechzdech
"fejsikowo-instagramowo-askową różową banieczką w której żyje jakieś 90% obecnej młodzieży."-Świetnie ujęte :) Brakowało mi właśnie tak celnego ubrania w słowa moich obserwacji.

Anna Maria smutną ma twarz.(~Anika6) pisze...

@Liska
"(...) tylko na przykład to o wszach... nie wiem, może jestem przewrażliwiona, ale mnie aż dreszcze przeszły. Nie pasowało mi to do fragmentu, którego dotyczyło, i w ogóle... ble."
Akurat w komentarzach została poruszona już kwestia tych wszy (nie wszyscy załapali powiązanie), jakoś na samym początku, o tak:

"kura z biura pisze...

Wszy były niestety jedną z powszechnych okupacyjnych uciążliwości. Ludzie żyli stłoczeni w ciasnocie (gdzieś trzeba było pomieścić tych wszystkich, których wyrzucono z mieszkań przejmowanych przez Niemców), w kiepskich warunkach higienicznych. Łatwo było coś złapać."

Granica między krytyką a bezpodstawnym hejtem jest akurat równie cienka, co drzwi sejfu :) Chyba jest różnica między wytknięciem błędów i zaproponowaniem sposobu ich poprawy a tekstem typu "twoja stara... ehehehe".

Liska pisze...

Wszy załapałam, tylko jakoś tak mnie to zniesmaczyło. Moja głowa nie chce zrozumieć nawiązania do tekstu, no ale mówi się trudno.

Jest cienka granica, bo łatwo krytykować bez uzasadnienia, a wtedy będzie to hejt, przynajmniej tak myślę. Analizy przyzwoite, bo z uzasadnieniem, więc nie są hejtem. Tyle jeszcze potrafię zrozumieć.

Anonimowy pisze...

Ta nasza Madame Choice i jej sprytny plan. Tyle, ze nie...


Kas

Anomimowy pisze...

Szczwany plan! Tak szczwany, że gdyby przywiązać mu ogon... itd.

Anonimowy pisze...

Ja nie mogę :D Gdybym nie widziała tego na własne oczy, nie uwierzyłabym, że można być takim masochistą :D
"Odczepcie się od mojej przyjaciółki, usuńcie analizę, jesteście takie śmakie i owakie... EJ A ZANALIZOWALIBYŚCIE MOJE OPKO?!" - facepalm! :D
To było wiadomo od dawna, ale teraz mamy jawne potwierdzenie, że w Polsce będzie się działo coraz gorzej, skoro mamy taką durną młodzież.

Nie pozdrawiam~! *parska śmiechem* (To chyba wejdzie na stałe do mojego słownika ;))

Anonimowy pisze...

Jeteście podłe i zazdrościcie autorce talentu! A tak w ogóle to macie wszy! I nie zmieniacie bielizny!
*parska śmiechem* Przepraszam, to tylko ja. Nie mogłam się powstrzymać.

Szczwany plan Madame Choice tak bardzo nieudany *sob sob* A miało być tak pięknie, nie? *sob sob*


Kasandra

Anonimowy pisze...

A tak serio, to ja uważam, że już dosyć wyżywania się na aŁtorce i jej koleżankach. Tzn więcej nie wskóramy w ramach edukowania ich, a trolowanie dla samego trolowania jest już chyba trochę poniżej pasa. Takie jest moje zdanie. ;)

Zuz

Anonimowy pisze...

Jeszcze tylko odnosnie tego komentarza o wszach, bo widze, ze ciagle budzi kontrowersje. Ja akurat lubie ten komentarz, bo on zwraca Altoreczkom uwage, ze okupacja i konspiracja nie byly ogolnie estetycznie przyjemne. W takich opkach czesto ma sie wrazenie, ze tylko mlodzi sliczni i zadbani do konspiracji szli.(A jesli nawet oberwali to z pewnoscia tylko takie rany, ktore estetycznie wygladaly i dodawaly charakteru rysom twarzy) Wiec przypomnienie, ze wlasnie ten gest (ktory dla altoreczki mogl byc jakze uroczym gestem zaklopotania rodem z anime) mozna interpretowac o wiele bardziej przyziemnie to pozyteczny szok moze byc. Konspiracja to ciagle narazanie swojego zycia wsrod potu, krwi lez i wszy a nie zabawa wytwornych panienek, zeby rodzicom na zlosc zrobic.

Hanna

Anonimowy pisze...

@Hanna masz rację. Komentarz o wszach mnie nie zdziwił, zdziwiła mnie natomiast pijalnia czekolady i wesoło skaczące panienki w sukienkach w grochy. I cały ten sielankowy absurd, który dzieje się, nie zapominajmy, w środku wojny!

Anonimowy pisze...

"Jeszcze tylko odnosnie tego komentarza o wszach, bo widze, ze ciagle budzi kontrowersje. Ja akurat lubie ten komentarz, bo on zwraca Altoreczkom uwage, ze okupacja i konspiracja nie byly ogolnie estetycznie przyjemne."
Ba, jak dla mnie ten komentarz (o wszach) jest niebywale wręcz delikatnym przypomnieniem o szarej wojennej rzeczywistości. Lisko, jeśli wszy Cię zniesmaczyły i przeszły Cię po nich dreszcze, to co powiesz na fragment "Kamieni", w którym torturują Rudego? Co powiesz na "Medaliony" Nałkowskiej? Już nawet zwykła, mieszkająca na wsi ciotka opowiadała mi o koszmarniejszych rzeczach. Zachęcam do pogłębiania wiedzy na temat okupacji, szczególnie ałtorkę...
Przy okazji: miło zobaczyć, że nie wszyscy znajomi ałtorki rzucają tu mięsem. Szkoda tylko, że główna zainteresowana reprezentuje tak przerażający poziom.
Dora

Liska pisze...

Nie mówię, że podczas wojny nie działy się dużo straszniejsze rzeczy, bo na sto procent nie potrafię wyobrazić sobie chociaż połowy tego, co działo się podczas okupacji, ale filmy i książki na ten temat mnie obrzydzają. Są świetne, nie zaprzeczam, poruszają trudny temat i każda, choćby najcieńsza książeczka opisująca ten czas powinna zostać doceniona, co nie zmienia tego, że ten komentarz mnie zniesmaczył. A co do pogłębiania wiedzy historycznej - staram się, nie jestem orłem, ale mam o niej jakieś pojęcie. Na pewno wolę żeby ktoś o niej opowiadał, niż uczenie się suchych dat, ale ignorantką nie jestem (przynajmniej tak mi się wydaje).

Anonimowy pisze...

Lisko, tyle że daty są potrzebne. Bo dzięki znajomości dat wiesz, że Pałac Kultury raczej nie został zbudowany w czasach wojny lub przed wojną. Trzeba się orientować w historii, żeby nie walić takich głupich bamboli.

Anonimowy pisze...

A jeśli nie orientujesz się w datach to zostaje wujek google, który zawsze udzieli ci pomocnych informacji.

Kas

Anna Maria smutną ma twarz.(~Anika6) pisze...

Konkretne daty niekoniecznie, ale choćby zaznaczenie na osi czasu, takie metaforyczne. Kolejność wydarzeń i powiązania przyczynowo-skutkowe są najważniejsze.
Kurczę, ale w tym wypadku to nawet wystarczyło połączenie kilku faktów z wiedzy ogólnej-t.j. czyim "darem" był PKiN i co działo się w Polsce tuż po wojnie, a no nie wiem, skojarzenie filmu"Miasto ruin"? Jakieś zdjęcie ze Śródmieścia z lat 30'... Tyle tego...

Anonimowy pisze...

Ej no, wystarczy tak naprawdę skojarzyć, że to czerwoni nam fundli i już masz jakiś punkt zaczepienia. Wyszukanie tego w googlu zajmuje mniej niż minutę, no ale...trzeba chcieć.

Liska pisze...

Nie znam DOKŁADNYCH dat. Kilkanaście podstwowych, ale orientuję się, kiedy co się działo. Pałacu Kultury nie postawiłabym ani podczas wojny, ani od razu po niej - nawet na logikę biorąc, kto budowałby go, kiedy ona trwa?

Anonimowy pisze...

No ale rzecz w tym, że jeśli chcemy przedstawić okupację choćby w miarę realistycznie to nie możemy pomijać właśnie takich rzeczy, jak ludzie tłoczący się w ciasnych mieszkaniach, ciągły głód i choćby wszy. Pisząc jakieś nomen omen cukierkowe wersje okupacji, w których Polki stać na codzienne wizyty w pijalniach czekolady narażamy się właśnie na wzbudzenie niesmaku u ludzi, którzy są trochę zorientowani w temacie.

No właśnie moja wrażliwość filologiczna jest chyba inna. Dla mnie niesmak budzą zachowania ludzkie, głównie chamstwo i brak klasy. Wszy i brud mogą budzić obrzydzenie, ale też przede wszystkim współczucie dla ludzi, którzy autentycznie nie mieli alternatywy, a nie niesmak. Niesmak wobec okupacyjnych wszy kojarzy mi się z paniusiami pełnymi teoretycznego współczucia i odginającymi piąty palec kiedy trzymają filiżankę czekolady i afektowanym głosem mówią "Ach to musiało być okropne w tamtych czasach, próbowałaś tych ciasteczek?"

PS Odnośnie PKiN wiecie, że legenda miejska mówi iż Broniewski miał go nazwać "Koszmarnym snem pijanego cukiernika"?

Hanna

Anonimowy pisze...

"AŁtorko droga, proszę, przybliż nam okoliczności, w jakich młoda Polka w okupowanej Warszawie mogła zaprzyjaźnić się z rówieśniczkami - Niemkami."

Pewnie poznały się na Facebooku.

Liska pisze...

Może źle się wyraziłam. Skojarzenie z paniusiami jak najbardziej trafne, bo faktycznie, tak mogło to zabrzmieć. Ale niezależnie od tego, jak wielkie obrzydzenie budzi wizerunek takiego zawszonego, brudnego człowieka, kiedy myśli się o nim w dzisiejszych realiach - Polski wyzwolonej spod władzy okupanta, żyjącym podczas trwania IIwś należy się szacunek i współczucie. Szkoda tylko, że świadomość Polaków jest mała, bo zawsze walczyliśmy i broniliśmy ojczyzny, a teraz patriotyzm to coś złego, okropnego i w ogóle, to po co interesować się tym, jak wyszliśmy spod okupacji? Lepiej żyć w nieświadomości i mieć gdzieś ludzi, którzy umarli w imię wolności.
P.S. wydaje mi się, czy sama sobie zaprzeczam?

Anonimowy pisze...

Moi Kochani!!!
Nie mogłam dostać lepszego prezentu na urodziny jak analiza opka o "Kamieniach na szaniec" Długo czekałam żeby się pojawiło i po cichu marzyłam aby było w Waszym wykonaniu.
Przecudne, naprawdę się uśmiałam:) Kanguroniemka rządzi:)
Trochę się martwię, ze nie będzie dalszy części, bo ałtorka swojego twora usunęła:(
Ale cieszę się tym co udało się zanalizować i jeszcze raz dziękuję za tak cudną analizę.:)
Całusy Kitty

Bumburus pisze...

Dalsza część będzie, analizatorzy są przygotowani na taką ewentualność :D. Znikające opka im niestraszne...

Anonimowy pisze...

Bumburus naprawdę się cieszę i czekam niecierpliwie:)
Całusy raz jeszcze
Kitty

Anonimowy pisze...

237 komentarzy, whoah!

A wiecie co, zniszczcie ałtorkę. I mówiąc "ałtorkę" mam na myśli właśnie to, nie to biedne, pokracznie wychowane dziewczę z krwi i kości (i pustki między uszami), które chowa się za ekranem komputerka wypisując brednie. AŁTORKĘ.

A teraz historia z życia wzięta: dwie licealistki jada tramwajem (Kraków), jedna mówi do drugiej (przytaczam, mam lepsze rzeczy do pamiętania niż to): wiesz, ja to jestem w stanie czytać jedną książkę na rok, tak kilka stron na tydzień, bo mnie to męczy.

True story.

E.

pomerian.czarny pisze...

Nie wiem czy ktoś już to napisał, ale nie, Phobs jest dziewczyna, całkiem dziewczęca w dodatku ~

Anonimowy pisze...

Już nie mogę się doczekać na następną część. *zaciera łapki*
Jestem tylko rok młodsza od tej dziewczyny i jest mi po prostu wstyd. Krytykę trzeba przyjąć z godnością, liczyć się z tym, że się ona pojawi; a jeżeli uważamy, że jest ona nie w porządku, bo np. w głównej mierze odnosi się do nas samych, musimy mieć odwagę odpowiedzieć na nią, dyskutować, ale w taki sposób, by nie obedrzeć się z resztek godności - jak autorka i jej obrończynie, które na twitterze stworzyły sobie odizolowane kółko wzajemnej adoracji i jak te małe kundelki głośno szczekają, będąc za zamkniętą furtką... I pisze to osoba, której opowiadanie opublikowane na pewnym portalu również zostało zjechane po całości - zresztą słusznie, jak sobie dziś o tym pomyślę, choć wtedy naprawdę mnie to zabolało i jeszcze długo nie brałam się za pisanie, o dalszym publikowaniu już nawet nie śniąc. Dostałam jednak nauczkę i myślę, że gdybym znów miała się za to zabrać, na pewno uniknęłabym zbędnego pośpiechu i włożyłabym w pracę więcej wysiłku - czyli postarałabym się bardziej. A opowiadanie historyczne, o postaciach, które realnie żyły, w czasie realnej okupacji, realnie walcząc za swoją wolność, tego wysiłku wymaga naprawdę dużo - na miejscu autorki nie brałabym się za coś tak ciężkiego (nie oszukujmy się - nie masz umiejętności), bo gdy brakuje komuś minimalnego dystansu do siebie i emocjonalnej dojrzałości, za to duma i przewrażliwienie wycieka uszami, to wychodzi właśnie taki wielki foch na cały świat i przekonanie, że trochę dziecinnych bluzgów i tupnięć nóżką przekona krytyków, że to nie oni mają rację. Jak Ty sobie poradzisz w dorosłym życiu, brutalnym i wymagającym, skoro tak łatwo wyprowadzić Cię z równowagi? Nikt nie będzie Cię traktował poważnie, jak każdy problem będziesz "rozwiązywać" płaczem, złością i chowaniem się za plecami swoich koleżaneczek. Pozdro.

Anonimowy pisze...

Jeszcze tylko @Liska - e tam, zaraz sobie zaprzeczasz. Dyskutujesz i wyciagasz wnioski, to fajna akurat postawa jest :)

steff/ciociacesia pisze...

okrutne jestescie bezlitosnie. dziecko sie napracowało napisalo. coz ze głupio, dziecko małe, widac ze radosc miało dziką a pisanie nawet takich bzdur rozwija połoczenia w mózgu. smuteczek

Anonimowy pisze...

1. [[ ]] – tekst oryginałi
[ ] – komentarz, do którego się odnoszę.

Sam pomysł mnie nie gorszy, w powieści historycznej to normalne, że postacie historyczne spotykają się z fikcyjnymi.
Że się bohaterowie zachowują jak ich własne wnuki czy prawnuki wręcz, to też normalne (w sensie: powszechne). Podobnie jak obyczaje, od tempa przechodzenia na ty (w „Szatanie z siódmej klasy”, filmie z roku 1960, siedemnastolatek do rówieśniczki mówi początkowo „pani”) po stosunki między rodzicami a dziećmi (w dodatku w niemieckiej rodzinie wojskowej czy policyjnej). Irytuje, ale nie dziwi, niestety.
W obrębie obyczajów – język. Wtedy w ustach (i uszach) młodego człowieka z dobrego domu „do cholery, psiakość” brzmiało jak dziś „do coorvy doopy”.
Ignorowanie barier językowych takoż irytuje mnie od lat, ale powinienem się chyba przyzwyczaić. Przy oglądaniu np. „Stawki większej niż życie” też nieraz pcha się na usta „po jakiemu oni rozmawiali?!”.
Rewolwer jako synonim pistoletu byłby akceptowalny, gdyby ogólnie bohaterowie mówili ówczesnym językiem. Krótką broń powtarzalną dość powszechnie nazywano wtedy rewolwerem bez względu na to, czy miała bęben czy nie.
Natomiast nagromadzenie wizji małego Kazia tam, gdzie w grę wchodzi jakakolwiek nielegalna robota, zabija.
Pałac Kultury to wisienka na torcie. Ja rozumiem, że się ktoś urodził po wojnie, ale primo – ja też jestem młodszy od PKiN, secundo – przecież to jest symbol tego, co się zmieniło we Warszawie po wojnie!

[[P. W. Polska. Polska walcząca.]]

Skąd Niemka to wiedziała?

[Taka ciekawostka: Polaków pod okupacją obowiązywał ze strony Państwa Podziemnego zakaz utrzymywania stosunków towarzyskich z Niemcami (kodeks moralności).]

Co jednakowoż nie znaczy, że wszyscy się go trzymali.

[Tymczasem w tzw. Kraju Warty Niemcy mieli oficjalny, prawny zakaz utrzymywania takich stosunków z Polakami (źródło).]

Co nie zmienia faktu, że do mojego dziadka przychodził niemiecki żołnierz i rozmawiali o polityce.

[Zosia jest Polką, ale stawiam szampana przeciw jabolowi, że folksdojczką - w opisanych okolicznościach po prostu nie może być nikim innym. Zwłaszcza, że mieszka w pobliżu Ogrodu Saskiego - znaczy, w Śródmieściu, którego spora część przeznaczona była nur für Deutsche.]

Nie, nie była. Szucha była zamknięta, ale jeśli chodzi o dzielnicę mieszkaniową, to wygrodzono niewielki kawałek miasta w zupełnie innym miejscu, w dodatku dopiero wiosną 1944 r.
Wyznaczono wcześniej tzw. niemiecką dzielnicę mieszkaniową, ale primo - daleko od Ogrodu Saskiego (południowe Powiśle, część Mokotowa), secundo - nie było żadnego ogólnego wysiedlenia Polaków stamtąd, wysiedlano w miarę potrzeb. Niemcy zresztą nie wyrywali się tam przeprowadzać.

[[Zanim jednak miała szansę wyjąć z torebki swoją broń od ojca, oprychy się na nią rzuciły, a ona krzyknęła krótko. Nie ze strachu. Po prostu ją zaskoczyli.]]
[Ups! Musieli się poruszać z prędkością Edka Cullena startującego do Belli, skoro jednak nie zdążyła wyciągnąć broni.]

Spróbuj, czy rzeczywiście jesteś w stanie w ciągu sekundy (bo tyle to by trwało) wyjąć pistolet z torebki, odbezpieczyć lub zarepetować i strzelić. Na sucho, bez stresu związanego z napadem. To nawet w przypadku kabury noszonej na wierzchu nie musi się udać.
Nie darmo ludzie, którzy naprawdę mają się czego bać, potrafią chodzić stale z prawą ręką w kieszeni. Bo od ułamka sekundy może zależeć ich życie.

[Bo to jest logiczne, że broń palną nosi się w torebce]

Nie, nie jest to logiczne, ale wiele kobiet tak robiło i pewnie robi nadal. Nie jest to jedyna rzecz, której noszenie w torebce jest nielogiczne, a kobiety noszą.

c.d.poniżej

Anonimowy pisze...

1. [AŁtorko, może wyjaśnisz, skąd jej się wzięły takie poglądy?  Laska urodziła się w 1922, miała 11 lat, kiedy Hitler doszedł do władzy. Od dzieciństwa była poddawana praniu mózgu - w domu, w szkole, w organizacjach młodzieżowych (Bund Deutscher Mädel - członkostwo obowiązkowe), w prasie, w książkach, w kinie...]

Gdyby ałtorka pomyślała, problem był do rozwiązania. Mogłaby bohaterka spokojnie mieć poglądy niesłuszne wyniesione z domu, ale to musiałby być inny dom. Robotniczy lewicowy na przykład (w Berlinie możebne). Albo konserwatywny – wiejski czy wojskowy. Ale nie dom SS-mana czy gestapowca (zostawmy na boku, co SS, co RSHA, co SD, a co Gestapo, bo w tym się sami NIemcy gubili).

[Polskie podziemie siedziało w knajpie i omawiało sprawy służbowe. Serio?]
[*ponuro* Co chcesz, w “Czasie honoru” była taka właśnie scena…]

...i nie wzięła się znikąd.
Równie jak nie wzięły się znikąd WIELOKROTNE zalecenia KG AK, żeby się na konspiracyjne spotkania nie umawiać w lokalach gastronomicznych. Skoro trzeba je było powtarzać, to widocznie problem był.

[Aha, bo może tego też nie wiesz: w czasie okupacji Polacy nie chodzili do szkoły.]

Szkoły powszechne w GG działały (m.in. chodziła do takiej moja teściowa). Zawodówki też były.

Arthur Weasley

Anonimowy pisze...

Jeszcze nie skończyłam czytać, ale już się muszę podzielić przemyśleniami: dlaczego te bohaterki przesiadują w Wedlu? Moim zdaniem powinny w McDonaldzie!

Pozdrawiam
małpa w bibliotece

Anonimowy pisze...

Czy nikomu nie wydało się dziwne że uberkonspiracyjnym pseudonimem dla Niny było zdrobnienie jej imienia? Trochę mnie to razi. .-.

Karol Emanuel

Anix pisze...

Za niemieckiej okupacji w Warszawie stał Adolf Hitler Kulturundwissenschaftkundepalast, przemianowany potem przez Rosjan na - jakżeby inaczej - pałac imienia Stalina.

Astroni pisze...

Wiecie co, to byłoby fajne jako jakieś opowiadanie fantasy. No bo generalnie na swój sposób jest niegroźne, bez bzykania się "ponad podziałami" i dziwactw w relacjach okupant-opierające się podziemia (bo teoretycznie mogłaby się jednak zdarzyć wojna, podczas której nastolatki wrogich nacji bawiłyby się wspólnie, wszystkie miałyby uczucia nieporównywalne do tej, którą by miały podczas drugiej wojny światowej i w ogóle konspiracja i ratowanie przed holokaustem byłoby taaaakie fajowe). W innym świecie, a może nawet na innej wojnie w naszym naprawdę byłabym sobie to w stanie wyobrazić. O, albo gdyby nasze bohaterki miałyby po 5 lat. Innymi słowy - starała się aŁtorka, ale bez researchu z pustego i Salomon nie naleje... A wystarczyłoby na przykład obejrzeć Pianistę - co rusz w telewizji leci!

Rozwaliła mnie uwaga z monetami skonfrontowanymi z ówczesną wartością czekolady. Jak Wy zauważacie takie rzeczy? Jak dla mnie to jest mistrzostwo świata, uwielbiam Was za to!

"Cholera, drzwi biegające ulicami Warszawy jak w transie, niczym oszalałe, i to jeszcze podczas okupacji!"
To zasługuje na osobny fanfik X)

Oh, oblewanie kwasem takie romantyczne...


Do komentarzy:
Niezatapialna gówniana armada. Jakie opka, taka armada :)
W ogóle... Ja sama nie wiem, dlaczego się zdziwiłam ilością komentarzy (jak zwykle). No tak, przecież opko o dyskusyjnym temacie a napisane poprawną polszczyzną - czyli dwie sprzeczne rzeczy, które muszą automatycznie stworzyć dwie strony barykady. A ja się jak zwykle zdziwiłam.

O, aŁtorka pisze fanfik do Doctora Who! Jeeeeej, może się wreszcie doczekam jakiegoś na Armadzie!

A pomysł z dwutygodniowymi odstępami bardzo dobry, pochwalam. Zresztą miesiącami bezskutecznie zachodziłam w głowę, jak Wam się udaje miesiąc po miesiącu takie ilości (o, tu na przykład znowu 30) doskonałych opracowań napisać w ciągu zaledwie siedmiu dni! Ja nadal nie jestem w stanie ich w takim tempie przeczytać, a miesiąc, w którym robiłam to konsekwentnie raz za razem (pamiętacie?) wspominam jako wypełniony Wami skrajnie po brzegi (a akurat nie miałam wtedy ani pracy, ani nauki w zasadzie). Więc - róbcie, co chcecie, ale dla mnie i tak zawsze będziecie numerem jeden!

kura z biura pisze...

@ Astroni: co do monet - tak się składa, że zbierałam monety i stąd wiem. W 1940 roku w GG nastąpiła wymiana pieniędzy, nowe banknoty nie miały żadnych symboli państwowości polskiej (co zrozumiałe) i tylko na monetach zachował się orzeł i nazwa "Rzeczpospolita Polska". Jednak nie sądzę, by wiele monet było w obiegu, ze względu właśnie na ich niską wartość. :)

Anonimowy pisze...

Hej, przesyłam link do dość osobliwego opka: http://this-is-girl-on-fire.blogspot.com/
Niespotykany, oryginalny i nadający się dla Was z każdej możliwej strony crossover One Direction z Igrzyskami śmierci. Mnie boli do tej pory, ale materiał do Waszej analizy jak znalazł.
Cytat:
" Wyjmuję z starej i pustej kłody łuk i strzały po czym naprężam jedną na cięciwę i wytężam wzrok po lesie. Widzę jelenia. Naprężam mocniej strzałę po czym puszczam lecz niecelnie ponieważ przeszkodził mi męski i znany głos. Głos Niall'a.
-Co chciałaś zrobić z tym 50-kilogramowym jeleniem?-Odwracam się i widzę mojego przyjaciela wychodzącego zza krzaków.
-Cholera, Niall!
-No co?
-To był 3 jeleń tego roku a ty musiałeś go spłoszyć. Przez ciebie Prim i ja z mamą będziemy głodować.-wykrzyczałam na co on rzucił kamień o drzewo. Zza krzaków i starych gałęzi wyleciały z 7 może z 6 ptaków. Strzeliłam w jednego po czym szybko spadł na ziemie. Zaśmiałam się ale nie na długo. Poczułam mocny wiatr. Wzrok przeniósł się do nieba gdzie ujrzałam statek kapitoliński.
-Dzisiaj dożynki.-pomyślałam po czym szybko zabrałam upolowanego ptaka i razem z Niall'em poszliśmy na Łąkę. Usiedliśmy na górce która rośnie nieopodal Łąki i po chwili ciszy zaczęliśmy rozmawiać o różnych rzeczach. Nagle Niall ze swojej torby wyjął coś czego się nie spodziewałam. Chleb."
Górka, która rośnie powinna skraść Wasze serca tak, jak skradła moje!

Napisałam na fb, ale chyba wpadłam w tłumy sugestii, więc wrzucam tutaj ;)
Pozdrawiam!

Anonimowy pisze...

Tak naprawdę to, że PKiN wybudowano po wojnie (II wojnie światowej, zaznaczam! Bo któż wie, czy aŁtorka nie myślała, że po tej pierwszej…) powinien wiedzieć szóstoklasista.
Właśnie w tej klasie omawia się II wojnę światową etc.
Taka sytuacja!

Pozdrawiam,
Szóstoklasistka.

tey pisze...

@karton realista
"Jeśli nie życzy sobie krytyki, chce tylko pisać - jest Word i foldery, albo długopis i zeszyt. Jeśli publikuje, znaczy, że oczekuje komentarzy. "

A niekoniecznie. Ja na przykład też czasem pisuję opowiadania typu fanfiction, zamieszczam je w internecie nawet (niektóre, bo większość faktycznie spoczywa na dysku). I wcale nie oczekuję na komentarze - ani pozytywne, ani negatywne. Wstawiam te historyjki ot tak, dla rozrywki własnej, z myślą, że może jakiś fan wejdzie, przeczyta, pośmieje się (albo nie;), może spędzi miło kilka minut. Nie oczekuję niczego w zamian, nawet dwóch słów komentarza. Serio. Może trudno to zrozumieć, bo z góry zakłada się, że jak ktoś coś publikuje, to czeka na odzew, żeby połechtać swoje ego. Otóż nie, ja nie czekam. Mogłabym wszystkie te teksty trzymać na dysku i byłoby OK. Ale czasem coś wstawiam. Wiem, że moje opka mają sporo wad, ale co z tego. Nie zamierzam zostawać zawodową pisarką, tak sobie tylko czas po robocie zabijam. :)

Adelajda pisze...

Przeczytałam połowę i się załamałam.
Nie mogę.
Autorka zrobiła z "Kamieni", romans rodem ze Zmierzchu.

«Najstarsze ‹Starsze   201 – 253 z 253   Nowsze› Najnowsze»