czwartek, 16 stycznia 2020

386. Nemezis z przeszłości, czyli s@motność hakera (Tysiąc obsesji, cz. 3/?)

Drodzy Czytelnicy!
Romans Aniki i Roberta nabiera rumieńców, ale nad horyzontem zaczynają zbierać się czarne chmury. Przeszłość Aniki kryje tajemnice, Kacper okazuje się incelem, a Robertem zaczynają się interesować służby specjalne. Indżojcie!

Analizują: Kura, Haszyszymora i Królowa Matka, 
gościnnie: ML


Następnego dnia po spotkaniu we francuskim bistro wszyscy mają focha na wszystkich: Anika na Roberta, bo zobaczyła go z Kingą, Kinga, bo Robert nie odpowiada na jej próby przełamania lodów, Igor na obydwoje rodziców i cały świat, bo ma siedemnaście lat

Igor siedział na parapecie z podkulonymi nogami, nie zwracając najmniejszej nawet uwagi na wibrujący powiadomieniami telefon. Nie interesowały go ani półnagie zdjęcia znajomych dziewczyn, ani SMS-y od prześcigających się w sprośnych komentarzach kumpli z klasy.
No, po jego łazienkowym wyczynie z poprzedniej części to faktycznie, skrzynka musiała pękać w szwach. 

Kilka minut temu na podjazd przed domem wjechał samochód jego ojca. Igor dostrzegł w środku lexusa ciemne sylwetki swoich rodziców. A więc byli gdzieś razem? Może coś między nimi da się jeszcze naprawić? Bo Igor, wbrew temu, jak się czasami zachowywał, nie miał wszystkiego w nosie. Chciał więc, by jego starzy wrócili do siebie. Potrzebował ojca, a jeszcze niedawno Robert był jego najlepszym kumplem. Oczywiście staruszek miewał czasami odpały, ale wcześniej dogadywali się całkiem nieźle. To dlatego Igor tak bardzo za nim tęsknił. Zwłaszcza teraz.
No ale zaraz, przecież Robert nigdzie się nie wyniósł, jest cały czas na miejscu, mieszka z nimi, co więcej, wciąż próbuje rozmawiać z Igorem. Relacje po między nim a Kingą nie mają tu nic do rzeczy, z ojcostwa się nie wypisał. 


Smartfon znów zabuczał. Na jego ekranie pojawiło się nagie zdjęcie Luizy.
Chcesz powtórki? – widniał podpis pod zdjęciem.
Hudefak is Luiza? W poprzedniej części Igor zwiedzał toalety z niejaką Patrycją. 


Odrzucił telefon, jakby parzył go w rękę. Nie poczuł żadnego podniecenia, spojrzawszy na nagą dziewczynę.
https://i.kym-cdn.com/entries/icons/mobile/000/008/910/IF0yE_copy.jpg

Rano przy śniadaniu Robert kłóci się z Igorem: ojciec chciałby, żeby syn poszedł w wakacje do jakiejś dorywczej pracy i zarobił pierwsze własne pieniądze, syn odpyskowuje, że dostał właśnie od wujka Wiktora i nie musi. 

(...)
Domofon zadźwięczał punktualnie o siedemnastej trzydzieści. Anika poderwała się na równe nogi i nacisnęła guzik domofonu. Chwilę potem witała się z Karoliną.
Musiała z kimś porozmawiać, bo wydawało jej się, że jak tak dalej pójdzie, to oszaleje. Tyle emocji kłębiło się w jej sercu, które jakoś żwawiej biło. O wiele za szybko! Anika nigdy nie miała prawdziwej przyjaciółki, której mogłaby się zwierzyć, była bowiem ostrożna przy zawieraniu znajomości. Karolinę poznała kilka lat temu w parku. Obie miały dzieci w tym samym wieku. Utrzymywały sporadyczne kontakty, chociaż Karolina była z kompletnie innej bajki, należała do wspólnoty religijnej i na każdym kroku manifestowała przywiązanie do swoich moralnych i etycznych zasad. 
I ta moralna i etyczna osoba utrzymywała kontakty z jawnogrzesznicą, żyjącą w nieślubnym związku z facetem niebędącym nawet ojcem jej dziecka? Chyba tylko po to, by ją nawracać i prawić kazania na każdym kroku… Ale w takim razie dziwię się, że Anika ma jeszcze do niej cierpliwość. 
Przepraszam, ale znam z własnego grajdołka oazowiczkę zaprzyjaźnioną z parą lesbijek i rastafarianinem. Da się. ;)
Da się, ale to manifestowanie na każdym kroku jednak mi z tym nie koreluje. Nie ten typ osoby. 

Tak, były to dwie najistotniejsze informacje, jakie Karolina Anice na swój temat kiedyś sprzedała, 
“Dzień dobry, nazywam się Karolina, należę do oazy i jestem bardzo moralna!”
Interesuje mnie, jakie były te DWIE informacje, bo z powyższego wychodzi mi ciut obraźliwe:  “Jestem wysoce etyczna i jestem z zupełnie innej bajki, niż ty”.

i być może dlatego spośród wszystkich znajomych Aniki <tych znajomych, których - co wiemy z wcześniejszej części - w ogóle nie było?> Kacper najbardziej tolerował właśnie Karolinę. Anika sama nie wiedziała, czym to jest spowodowane. Tym, że Karolina była skromna? Że się „dobrze prowadziła”? 
Geez, Kacper dobiera jej znajomych pod tym kątem?!

A może tym, że Kacper w ogóle nie przepadał za ludźmi? Ona sama kiedyś kochała towarzystwo, ale to było kiedyś…

(...)
– Napijesz się czegoś? Wina?
– Nie piję alkoholu, uważam, że alkohol to słabość, bo zaburza percepcję. Można dobrze się bawić, mając trzeźwy umysł – odparła z przesadną pewnością siebie. - Co przez te kilka lat znajomości pewnie zdążyłaś zauważyć, ale sama rozumiesz, ekspozycję trzeba zrobić. 

– Ja sobie naleję. 
No, na taką kwestię też bym sobie od razu nalała. Śliwowicy. 

(...)
Prawdę mówiąc, Anika nie miała bladego pojęcia, jak zacząć rozmowę. Karolina wyznała jej kiedyś, że każdy czasem zbacza z drogi, nawet ona. Czy Karolinie chodziło o jakiś jej romans?
Z własną ręką.

Anika pamięta, jak przez jakiś czas Karolina chodziła zamyślona, niekiedy miała zapuchnięte oczy od nadmiaru wylanych łez. Nie znała powodu jej stanu, ale domyślała się, że może kryje się za tym jakiś mężczyzna, i na pewno nie był to mąż Karoliny. 
No. Mógł to być na przykład jej umierający ojciec, c’nie? 

Dziś Anika chciała, by ktoś ją zrozumiał, lecz nie oceniał. Miała nadzieję, że tą osobą może być właśnie Karolina.
Bo? Serio pytam. Każdy, jak sądzę, ma takich przelotnych znajomych, znajomych na “dzień dobry/co u ciebie/u mnie ok/to cześć”, ja na przykład dziesiątki rodziców z klas moich dzieci. Usiłuję sobie wyobrazić sytuację, która skłoniłaby mnie do wyznawania któremukolwiek z nich (osób, z którymi nic szczególnego mnie nie łączy, ani zainteresowania, ani poglądy, tak naprawdę zresztą nie znamy swoich poglądów, ani poczucie humoru, ani, bo ja wiem, gusta literackie) moralnych rozkmin związanych z pozamałżeńskim romansem, i się zawieszam.
Bo, nie mając innych znajomych oprócz tej Karoliny, użyła właśnie jej jako alibi dla spotkania z Robertem. 
I dlatego zrozumiałabym poproszenie jej o przysługę (“Słuchaj, gdyby pytał powiedz, że byłyśmy razem”), ale na pewno nie zaczęłabym snuć rozważań na temat pozamałżeńskich romansów.

Wymieniły zatem zdawkowe informacje o pracy i dzieciach, a potem Anika zdecydowała się skierować rozmowę na inne tory.
No wiesz, teraz piekę małemu te specjalne bułki. Lubi je z zielonym ogórkiem. A skoro o ogórkach mowa... Myślisz, że można kochać dwóch mężczyzn jednocześnie? – wypaliła niespodziewanie, wpatrując się w swój kieliszek, który obracała w dłoni. – Może inaczej, jednego kochać, drugiego pożądać?
– Skąd to pytanie? – Karolina obrzuciła ją takim wzrokiem, że Anika w jednej chwili straciła pewność, czy dobrze robi, zaczynając taką rozmowę.
No raczej, z tą wysoce moralną i etyczną osobą…? Szykuj się co najmniej na kazanie, jeśli nie na zerwanie stosunków. 
Może po prostu (chwilowo) tylko zdziwioną, wyobraź sobie, że ktoś, kogo ostatni raz widziałaś pół roku temu, i z kim dotąd rozmawiałaś co najwyżej o tym, że “ładna dziś pogoda, na wakacje wybieramy się w góry, a Kuba ostatnio przechodził grypę i ojej, jak one z wszystkiego wyrastają, wciąż trzeba im nowe buty kupować” nagle, ni z gruszki ni z pietruszki, wyjeżdża z takim tekstem.

– Moja koleżanka, oczywiście, wyobraź sobie, wdała się w romans.

Karolina odchrząknęła, po czym zaczęła:
– Romans to największa podłość, jaką można wyrządzić sobie i bliskiej ci osobie. W tym układzie tracą wszyscy. Nie tylko ci, co ze sobą romansują, ale też osoby postronne – mówiła to takim głosem, że Anika poczuła się, jakby była karcona przez swoją szkolną wychowawczynię.
WIDZĘ JĄ. Sztywno wyprostowana, twarz kamienna, paluszek wzniesiony, ton potępiający. Anika, doprawdy, wybrała sobie najwłaściwszą osobę do potwierdzenia swego alibi. 

– Nie sądzisz, że ludzie z reguły nie planują romansów?
– Planują, nie planują. Można się w porę opamiętać, Aniko. Można się, do cholery, opamiętać!
Czy aby na pewno? – przemknęło przez myśl Anice.
Na pewno, Aniko. Wystarczy wykasować numer z komórki, nie wdawać się w SMSowe przekomarzanki, nie biegać na spotkania w restauracjach, nie przyjmować prezentów… to w sumie całkiem proste.

– Wiesz, co jest najgorsze w tym wszystkim? – Karolina potarła skronie. 
– Sądziłam, że krzywda, jaką wyrządza się drugiemu człowiekowi. Mam rację?
– To też... – Karolina wzięła głęboki wdech. – Ale też to, że człowiek zachowuje się, jakby popadł w psychozę. Gdzieś kiedyś czytałam, że ludzie w początkowej fazie romansów zachowują się tak jak chorzy na zaburzenia obsesyjno-kompulsywne. 
Poznaję tu rękę Marcela, od tej pory “zaburzenia obsesyjno-kompulsywne” będą powracać w tekście z upierdliwością muchy-plujki. Szykujcie się. 
No proszę, a myślałam, że ultrakatoliczka spróbuje raczej argumentować grzechem, duszą itd.

Czują pragnienie nieustającego przebywania z kochankiem, pragnienie podobne do obsesji. I to wtedy zazwyczaj ludzie, którzy wdają się w romanse, kończą niespodziewanie swoje dotychczasowe  związki. Bez sensu! Chcesz być z kimś, kogo tak naprawdę nie znasz. Znasz jego zapach i smak, ale nie wiesz, co mu tkwi w głowie.
W sumie, Karolina dobrze mówi… 

– Dobrze, już dobrze! – Anice szumiało w głowie od tych babcinych porad. 
...ale nie żeby Anika tak naprawdę zamierzała jej słuchać. 
BTW “babcine” to idiotyczne określenie na porady, zdobne w rozważania na temat psychoz i zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych.

– W każdym razie ta moja koleżanka ma prośbę. Czy mogłabyś, w razie czego, powiedzieć, że spędziłaś wczorajszy wieczór z nią na kawie?
– Dlaczego ja, a nie ty, skoro to twoja koleżanka?
– Ponieważ... Też tam byłam.
– Znaczy… jak “też tam”? – Oczy Karoliny zrobiły się wielkie i okrągłe. – Z tą koleżanką? Masz lesbijski romans? 
Jedyna rzecz, jaka mnie do tej pory zainteresowała - w jaki sposób Anika rozwinie swą wypowiedź, w jakim kierunku pójdą jej wyjaśnienia… to nie, autor/-ka tu akurat musiał/-a pohamować swój zwykły słowotok!

* * *


– Tym razem tak łatwo mnie się nie pozbędziecie. Dlaczego, powiedzcie, dlaczego ślub!
Dlaaaaczeeeeego mi to robiiiiicie!!!

Kuba stał późnym wieczorem w ich sypialni i postanowił, że nie położy się spać, dopóki nie przeprowadzi próby generalnej ich ślubu.
– Czy ludzie się pobierają, żeby płacić mniej podatków? – spytał. – Tak słyszałem w szkole.
Ekonomia dla dziewięciolatków? 

(...)
– A kiedy to będzie, jak już powiecie sobie „tak”? – młody nie odpuszczał.
Anika i Kacper nie odpowiedzieli Kubie i zrobiło się niezręcznie, ponieważ oboje wiedzieli, że w przygotowaniach do swojego ślubu nie uczynili ani kroku do przodu.
No ale datę chyba mieli wyznaczoną…? 

– Kubusiu – zaczęła Anika. – Tak naprawdę to jeszcze trochę czasu zostało do naszego ślubu, wszystko jest na naszej głowie i ta uroczystość nie przypomina filmu, w którym para młoda wpada do kościoła, i po sprawie.
– Właśnie, mamy wiele do zrobienia – dorzucił swoje trzy grosze Kacper. – A do tej pory ustaliliśmy tylko, iż użyjemy papierowych obrusów i że tort nie będzie na śmietanie.
“Iż”, i od razu robi się tak wincy aligancko, co nie.

– I biszkopt będzie bezglutenowy! – dodała Anika.
Ale tylko biszkopt, więcej sobie nie zjesz!

(...)
– A pokażcie, jak to zrobicie? – dopytywał dalej ciekawski dziewięciolatek.
– Jak co zrobimy? – spytała Anika.
Bała się, że to prędzej czy później nastąpi, i proszę! Kuba zaczyna zadawać niewygodne pytania. To mądry chłopiec i ma bystre oczy.
A sypialnia miała przeszklone drzwi ;)

– Jak się pocałujecie przed ołtarzem. – Kuba nie odpuszczał. Anika odetchnęła z ulgą. – No? Śmiało!
O, rany, w zeszłej części Kuba zachowywał się jak dwunastolatek, a w tej - jak trzylatek!


Kacper chrząknął i założył ręce jak komornik podczas eksmisji. 
W ten sposób przygotowywał się do wyrzucenia smarkacza z pokoju. 

Cała sytuacja zakrawała na absurd, bo w wyniku tej niewinnej banalnej rozmowy zawisło w powietrzu jakieś niewypowiedziane dotąd pytanie. Było to pytanie nie tyle o sam ślub, ile o to wszystko, co ludzi do niego wiedzie. Anika i Kacper patrzyli oboje w przestrzeń i – gdyby była to filmowa komedia – pośrodku salonu wisiałaby gradowa chmura ciskająca piorunami. 
Fakt, nie ma komedii bez chmury ciskającej piorunami pośrodku salonu, ja w każdym razie nigdy takiej nie widziałam. Nigdy.

Ścierałyby się w tym obłoku wszystkie napięcia i niezadane dotąd pytania. Jak na przykład o to, dlaczego – wbrew temu, co mówią Kubusiowi – sądzą, że ślub sam się przygotuje. A może jest powód, dla którego ostatnio mówili o tym nieco mniej? Czy wolniejsze tempo przygotowań można tłumaczyć tylko ich zapracowaniem?
– Wiesz, Kubuś, to przez zapracowanie, my z Kacprem…
Przez zapracowanie nie możemy się teraz cmoknąć, choćby i z przegięciem a la Rudolf Valentino, żeby dzieciaka zadowolić?

– Będzie to wyglądać tak! – zaproponował Kacper.
Przejął niespodziewanie inicjatywę, chwycił prześcieradło i zarzucił je na Anikę.
– Najpierw mama będzie miała na głowie coś takiego…
– Kołdrę? – zaśmiał się Kuba i zaklaskał jak dziecko, które pierwszy raz zobaczyło tęczę.
Hidżab.
Edit: jak dwulatek.

– Fascynator! To się nazywa fascynator, w żadnym razie welon! – zauważyła Anika, a Kacper założył jej płótno na głowę. – Uważaj na…
...nisko latające zakonnice? 

– Wiem, wiem, włosy – szepnął jej na ucho.
Oboje odgrywali właśnie przed Kubą przedstawienie, które chłopiec oglądał jak zaczarowany. Mała magiczna chwila, w której dorośli zeszli z panteonu powagi i wydurniali się przed nim, dziewięciolatkiem. I specjalnie dla niego. 
Niespecjalnie miłe jest to dziecko, i raczej nudne (tak, autorka potrafi opisywać dzieci jak nikt!), ale w tym momencie zrobiło mi się go szczerze żal.

Kubusia aż ścisnęło za serce, choć gdyby go spytać, nie odpowiedziałby, czym to uczucie było.
– I kiedy już powiemy sobie „tak”, to wtedy ksiądz powie...
– Ogłaszam was mężem i żoną!
A to się zdziwią wszyscy troje, jak już znajdą się w tym kościele i wtem! okaże się, że ceremonia wygląda jednak troszeńkę inaczej, nie ma żadnego “ogłaszam was mężem i żoną” ani “możesz pocałować pannę młodą”... Na filmach przecież inaczej było! 

 – Ekscytował się Kuba, kreśląc w powietrzu znak krzyża i klaszcząc na zmianę. – Dalej, dalej, zróbcie to!
– To wtedy podniosę welon...
– Fascynator – poprawiła go Anika.
“Te baby zawsze coś wymyślają” – pomyślał Kacper. 

– Gorzko, gorzko, gorzko! – Kuba podskakiwał i klaskał jak oszalały.
Żywe srebro.
Dziwne <i jak jeszcze> – pomyślała Anika. To całe przedstawienie było nawet przyjemne, a najprzyjemniejsza we wszystkim była radość Kuby. Tak bardzo nie chciałabym go zawieść – myślała Anika.
A potem Kacper ją pocałował. Zrobił to czule, zapomniała już, jak to robi. Jej usta zaczęły przyzwyczajać się ostatnio do czegoś innego i do kogoś innego. Ale tak, to było przyjemne. Jak powrót do przeszłości.
I jest materiał do fantazjowania przy Robercie!

Do jej Kacpra, którego jeszcze niedawno kochała. Którego jeszcze niedawno chyba kochała. A może wciąż jeszcze kocha? Tylko ta miłość jest już inna. Ewoluowała. Tak, była zauroczona Robertem Keplerem i bała się przyznać do tego. Ale czym jest jakieś tam zakochanie naprzeciw miłości? 
Zakochanie naprzeciw miłości. Redakcjo, nie idź tą drogą!

Tyle miała ostatnio „rozkminek”, jakby powiedział jej syn. Wielkich myśli o niczym.
Zauważała u siebie niepokojące objawy zauroczenia. Może nie obsesyjno-kompulsywne. To znaczy jeszcze nie.

(...)
– Anika?!?
Podniosła wzrok i stanęła jak wryta. Przed nią stała Alex, jedna z pierwszych osób, które poznała po przyjeździe do Warszawy. Nie widziała jej od ponad sześciu lat.
– Alex, cześć. Co za spotkanie. Ile to lat od... – Nie wiedziała, co jeszcze mogłaby jej powiedzieć. Najchętniej by ją wyminęła i uciekła tam, gdzie pieprz rośnie.
– Kto by się spodziewał! Dziewczyna w niebieskiej masce! – Alex się zaśmiała.
Takiej?


Alex jakby zmizerniała i postarzała się – pomyślała Anika. Jej platynowe włosy, które kiedyś raz w miesiącu rozjaśniała, teraz były popalone na końcach i sterczały niczym strzecha. W kącikach oczu rysowały się dość głębokie zmarszczki, skóra na policzkach była wiotka i poszarzała. Co się stało z tą piękną niegdyś dziewczyną z komputera? 
Skończyła jej się licencja na Photoshopa? 

Jej ręce ozdobione były złotą tandetną biżuterią. Anika miała kiedyś sąsiada, który sprowadzał z Rosji żółte złoto, a potem chodził po wszystkich blokach osiedla Hallera w Kwidzynie i wciskał je każdemu, zachwalając wysoką próbę złota.
Aż wreszcie trafił na Alex, która kupiła wszystko hurtem. 

– Co u ciebie po tych sześciu latach? – zapytała z grzeczności.
– Pracuję – wyjaśniła Alex.
– Tam gdzie wtedy?
– Nie wszyscy mają szczęście do kasiastych informatyków.
Szczerze mówiąc, to z dotychczasowych opisow nie odniosłam wrażenia, że Kacper jest jakoś szczególnie kasiasty albo że żyją na wysokim poziomie, no ale ok, może Alex tak po prostu mówi, aby coś chlapnąć. 

Alex wiedziała, że Anika związała się z Kacprem. Czyżby jej tego zazdrościła? Bo Anika wiedziała, że Alex była jedną z tych kobiet, które zazdroszczą drugiej kobiecie niemal wszystkiego. Taką, która odwraca się do męskich uśmiechów jak słonecznik do światła.
Ojej. To “niemal wszystko”, czego kobiety zazdroszczą innym kobietom to “męskie uśmiechy”? A byłam pewna, że coś naprawdę mocarnego.
Piękna cera i zdrowe włosy, co?

Anika chciała skomentować przytyk Alex, ale ta ją ubiegła, świdrując ją błękitnym wzrokiem.
– Aniko, czy jesteś zadowolona ze swojego życia?
Odpowiadaj szczerze, jak na spowiedzi!

– Oczywiście, że tak. Jest idealnie.
– Odnalazłaś siebie?
– Jakoś nie bardzo musiałam siebie kiedykolwiek szukać...
Co za kurewsko źle trafione pytanie – pomyślała Anika. – Jak cios w szczękę. A Alex ciągle boksuje.
A to znaczy, moja Aniko, że pytanie było kurewsko dobrze trafione.

– Nie zanudziłaś się jeszcze na śmierć? – Alex wybuchła gromkim śmiechem tak głośno, że Anika rozejrzała się odruchowo dookoła. Ale na warszawskich chodnikach nikt nie zwraca uwagi nawet na o wiele dziwniejsze zachowania.
Dziwniejsze niż głośny śmiech? Nie może być.

– A ty? Jesteś szczęśliwa? – Anika odbiła piłeczkę. Drażniła ją ta wymiana zdań.
– Dobrze zarabiam, kupiłam sobie mieszkanie. Nie narzekam. Może napijemy się drinka?
– Czy ty masz koloryzujące soczewki? – Anika dopiero teraz to zauważyła.
– Idziemy czy nie?
– W takich sytuacjach chyba się mówi: boli mnie głowa…
Nie, nie, nie, to się mówi nazajutrz.
W takich sytuacjach się mówi: “Nie, dziękuję”, droga Aniko.

(...)
Alex złapała ją gwałtownie za nadgarstek, na którym zadźwięczała biżuteria. Skoro zadźwięczało, to chyba złapała się za własny. Uliczne latarnie rozbłysły, wilgoć zebrała się w powietrzu, zagrzmiało, w oddali zawył wilk, niebo nad miastem przysłonił ogromny statek Obcych i pomału zaczęła osadzać się na twarzach i włosach kobiet. Zrobiło się nieprzyjemnie.
– Wiesz – zasyczała Alex – że przeszłość powraca do nas w najmniej oczekiwanym momencie? 
A potem wybuchła mrocznym “Mwahahahahahahahahaha!!!”

Anikę przeszył zimny dreszcz. Nie miała ochoty zwierzać się Alex. Komu jak komu, ale nie jej! Każdy z nas ma takie tajemnice, które zabierze ze sobą do grobu. Ale Anika ze swoją przeszłością była już rozliczona.

Alex uśmiechnęła się drwiąco, jakby dokładnie i co do słowa odczytywała jej tok myśli. Dopiero teraz Anika zauważyła, jak jej koleżanka ma zepsute zęby. A kiedy zamykała usta i nic nie mówiła, w miejscu piątek albo szóstek zapadały się jej policzki. Zapewne od narkotyków.
I oto służebna rola literatury jak na dłoni - bawiąc, uczyć! Człowiek dowiaduje się o zadziwiających skutkach albo może raczej objawach nadużywania narkotyków,  a przy tym rechocze jak uszczęśliwiona norka.

– Alex – Anika nachyliła się w jej stronę i wyswobodziła rękę. – Czego ty właściwie ode mnie chcesz?
Alex uniosła do góry brwi, jakby nie wiedziała, o co Anice chodzi.
– Chciałam tylko sprawdzić, czy ciągle się boisz.
Anika odwróciła się na pięcie i odeszła.
– Anika, żartowałam! – Alex krzyczała z oddali, ale znów nikt się nie obejrzał. – Nie popadaj w jakieś paranoje. Wyluzuj. Fajnie, że się spotkałyśmy! Ej, no, naprawdę, nie cieszysz się? 


***
(...)
Westchnęła cicho, gdy Kacper pocałował ją w głowę. Gdyby wiedział, że jego usta są kilka kilometrów od mózgu wyobrażającego sobie w tej chwili mężczyznę, który nie ma jego twarzy.
Ło matko, co za wizja: jakieś usta nad rozsmarowanym mózgiem, jakaś miłość do Slender Mana...

Jego ręka zjechała i ujął jej piersi. Na cienkim materiale odznaczały się jej sterczące sutki, po których zaczął teraz kręcić koła i wywijać hołubce, a jednocześnie wtulił się w jej szyję, obsypując ją delikatnymi pocałunkami.
(...)
Anika naprężyła się jednak jak struna, próbując dyskretnie wykręcić się z krępujących ją pasów kacprowej miłości. Dziwne, prawda? Ale tak teraz o tym pomyślała: że jego ręce ją krępują. Nie potrzeba nawet specjalnej sekwencji ruchów, żeby druga osoba poczuła, iż odsuwasz się od niej. To znaczy odsuwasz swoje ciało, czyli odsuwasz się w całości, nie chcesz tej bliskości, znów chcesz zbudować tę przestrzeń, która dzieliła ich na początku, kiedy on stał w drzwiach, a ona leżała tutaj.
Kacper jako skończony złamas, który Aniki nie kocha, nie rozumie, zaborczo zawłaszcza, zdradza myślą, słowem i uczynkiem, jest pijakiem i złodziejem, bo każdy pijak to złodziej, a także szują, wytartą szmatą i szczeżują, że o kawale matrymonialnego zbója nie zasługującego na nawet jedno spojrzenie kobiety tak doskonałej jak Anika nie wspomnę, za trzy… dwa… jeden…

– Pragnę cię – wyszeptał Kacper.
Nie wiedziała dlaczego, ale ten ton ją jeszcze bardziej irytował. Bzdura, na siebie była zirytowana, bo co ten chłopak jej zrobił i czym zawinił, jeśli nie spojrzeniem nie dość uważnym, by dojrzeć, że ona, Anika, niknie jak miraż, z każdym dniem niknie i jest jej coraz mniej.
Siedziała teraz obok niego, po turecku, znów błądząc wzrokiem po pokoju.
– Znów to robisz. Odsuwasz się ode mnie.
– Nie oceniaj mnie. – Wiedziała, że broni się przed czymś, co jest prawdą, ale kto powiedział, iż zawsze chcemy komuś przyznać, że prawda jest po jego stronie.
– Nie oceniam. Po prostu pragnę cię.
– Wiem. Widzę. No chyba, że to rulon drobnych w kieszeni. 
Po czym, jakby wbrew czasownikowi, którego użyła, zacisnęła mocno oczy i opadła bezwładnie na łóżko.
– Przepraszam, boli mnie głowa. Przepraszam.
No tak, przecież w takich sytuacjach kobieta najczęściej wykręca się bólem głowy. A więc czy chodzi o Alex? O złość na siebie, którą wylewa teraz na narzeczonego? Boże – myślała – Kacper, gdybyś wiedział, czym się zajmowałam, zanim mnie poznałeś, znienawidziłbyś mnie.
Wow, cóż za plot twist. 

Nie wiedziała już, czy bardziej dokuczają jej objawy fizyczne o podłożu migrenowym, czy też te psychosomatyczne, związane z byciem w potrzasku, a dokładniej rzecz ujmując: z byciem w sytuacji intymnej z mężczyzną, którego się codziennie bezczelnie okłamuje, flirtując z innym facetem. Bzdura. Prawda była znacznie gorsza. Anika chciała się z tym innym facetem całować i kochać. I to jak najczęściej i jak najmocniej, fantazjując przy tym o Kacprze.
Na taką prawdę jednak nikt nie byłby przygotowany, nawet ona sama tego stanu nie przyjmowała, stąd ta głowa i wewnętrzne rozbicie.
Złapała Kacpra za dłoń. Wiedziała, jak ważne są dla niego te małe gesty. Czego jednak nie wiedziała, to to, że kilka chwil temu jej narzeczony poczuł się odtrącony: jako partner, mężczyzna i człowiek.
Tego dnia oboje poczuli, że coś naprawdę między nimi pękło. A na pewno zagubiło się.
***
Robert dostaje telefon od jakiegoś tajemniczego Tomasza Piaseckiego, który proponuje mu spotkanie przy wejściu do Ogrodu Saskiego.  
Anika, jadąc autobusem, dostaje smsa od Roberta.

DISNEY: Jesteś zła, że cię opuściłem tak nagle?
ANIKA: Trochę tęskniłam... Bałam się, że już zapomniałeś o mnie. Czy interesuje Cię informacja, że jadę na tylnym siedzeniu autobusu w spódniczce, pod którą nie mam majtek.
No i…? Gdzie dalszy ciąg tej fascynującej konwersacji?

W domu znów wykręciła się migreną, by zaszyć się samotnie w sypialni.
Usłyszała zbliżające się kroki, po chwili do pomieszczenia wszedł Kacper. Próbował ją nieśmiało dotykać, ale ona przeciągnęła się i jednym ruchem złapała go za dłoń tak, by ją objął.
Oboje  leżeli tak  chwilę z otwartymi  oczami. Jeśli są one  zwierciadłem duszy, w obu  tych zwierciadłach pojawiły  się tej nocy kolejne pęknięcia.Plaf! Plask!

* * *
Są trzy sposoby na konfrontację z atakującym: można przejąć piłkę, zablokować strzał lub samemu odwdzięczyć się strzałem. Opcją, która nie wchodzi w grę, jest zamknięcie oczu i odwrócenie się na pięcie. To działa w dzieciństwie, ale nie w dorosłym męskim świecie.
Robert usiadł na ławce przy wejściu do Ogrodu Saskiego, na rogu Marszałkowskiej i Królewskiej, raptem piętnaście metrów od przystanku tramwajowego. Zastanowiło go, czy docierał tutaj monitoring z wieżowca Banku Zachodniego WBK lub z budynku mBanku. Za jego plecami zaparkowano przyczepę z reklamą przestrzeni na wynajem w Hali Koszyki.
– Przepraszam, czy to dzisiejszy numer? – spytał mężczyzna w kapeluszu, wskazując palcem na leżący na ławce „Przegląd Sportowy”.
– Tak, dziś nie piszą o hokeju – odpowiedział Kepler zgodnie z udzielonymi mu wcześniej wskazówkami.
– Zamawia pan w prenumeracie?
– Tak, odbieram na poczcie.
Bogowie, pamiętam z “Przyłbic i kapturów” SuperSzpionów wymieniających hasła: "Wiecie, gdzie warsztat mistrza garncarskiego Kryspina? " (mrugnięcie porozumiewawcze plus rozejrzenie się na boki). "Mistrz Kryspin nie jest garncarzem" (odmrugnięcie). "Wiem (mrugnięcie, poufne nachylenie się), jest powroźnikiem". Wszystko na środku ulicy przy jedynym kramie widocznym jak na dłoni od Florianskiej do Kleparza, miszczostwo świata w szpiegowaniu.

Musi Marcel jest wielbicielem serialu!

– Mógłbym u pana sprawdzić, która godzina?
Kepler, również zgodnie z instrukcją, podał mu swój telefon komórkowy. Mężczyzna wyłączył go i oddał z uśmiechem na ustach, tłumacząc:
– Względy bezpieczeństwa.
– Ma pan jakiś numer operacyjny? Może 007?
– Tomasz Piasecki, Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego. A to moja legitymacja służbowa. – Mężczyzna pokazał wkładkę w portfelu.
– Skąd mam wiedzieć, że to nie podróbka?
– Nie może pan wiedzieć, bo pewnie nigdy nie widział pan legitymacji pracownika ABW, tak jak większość ludzi w tym kraju. Braki w edukacji wczesnoszkolnej!
Poważne, zwłaszcza że za czasów szkolnych Roberta ABW nie istniała. 


– Nie bardzo rozumiem.
– Dzięki amerykańskim filmom wszyscy wiemy, jak wyglądają papiery agentów FBI czy CIA, a także, że nawet furmanka załadowana mokrym sianem wybucha w trakcie kolizji. Agencja wywiadowcza to normalna komórka urzędnicza. Jak poczta.
Czasem tylko jest afera, bo ktoś zostawi w skrzynce awizo. 

– Nie wygląda mi pan na człowieka, który liże znaczki, panie agencie Tomku.
– No, no, tylko nie agencie Tomku! Źle się to kojarzy... To prawda, nie jestem pocztowcem, prędzej wklejam pod znaczki czipy – rzekł Piasecki, po czym się uśmiechnął. – Normalna robota. Ktoś musi pilnować nas przed tymi, którzy pracują dla innych krajów.
– Na poczcie?
– Otóż to! Na przykład pana kolega chciałby być listonoszem.
– Nie bardzo rozumiem.
– Mówi pan to już drugi raz. Umówmy się, że nie musi pan dużo rozumieć, wystarczy, że trochę, tyle żeby wiedzieć, kto jest przy piłce. Pana kumpel Wiktor Sukorow pracuje dla rosyjskiej ambasady.
– Nie bardzo ro... To znaczy chciałem spytać: w jakim charakterze rozmawiamy?
– W charakterze kolegów, jak już panu wspomniałem. Nasza praca polega na pilnowaniu, żeby ktoś nie próbował destabilizować życia w naszym pięknym kraju. Nie ma w tym nic z filmów o Bondzie.
– Dlaczego pytacie mnie o Sukorowa? Z nim rozmawiajcie.
– Sprawa jest delikatna. Sukorow jest inwestorem, a pan, znany i ceniony ekspert, otwiera właśnie agencję bukmacherską.
– Wiktor jest moim wspólnikiem i mam o nim jak najlepsze zdanie. – Robert sam nie do końca wierzył w to, co mówi. – A biznes zaproponował mi Adi Tefler, kryształowy człowiek, no Adiemu bym nie ufał…?!
– Panie Robercie, panie Robercie! Nawet krowa ma własne zdanie. Mówimy tu o potężnej siatce szpiegowskiej. Naprawdę sądzi pan, że człowiek tak majętny i o takich wpływach jak Wiktor nie byłby wygodnym dla Rosjan kontaktem?
No nie wiem, Wiktor jest tu zdecydowanie za bardzo na widelcu i wzbudza za dużo podejrzeń. 

– Te wszystkie zakusy Rosjan na Polskę – zaprotestował Robert – to bujda na resorach. Media w kółko o tym trąbią. A sam pan dobrze wie, że media kłamią. 
– A jakby nie trąbiły? Słyszał pan o próbie wniesienia bomby do budynku polskiego Sejmu?
– Tak, raz.
– Proszę pana, takich sytuacji było siedemnaście w tym roku. – Piasecki nachylił się do Roberta i powtórzył: – Siedemnaście!
– Gazety nic o tym nie pisały – zdziwił się Robert. - A w internecie to tylko taki facet, który nosił czapeczkę z folii aluminiowej.
– Polskie nie. Ale rosyjskie serwisy informacyjne donosiły o tym jeszcze tego samego dnia. Skąd wiedziały o czymś, o czym nie wiedzieli nasi reporterzy?
– Przypadek – stwierdził Robert.
...i tak siedemnaście razy. 


– Proszę pana, przypadki to były na języku polskim. Tutaj zaś mamy celowe działanie. Proszę mi wierzyć, każdy obywatel Rosji, który ma w portfelu coś więcej niż parę banknotów z podobizną dziadka Lenina, był przez nich w swojej ojczyźnie przeprany i przemaglowany. 
Znaczy, historyków i kolekcjonerów nie ruszają. Cała reszta ma w portfelach raczej współczesne ruble Federacji Rosyjskiej. 

Za darmo mu tu żyć nie pozwolą. I pana kolega Wiktor też, niestety, stał się ich ofiarą. A pan może być kolejną. A potem pana bliscy.
“Jak mały Marcelek wyobraża sobie pracę wywiadu”, odcinek 2841.

– Obawiam się, że nie mogę panu pomóc – wykrztusił z siebie Kepler.
Robert próbował grać nieustępliwego, ale brzuch rozbolał go, jeszcze zanim wręczył rozmówcy gazetę. Wiedział, że polskie służby mogą do niego dotrzeć swoimi sposobami, dokonać prowokacji, zatrudnić armię internetowych trolli, zamknąć jego biznes.
Czy Robert nie ma jednak ociupinkę przerośniętego ego? Ten jego gigantyczny interes jeszcze się nie rozwinął, jak dotąd ograniczył się do podpisania kilku papierków i odbycia jednej rozmowy z Sukorowem, bądź co bądź własnym szefem. Zawodowo, bo prywatnie znali się od lat, i jakoś nie skutkowało to lataniem za Robertem rzesz agentów obu wywiadów. To juz Kinga miała z więcej wspólnego z tym, nieprawda, “podejrzanym Rosjaninem”. 

 Wiedział też, iż Wiktor zna ludzi, którzy nie zawahaliby się zabrać go na przejażdżkę do Brzózek pod Warszawą, gdyby zaszła taka konieczność. Przypomniały mu się czasy piłkarskich obozów w Turcji i stołów uginających się od wódki, kart i baklawy. U naszych wschodnich sąsiadów wszystko zatrzymało się w tamtej epoce. 
Zrozumiałam z tego, że u naszych wschodnich sąsiadów srogo się imprezuje, rżnie w karciochy oraz wódkę zakąsza bakławą, w przeciwieństwie do nie do końca wiadomo, czego, i chyba od samego tego wspomnienia brzuch Roberta rozbolał, tylko co tu mają do rzeczy jakieś obozy piłkarskie w Turcji?!

A więc dopadła go jego własna próżność. A może chęć zapewnienia bytu rodzinie? Tak, czyżby!? I z tego powodu spotyka się z podejrzanym Rosjaninem? 
Ja tak tylko przypomnę, że “podejrzany Rosjanin” jest ojcem chrzestnym syna Roberta, a takiej funkcji nie powierza się byle komu, więc panowie musieli się znać i przyjaźnić od wielu lat. 

Bzdura, zależy mu na synu, a nawet na Kindze, choć byłby hipokrytą, mówiąc, że o interesie myślał tylko ze względu na nich. W kółko powtarza sobie przecież, że piłkarz na emeryturze jest kaleką z krwiakami na nogach, pozostaje mu zabawa w transfery, komentowanie albo... Albo współpraca z takimi ludźmi jak Sukorow.
Czy Robert Lewandowski o tym wie?!

Bla, bla, panowie się żegnają, agent Tomek zapowiada kolejne spotkanie, a kiedy odchodzi, odjeżdża też przyczepa z reklamą stojąca nieopodal – okazuje się, że cały czas zasłaniała kamerę miejskiego monitoringu. 

* * *
– Będzie tak, że w końcu coś pierdolnie! – usłyszał Kacper w progu baru, w którym siedziało kilku mężczyzn w wieku sześćdziesiąt plus.
– A jak pierdolnie, to nie będzie już co zbierać – dodał jeden z nich.
Byli to fani starych dobrych czasów, sportowych zakładów i pieśni o rychłym końcu świata. Dwóch z bywalców tego przybytku zgłębiało właśnie tajemnice istnienia, zapewne dlatego ubiorem przypominali średniowiecznych magów – ich postrzępione ortaliony były krzyżówką szat Gandalfa i peleryny Supermana, brakowało im tylko majtek włożonych na spodnie,
Chciałam już jęknąć nad średniowieczem w ortalionie, ale zobaczyłam ortalionowego Gandalfa, a potem ortalionowego Gandalfa w pelerynie Supermana, a potem próbowałam dociec, jak i dlaczego warszawskie żule robią taki cosplay, i może poprzestanę na stwierdzeniu, że nikt nie wie, czy Gandalf nosił majtki. 

co w kręgach intelektualnych owych dżentelmenów nikogo by nie zdziwiło. Właśnie dlatego w tej osiedlowej spelunie Kacper czuł się bezpiecznie. Przywitał się, zdjął kaptur, założył aluminiową czapeczkę i podszedł do baru.
Na dziurawej tratwie wszyscy są równi – pomyślał Kacper. On i podobne mu barowe ćmy całego świata uważają, że taki lokal jak ten jest ich drugim domem. A wszędzie dobrze, ale... W dzieciństwie chleje się na szkolnym boisku, w młodości – w akademiku i na deptakach. A kiedy pojawia się rozpacz samotnego starzenia, pozostaje zagnieździć się na jakiejś tratwie. Potem ludzie myślą, że płyną uchodźcy, a to tylko pijący emeryci.

Przyspawani do hokerów bywalcy z czasem przejmują ten lub tamten lokal i traktują jak swoją przystań. W wydaniu amerykańskim jest to pomarańczowa kanapa z serialu Przyjaciele, a w wersji polskiej – osiedlowa speluna, najczęściej o nazwie „Max”. Co jej bywalców łączy z klientami Central Coffee Perks to fakt, że jedni i drudzy mają wiecznie dużo czasu. Zupełnie jakby nie pracowali i zajmowali się wyłącznie zawodowym grzaniem dupsk w barach.
Oto Marcellum extracti sicci* w stanie czystym, aczkolwiek dla zdrowia psychicznego wskazane byłoby ten wyciąg czymś zapić, i wtedy powstanie Marcellum extracti fluidi.

*wyciąg z Marcela suchy

Cholera jasna – zaklął w duchu. Wystarczył rzut oka w prawo i jego tratwa zaczęła przeciekać.
Zobaczył ją od razu, barmankę, przy której zawsze zapominał języka w gębie i czuł się jakoś nieswojo. 
I na której widok coś mu przeciekało. 

Blond piękność, zbyt mocno opalona, ubrana była dzisiaj w czerwoną krótką, obcisłą kieckę, wysokie lakierowane szpilki, też w kolorze krwistoczerwonym. 
Barmanka była uroczą kobietą, lecz strasznie niepraktyczną i nikt nie potrafił jej wytłumaczyć, że wysokie szpile to nienajlepsze obuwie na osiem godzin pracy na stojąco. 

Jej duże wargi również były pomalowane czerwoną szminką. Za dużo tego czerwonego, od którego aż bolą oczy – myślał gorączkowo. Wyglądała tanio, ale wciąż mogła się podobać. Kacpra zastanawiało, czemu ta barmanka zdecydowała się na tak wulgarny wygląd. Bez tych nazbyt wyzywających szmat i makijażu prezentowałaby się o niebo lepiej.
Powinien jej o tym koniecznie powiedzieć. Kobiety uwielbiają, gdy obcy faceci wyjaśniają im, co powinny nosić, jak się malować, i w czym jest im naprawdę ładnie.
Ja myślę, że kluczowe jest tu “bez szmat”. 

Miał wrażenie, że dziewczyna w duchu się z niego naśmiewa. Niekiedy na jego widok przewracała oczami, innym razem była opryskliwa i chciała się go pozbyć niczym natrętnego robaka.
(...)
Barmanka coś burknęła pod nosem, a w jego duszy buchnęła chora nienawiść. Przez ten moment nienawidził jej tak mocno, że gdyby tylko miał jakiś ostry przedmiot... Do cholery, o czym on myśli!
Z jakiegoś powodu Kacper, mimo długotrwałego i raczej udanego związku,  wciąż myśli jak incel… 

(...)
Bla, bla, Kacper wspomina traumę z dzieciństwa, kiedy to najpierw został upokorzony przed dziewczyną, a potem dostał łomot od kolegów. 
W ogóle młodość Kacpra to trauma na traumie i nieszczęście na nieszczęściu. 

Nigdy nie czuł się bardziej samotnie niż wtedy i dopiero wiele, wiele lat później pojął, iż w takich sytuacjach jak tamta dzieci chciały zobaczyć istotę zła, a on znalazł się po prostu pod ręką.
O, cześć, Kacper, istoto zła, możemy na ciebie popatrzeć? 


– Cześć! – Z zamyślenia wyrwał Kacpra głos jego kumpla Adama.
– Cześć, fajnie, że wpadłeś.
– Przecież się umawialiśmy, mordo.
Adam Zubrzycki, podobnie jak Kacper Górniak, był freelancerem. Ich obu znajomi i rodzina nazywali po prostu informatykami, ale dziś ten termin był przestarzały i pojemny jak autosan, mieszcząc setki profesji i specjalizacji. Kacper zajmował się hostingiem, a Adam był grafikiem komputerowym i siedział głównie w środowisku oprogramowania Adobe. 
To znowu brzmi jak przepisane z jakiegoś folderu reklamowego. Albo z ogłoszenia o pracy. 

Jego hobby to były nocne wyścigi i kobiety. Zdaniem Kacpra Adam mógł mieć każdą laskę, chociaż Adam twierdził, że nie wszystkie. 
Twojej starej nie!

Dla Kacpra faktycznie mogło to być pocieszeniem! Adaś mógł zawsze rozbawić towarzystwo, opowiadając jakąś zmyśloną historię. A Kacper nie, bo jego zmyślone historie były smutne jak sam szatan. Górniak od razu wyczuwał jego kłamstwa, ale w dzisiejszych czasach prawda jest równie ważna co emocje, które wyzwala opowieść. No cóż, po prostu prawda nie jest dziś tak ważna, jak być powinna! Nikt już nie chce przyznać, że chemitrailsy zabijają płanetniki!

Adam był średniego wzrostu, nadrabiał natomiast pokaźną muskulaturą i wytatuowanymi rękami – na lewym przedramieniu miał znak nieskończoności, a na prawym Marlona Brando z Ojca chrzestnego
Oto mężczyzna, który może mieć każdą kobietę, powinni go w Sevres prezentować tuż obok wzorca kilograma.
Te dwa tatuaże muszą wywierać szalone wrażenie w czasach, w których hipsterzy, dzieciaki ze złych dzielnic i studentki kierunków artystycznych dziarają się z góry na dół.
Ba, kiedy jeden czy drugi tatuażyk fundują sobie nawet stateczne panie urzędniczki i matki dzieciom.

Kacper chciałby, aby jakaś kobieta choć raz zaczepiła go tak, jak zaczepiała Adama.
Ale jak już go jakaś zaczepiała natychmiast zaczynał patrzeć na nią z wściekłością, agresywnie się do niej odnosić, cedzić słowa przez zaciśnięte zęby i rozmyślać, jak nienawidzi podobnych jej wulgarnych zdzir. Seems legit.

– Kurwa mać – zaczął biadolić, ledwo Adam się z nim przywitał – chociaż raz poczuć to przyjemne łechtanie, kiedy człowiek jest podrywany!
– A więc to cię boli – śmiał się Adam. – GPS przyszłego męża ci się włączył i pali w dupsko, co?
GPS-em zwykle nazywa się obrączkę, więc… trochę dziwne miejsce na jej umieszczenie. 

– Baby traktują mnie, jakbym był przezroczysty. Anika próbowała przez mnie przeleźć. 
– Aż taki paskudny nie jesteś!
– Może po prostu jestem nudny?
– A może za dużo kombinujesz, gdy tylko widzisz jakąś lasencję?
Usiedli przy stoliku, który chybotał się na wszystkie strony.
– Zaraz temu zaradzimy. – Adam podszedł do barmanki, która na jego widok nachyliła się tak, że o mało jej dorodne piersi nie wyskoczyły z sukienki.
– Masz może kawałek tektury, który mógłbym włożyć pod nogę stołu? – zapytał niskim głosem.
– Dla ciebie to ja mam nie tylko tekturę. – Barmanka zaśmiała się i sięgnęła po kawałek oderwany z pudełka, podała go Adamowi, muskając tipsem wnętrze jego dłoni.
Górniak pomyślał, że to było wulgarne i obrzydliwe i teraz nienawidził jej jeszcze bardziej.
Ich jest dwóch. Kacper Górniak, zwykły, może trochę nudny facet, który tworzy całkiem udany związek ze swą narzeczoną i jest uwielbiany przez jej synka – i jego mroczne alter ego, Kacper Piwniczak, który nienawidzi kobiet, ma ataki niespodziewanej zazdrości i marzy o zdradzie. 


Adam wsunął pod nogę podkładkę i stół przestał się chybotać.
– Leci na ciebie – syknął Kacper.
– Zbyt łatwa zdobycz – zaśmiał się Adam.
– Nie kręcą cię łatwe laski?
– Ta jest niczego sobie, ale pewnie połowa osiedla ją już miała. A ty?
Kacper chciał krzyknąć: „Nie żartuj”, ale powstrzymał się.
– Nie interesuje mnie ta pannica.
– Spokojnie, hej! Opowiadaj, co u ciebie.
– Żenię się!
– Ta twoja narzeczona to po prostu marzenie!
Kacper poczuł satysfakcję. Adam chyba po raz pierwszy mu czegoś zazdrościł. Wyprostował się i uśmiechnął.
– Piękna, mądra, skromna. Świetna partnerka i matka.
– Stary, wiesz, że takich kobiet jest coraz mniej. Mam na myśli wartościowe laski, a nie lachociągi, tipsiary i blachary.
*wywraca oczami* Taaaa, zebrało się dwóch znawców kobiet. 

– Sam nie wierzę – westchnął Górniak – że mnie to spotkało.
Pociągnął łyk piwa i zamyślił się. Kiedy tylko Anika wprowadziła się do bloku, w którym on mieszkał, od razu go zachwyciła. Wiedział, że jest samotną mamą z dzieckiem. W przeciwieństwie do tych samotnych mam bez dziecka. Pomógł jej kilka razy znieść wózek, kiedy winda się zacięła, a potem ona przyniosła ciasteczka, które sama upiekła. On pomógł jej naprawić komputer. Sam go co prawda wcześniej popsuł, zdalnie infekując go wirusem, tę windę też  pewnie sam rozmontował, i też zdalnie, ale tym Adamowi nie będzie się chwalił. I tak to się zaczął jego związek z Aniką.
– Dlaczego nie wierzysz? – Adam spoglądał na niego badawczym wzrokiem.
– Takie laski jak ona nie lecą na facetów takich jak ja.
– Oj, daj spokój, jesteś spoko gość.
– Niekiedy ją sprawdzam. Kiedyś za nią chodziłem – przyznał się szybciej, niż pomyślał.
– Że co, stary?
– No, sprawdzałem ją. – Potarł skroń dłonią. – Czy mnie przypadkiem nie robi w bambuko. Ostatnio coś mi się wydawało, sprawdzałem jej telefon, kiedy spała. Ale już tak nie robię, słowo, teraz z tym skończyłem. – Kacper spojrzał na Adama i zdał sobie sprawę, że popełnił błąd, zwierzając mu się. – Nigdy nikogo nie szpiegowałeś?
– Nie.
– Dlaczego?
Adam złapał go za barki i potrząsnął nim:
– Bo nie jestem popierdolony?!
– We współczesnym świecie, gdzie wszystko jest na wyciągnięcie ręki, łatwo ulec pokusom – powiedział sentencjonalnie Kacper i pomyślał, że właściwie to mógłby pisać kazania za pieniądze. 
– Kacper, proszę cię, nie popadaj w paranoję. I nie bierz tak dosłownie mojego ględzenia, że wszystkie baby sie puszczajo.
– Już tego nie robię, przecież mówiłem. – Górniak był zdenerwowany. Drażnił go brak zrozumienia u Adama. – Przekonałem się, że jest lojalna i taka – przez chwilę szukał odpowiedniego słowa – przewidywalna.
– A pamiętasz tamtą laskę, wiesz, tę przed Aniką?
– Nie chcę mówić o Izabelli – uciął Kacper.
– Dobrze. – Adam pokręcił głową. – Porozmawiajmy o czymś innym. Jakie masz plany na przyszłość? Chcecie mieć więcej dzieciaków?
– Naprzeciwko nas mieszka pewna rodzina. Czasami ją sobie podglądam – odpowiedział Kacper bardzo na temat. 
– Podglądasz?
– Nie ma wertikali ani żaluzji, no to wieczorem, kiedy zapala światło, to ją widzę.
Adam poczuł się dziwnie w obecności Kacpra.
– Słuchaj, stary, to już jest przerażające, co wygadujesz!
– Nic nie wygaduję. – Kacper się uniósł. – Pytałeś o rodzinę.
– Ale nie o tę, którą podglądasz, ale o tę, którą chcesz założyć. Chryste! – jęknął.
– Chciałbym mieć rodzinę, taką jak ta z naprzeciwka.
– Idę! – Adam wstał od stołu. – Chłopie, zamiast siedzieć tyle przy komputerze i obserwować sąsiadów, zacznij wychodzić do ludzi. To chore, co się dzieje w twojej głowie.
Ojejku, ojejku, macho-gangsta-ruchacz naczelny tak się przestraszył opowieści o podglądaniu, że aż mu się lewicowa wrażliwość włączyła. Ciekawe, co by powiedział na zagrywki Roberta. 
Ja się zastanawiam, czy to w ogóle można nazwać podglądaniem. Kacper przecież nie siedzi z lunetą, nie czyha na nich przy oknie, ot, po prostu – czasem ich widzi. Przerażenie i oburz Adama są jakby z całkiem innej bajki.  

– Ja tylko chciałem powiedzieć...
Kacper został sam.
Co zrobiłem nie tak? – zastanawiał się przez chwilę. W jednej sekundzie pożałował, że spotkał się z Adamem. Już wiedział, dlaczego unikał ludzi. Ludzie są dziwni i w zasadzie nie posiadają empatii. Pieprzą na okrągło o zrozumieniu, a tak naprawdę nic a nic nie rozumieją. Sądził, że Adam był inny, że go chociaż trochę rozumiał, a tymczasem...
A teraz wiedział już, iż Adam jest zwykłym mięczakiem.
Tak się przestraszyć kilku durnych przechwałek!
(Może Adam też mieszkał w sąsiedztwie… i właśnie poleciał do najbliższego marketu budowlanego kupić najszczelniejsze żaluzje, jakie tylko mieli). 

– Hej, przystojniaku! – usłyszał nagle kobiecy głos.
To ta cholerna barmanka.
– O co ci chodzi?
– Po prostu zastanawiam się, czemu w dniu finału Ligi Mistrzów taki przystojniak siedzi sam w barze.
No nie, ta laska się z niego nabija. W życiu nie zwróciłaby na niego uwagi.
– Nie będę ci się tłumaczył – warknął.
Dziewczyna roześmiała się głośno i śmiała się tak dopóty, dopóki Górniak nie zerwał się z krzesła, podszedł bliżej i walnął dłonią w blat, patrząc w jej oczy z dziką złością. Barmanka przestała się śmiać i przygryzła zalotnie usta. Kacper poczuł, jak drętwieją mu nogi, zerwał się i wybiegł z tej speluny.
Zaczynam podejrzewać, że w tym barze jest jakaś magiczna futryna, zmieniająca przechodzącym ludziom charaktery. Dlatego Adam płynnie przeszedł od blachar i tipsiar do krytyki stalkingu, a barmanka nagle zapałała żądzą wobec Kacpra. 


Igor przegląda na telefonie kolejne informacje o swoim ojcu.
„Grupa kapitałowa Wiktora Sukorowa planuje wejść na rynek bukmacherski z firmą Hattrick. Jej twarzą ma stać się były piłkarz Robert Kepler. Sukorow zasłynął niedawno na rynku finansowym niechlubnymi praktykami.
Mówi Roman Zagajewski, od ponad dekady związany z warszawskim rynkiem finansowym.
– Należący do Sukorowa fundusz Zenit Solutions cieszył się dużą popularnością, miał pełne poparcie banków, które same oferowały go swoim klientom. Dziś efekt jest taki, 
ale efekt czego? Tego, że banki oferowały klientom popularny fundusz?

że polski rynek kapitałowy znów obrywa, tysiące ludzi zostały bez pieniędzy, a pan Sukorow ma się dobrze i właśnie odpala kolejny biznes, tym razem związany ze sportem.
Wow, podejrzany Rosjanin skubie obywateli naszego kraju na grubą kasę, a Żelazny Zbyszek jeszcze się tym nie zainteresował, nie powołał żadnej komisji śledczej? Niebywałe!

Pytamy, czy praktyki Wiktora Sukorowa w świetle prawa były nielegalne.
– I tak, i nie – komentuje Zagajewski.
Bla, bla, Wiktor wykorzystał lukę w prawie, formalnie jest w porządku, nie można mu postawić zarzutów, ale klienci zostali bez kasy. 

(...)
 – Faktem jest, że Sukorow oszukał w ten sposób tysiące ludzi – podsumowuje Zagajewski. – Byłbym ostrożny, jeśli idzie o korzystanie z jego usług bukmacherskich.
– Nic z tego gówna nie rozumiem – jęknął Igor.


– Hej, Foucan! – dobiegł go dziewczęcy głos.
Nie zdążył się odwrócić, kiedy przysiadła się do niego nieznajoma dziewczyna.
– Co tam?
Udawał zrelaksowanego, choć przy dziewczynach zawsze się spinał, zwłaszcza przy tych, z którymi lądował w szkolnej łazience. 
Te chichoty pod drzwiami kabiny zawsze go deprymowały.


To nie była jednak Luiza. Ale mogła nią być.
– Dlaczego wołają na ciebie Foucan?
– Przesłyszałaś się, to było “Fuck on”. 

(...)
– To gość, który wymyślił parkour, skoro tak cię to ciekawi.
– Wow, to na pewno musi cię jarać, co? Chyba nie każdego tak nazywają?
– Musielibyśmy spytać każdego – zaśmiał się Igor i schował telefon do kieszeni.
– Słyszałam, że jesteś niezły w te klocki.
– Nie dość, że masz piękne uszy, to jeszcze dobry słuch.
– To jest złoto, taki tekst. Ale na mnie nie działa.
– A co na ciebie działa?
“Bardzo bolało, kiedy spadłaś z nieba?”
– Język.
Igor poczuł, jak wielki kamlot ląduje mu w brzuchu i odbiera oddech. Punkt dla niej.
– A jak nazywacie skoki przez te klocki?
Zupełnie zdawała się nie przejmować ani siłą słów, których używała (...język, klocek?), ani wrażeniem, jakie może sprawiać na chłopakach jej młode zgrabne ciało. Miała szczupłe umięśnione nogi, dżinsowe szorty na drobnym tyłku, wcięcie w talii – widoczne dzięki białej bluzce, która zaczynała się tuż nad jej pępkiem – i seksowne piersi. Miała też smukłą jak u łabędzia szyję i długie, jasne włosy z różowawymi końcówkami i krótką grzywką, i jeszcze te różowe usta, i wesołe zielone oczy. Była po prostu piękna – przemknęło Igorowi przez głowę – pachniała zaś jak letni dzień, jak pierwszy dzień wakacji, jak dziewczyna nie dla niego, nawet jeśli Igor był najpopularniejszym chłopakiem w szkole.
– Przebywasz tam czy gdzieś orbitujesz? – Wskazała na niebo.
– Klocki? – zaśmiał się Igor. Zdał sobie sprawę, że wgapiał się w nią jak dzieciak w witrynę cukierni.
– Tak, ale nie takie jak w szkole (? Chyba raczej w przedszkolu…), lecz takie klocki jak ten tu. – Wskazała na betonowe kubiki i okalający je murek.
– Z podparciem to King Kong, z podpórką w locie to cat leap.
King Kong? Wydajecie jakieś dźwięki w trakcie? – zaśmiała się.
Miała piękne zęby, więc Igor zaraz chciał dodać, że nie tylko ma miły głos, ale i śliczne ząbki, a jaki równy zgryz, jakie zdrowe dziąsła, jaki miętowy oddech!

(...)
– Faceci zawsze robią to, co byś chciała? – spytał przekornie.
– Tylko kiedy ich o to ładnie proszę. Czy ciebie poprosiłam dostatecznie ładnie?
Za fasadą dziarskiej nastolatki pobrzmiewał głos nastoletniej niepewności. 
Tak to bywa, jak człowiek ma te naście lat i jest nastolatką z nastoletnimi problemami. 

Igor popisuje się efektownymi skokami. 
(...)
– Ale sztos! – dziewczyna krzyknęła z wrażenia i odwróciła się do niego gwałtownie.
– Widzę, że zmęczyłaś się bardziej ode mnie! – Igor uśmiechnął się szeroko i oboje spojrzeli teraz na siebie tym nastoletnim pełnym pytajników wzrokiem.
– Robisz to dla fejmu?
– Raczej dla przyjemności.
– Foucan, dawaj! – krzyknął znów do młodego Keplera chłopak z białymi dredami, rodem z filmu Matrix Reaktywacja.
W opku książce mamy rok 2018. Film jest z roku 2003, czyli z czasów, kiedy Igor i jego koledzy jeszcze skakali z dywanu na podłogę. Owszem, Matrix ma status dzieła kultowego, ale jakoś wątpię, by był źródłem stylówy dla nastolatków piętnaście lat później. 

Marcelek, próbujący opisywać Współczesną Młodzież:



– Zajęty jestem.
– Kumple przed dupami, była umowa! – przekrzyknął go drugi, z identyczną fryzurą. – Dawaj, lecimy.
Dziewczyna nic nie mówiła, ale schlebiło jej, że Igor wybrał jej towarzystwo. 
No ba, wszak wybrał dupę przed kumplami! Wbiło ją to w słuszną dumę.

Podciągnęła kolana pod brodę i złapała się za trampki, zadzierając głowę w niebo. Na tle wieżowców Ursynowa powoli pojawiały się pierwsze gwiazdy.
– Wierzysz w te bzdury? – spytała.
– Jakie?
Trudno było mu się skupić. Siedząc kilka centymetrów od niej, czuł jej zapach, lekką owocową miłą woń cytrusów. Podobało mu się, że dziewczyna nie pcha mu się w ramiona, takich w szkole było na pęczki. W kolejki się ustawiały. Denerwowała się i walczyła z tym zdenerwowaniem. Ale robiła to właśnie dla niego, bo to z nim chciała tu teraz być. Zrobiło mu się miło na tę myśl.
– No wiesz, o spadających gwiazdach, marzeniach i tak dalej? – ciągnęła dalej.
– Czytałem taką książkę, pożyczyłem ją od ojca, coś o apokalipsie.
– Lubię tematy zombie!
– Nooo, ten kawałek o Łazarzu wyłażącym z groty był zajebisty! 
– Nie wiem, czy to było o zombie, ale kumasz, widzę temat. No i tam było napisane, że niebem wszyscy wycierają sobie gębę, wszyscy szukają czegoś tam na nocnym niebie i kiedy tak patrzymy w górę, to nawet nie wiemy, że niebo pełne jest zardzewiałych sputników i zamarzniętych na kość odchodów kosmonautów.
Odwróciła się do niego z szerokim uśmiechem.
– Masz na myśli klocki?
Wiedziałam, że bez dowcipu o klockach się nie obejdzie. 

Roześmiali się serdecznie, a wraz z ich śmiechem zmieszały się ich zapachy i niepewna sympatia.
Powietrze zgęstniało od tej mieszanki. 

– Jak się nazywasz? Ja jestem Igor.
– Dagna.
– Miło mi cię poznać, Dagno.
– Ciebie również, Igorze.
Tego wieczoru nad Ursynowem świeciły wszystkie gwiazdy. Nawet Krzyż Południa się przemieścił. Tak przynajmniej pomyślał Igor i zreflektował się, że nie może tego popsuć myśleniem o tym, że przecież na północy są inne gwiazdozbiory. Żeby tylko Dagna nie dowiedziała się o tej głupiej akcji z Luizą. To nie był prawdziwy on. To była jakaś głupia obsesja.
Kompulsywna!

* * *
Prezes Marczak wydał jej polecenie służbowe dotyczące kolacji firmowej. Anika miała ubrać się elegancko, jak na bankiet. Utarło się w branży, że asystentki na takie spotkania chodziły same. 
No jakoś tak się składa, że na spotkania stricte firmowe zwykle przychodzą sami ludzie z firmy, bez partnerów. 

Obawiała się, że Kacper przez swoją podejrzliwość i zazdrość upatrzy w tym jej chęć ponownej ucieczki: najpierw Toruń, teraz impreza służbowa. 
Przez siedem lat ich związku był to absolutnie pierwszy raz, kiedy musiała na taką pójść!

Jednocześnie, sam za nic nie dałby się namówić na żaden bankiet. Prędzej pozwoliłby Anice wepchnąć go do przerębla, niż wsadzić we frak. 
Myślę, że łatwiej wepchnąć bankiet pod lód niż w jeden frak.
Kto przychodzi na firmową imprezę we fraku?

Taksówka zatrzymała się w Alejach Ujazdowskich przy numerze trzynaście, gdzie w dawnym pałacu Sobańskich mieściła się dziś stylowa restauracja Amber Room. Już z daleka Anika dostrzegła światła restauracji i balony reklamowe stacji telewizyjnych.
– Wie pan, co za impreza się tu odbywa? – spytała taksówkarza.
Kierowca spojrzał na nią jak na wariatkę.
– Pani kochana, przecież dziś 26 maja, finał Ligi Mistrzów, Real gra z Liverpoolem w Kijowie.
Czyli mamy bardzo precyzyjne wskazanie czasu akcji: rok 2018. 

 Same szychy tutaj się zjechały, by wspólnie oglądać ten pojedynek. A pani ma zaproszenie, szalik, wuwuzelę i nie wie na co?
(...)
Wzięła głęboki wdech. Jak ona nienawidziła wszystkich tych biznesowych bankietów, przymilnej wymiany zdań, obcych twarzy, których i tak nie zapamięta, przemówień, sztucznych uśmiechów, wymiany wizytówek.
I wycia wuwuzeli.

Anika wkracza na salę; okazuje się, że przy stoliku jej i Marczaka siedzi również… no nie zgadlibyście, Robert Kepler!

Wstał, podał jej rękę. Jego uścisk był jak zwykle mocny i sprawił jej dziwną przyjemność podlaną złością, jak tort na alkoholu.
Złości ją tort na alkoholu? 

– A więc ponownie się spotykamy – powiedział z uśmiechem na ustach.
Jego wargi były mięsiste, różowe, pełne i ułożone w kuszący dziubek. Robert wyglądał przystojnie w stalowej koszuli w niebieskie esy-floresy, z jednym guzikiem odpiętym przy szyi. Podobało jej się połączenie elegancji z jego luzem. W przeciwieństwie do innych mężczyzn, Robert nie nosił krawata, a przynajmniej ona nigdy go nie widziała z krawatem. Przez chwilę Anika zastanawiała się, ile Kepler ma lat. Czterdzieści? No... A może jest niewiele po czterdziestce. Właściwie to wiedziała o nim tyle co nic. Z gęstymi ciemnoblond włosami jak u młodego chłopaka mógłby wydawać się znacznie młodszy, gdyby nie zmarszczki biegnące wokół jego oczu.
(...)
Anika miała na sobie długą bordową suknię z głębokim dekoltem na plecach i rozcięciem do połowy uda. A rozcięcia w sukienkach mają to do siebie, że noga widoczna w nich jest tylko od czasu do czasu, kiedy kobieta idzie lub siada. A jeśli stoi, wtedy noga znika pod materiałem sukienki. 

I to jest najbardziej kręcące, jakby powiedział syn Roberta, a sam Robert zawsze uważał, że kobiety powinny nosić sukienki. Naturalną elegancję Aniki dopełniała fryzura w stylu hollywodzkich gwiazd z lat czterdziestych 
Naturalna jak barwnik E 104. 

– skręciła włosy lokówką w grube fale, które lekko opadały na jej prawy policzek. Taki wygląd przyciągał wiele męskich spojrzeń.
– Mam taką teorię – wyrwał Anikę z zamyślenia głos Roberta – dlaczego mężczyźni mają słabość do kobiet i picia.
– Dlaczego? – zaciekawiła się Anika.
– Butelka dobrego alkoholu przypomina bowiem kształtem kobiece ciało.
Obła, bez talii, z szyją jak szubienica. 

Robert chętnie dodałby coś jeszcze o zatapianiu się ustami w szyjce, ale w porę ugryzł się w język. Kiedy ostatnio zassał usta do środka, nie obeszło się bez interwencji chirurga. 
Anika wyglądała zaś jak najsubtelniejszy w smaku i najdroższy likier świata.

Usiedli. Anika błagała w myślach, aby ta kolacja już się skończyła.
– Wszystko u ciebie w porządku? – Robert popatrzył na nią wnikliwie.
– Nie interesuj się. Napisałam ci…
Napisałam ci, że siedzę w autobusie w sukience, pod którą nie mam majtek. Jak śmiesz się w ogóle się do mnie jeszcze odzywać po takim dictum, bezczelny gnoju!

– Pisać i mówić można wiele, ale czuć można co innego. Dobrze wiem, co znaczy to wasze “nie”, kobietki.
– Wiesz już, gdzie pracuję, wiesz, gdzie mieszkam. A teraz pojawiasz się w tym samym miejscu co ja. Tym razem bez żony?
– W porządku, należą ci się wyjaśnienia.
– Nic mi nie musisz wyjaśniać.
Czuła, że ręce się jej trzęsą. Czasem tak niewiele trzeba, by człowiek się zdenerwował. Na filmach ludzie mają nerwy ze stali, ale Anika miała nerwy z cienkiego szkła.
– Przyznaję, lubię Saint Jacques’a, ale to był przypadek, że byłem tam najpierw z tobą, a potem z Kingą.
– Nie mam pojęcia, kim jesteś i...
– Można? – Sprzeczkę przerwał im znajomy głos.
Nad stolikiem, w postawie zawodowego lokaja, pochylał się prezes Marczak. Z serwetą przerzuconą przez rękę. 
– Chciałbym porwać na chwilę moją uroczą asystentkę, bo włodarze z Polskiego Związku Piłki Nożnej chcieliby z nami porozmawiać, a ja bez Aniki jestem jak bez ręki.
Anika musi mi tłumaczyć z polskiego na nasze i z powrotem. 

(...)
– Dobrze tu karmią! – Adi Tefler wyrósł jak spod ziemi, niczym ulotkarz pod Metrem Centrum. – Można?
Zajęcia z dobrego wychowania Tefler omijał równie często, co z wychowania fizycznego, 
Czy być może. A jeszcze chwilę temu dosłownie był “mistrzem kurtuazji”.

ale za to prezentował wielką wprawę w pożeraniu deserów. Potrafił jednym precyzyjnym ruchem widelczyka oddzielić porcję kremu od galaretki, nie ruszając jednocześnie ulokowanych pomiędzy warstwami owoców.
Brawo, niech idzie z tym do “Mam talent”. 

Z głębi restauracji dobiegły ich krzyki, Robert domyślił się więc, że Liverpool zremisował z Realem wynikiem jeden do jednego. Cholera, to on miał komentować w telewizji ten mecz!
Nie płacz, Robercik, za rok będzie kolejna Liga Mistrzów, może się załapiesz. 

– Znów będziesz mnie na coś namawiał? – spytał Adiego.
– Przeciwnie. Myślę, że nie za mądrze zrobiłeś, żeniąc interesy z naszym Bohunem.
Ale głupi jesteś, Robercie, że zrobiłeś to, do czego cię usilnie namawiałem!

(...)
Tymczasem Anika, otoczona wianuszkiem prężących się piłkarzy na emeryturze, chciała pójść do stolika Roberta, ale on siedział z tym śmiesznym facetem, którego chyba widziała już w toruńskim hotelu. 
Przepraszam, teraz mi się przypomniało i będzie mnie męczyć: który z nich właściwie miał skarpetki w Muminki?!


Nie miała zielonego pojęcia, kim właściwie jest Robert Kepler i z jakiej racji znalazł się na tej piłkarskiej fecie. Jego nazwisko wskazywałoby na nauki ścisłe, 

Tak, Aniko, całowałaś się z TYM Keplerem. Jeśli spotkasz kiedyś faceta o imieniu Mieszko, nie zapomnij mu się ukłonić i zapytać, jak się ma Dobrawa.
A także Całusława, Biustyna, Błogomina, Udowita, Pieściwoja, Rębicha i Pępicha. 

Aniko, twoim narzeczonym jest niejaki Górniak. Pytałaś go kiedyś, jak to było, prawie wygrać Eurowizję?  

ciało jednak mówiło coś innego.
Jego ciało było typowym ciałem człowieka, który z nauk ścisłych miał wyłącznie dwóje, od pierwszej klasy podstawówki po klasę maturalną.

 Z rozmów wynikało, że doskonale obraca się w środowisku piłkarskim.
W końcu ciekawość zwyciężyła. Kiedy wróciła do stolika Roberta, spytała niezwłocznie:
– Jesteś emerytowanym sportowcem? Czym się zajmujesz? Oprócz oczywiście podrywania kobiet...
– Bardzo śmieszne. Wolałbym, abyś stwierdziła, że jestem czynnym sportowcem.
– Nie zaprzeczasz jednak, że masz na sumieniu kilka, żeby nie powiedzieć: kilkanaście, kobiet?
Parsknęli śmiechem.
– Masz rację, Aniko, siedzę w sporcie. Byłem piłkarzem, nawet grałem kiedyś w reprezentacji...
Kobieta patrzyła na niego z zaciekawieniem.
– Dlaczego nie siedzisz więc ze swoimi kolegami z boiska, tylu ich tutaj się zebrało.
– To nie do końca moje klimaty, te uśmiechy, wzajemne poklepywania.
https://www.researchgate.net/profile/Kenneth_Mick/publication/334052666/figure/fig5/AS:774384759369732@1561639122333/The-first-documented-LOLcat-of-Grumpy-Cat.png

– A więc jednak jesteś emerytowanym sportowcem?
– Niezupełnie. Szybko zakończyłem karierę, przez kontuzję. Potem zajmowałem się wszystkim, a nawet sprzedawałem kserokopiarki. Dziś zajmuję się zakładami sportowymi. To świeży temat i za wiele nie mogę powiedzieć, ale twoja firma ma mi pomóc w...
(...)
Robert westchnął.
– Tak, byłem piłkarzem, ale nie chcę o tym mówić, to zbyt bolesne. 
Zaznaczę jednak, że to bolesne, żebyś mogła porozczulać się, jak dzielnie znoszę traumy i nikomu o nich nie mówię.. 

Potem komentowałem dla „Przeglądu Sportowego”, okazjonalnie pomagałem nawet przy transferach polskich zawodników, ale wszystko skończyło się na wypożyczeniu dwóch juniorów do VFL Bochum i sprzedaży zawodnika do Queens Park Rangers.
– To nazwy drużyn?
– Tak, na Boga! – odparł, śmiejąc się. – W drugiej klasie rozgrywkowej na Wyspach Brytyjskich. Już wtedy zaprzyjaźniłem się z Wiktorem Sukorowem.
Tu Robert przerwał i skłonił się lekko w stronę czytelnika. Anice przecież ani to nazwisko nic nie mówiło, ani wyjaśnienia nie były potrzebne. 

– Kto to?
– Wspólnik, pomógł mi rozwinąć mój pierwszy biznes: punkt leasingowy kserokopiarek i skanerów Canon. Potem poszliśmy w rozwiązania biznesowe dla firm. Interes szedł różnie, raz z górki, raz pod górkę. Często wyjeżdżałem, wciąż próbowałem utrzymać kontakt ze sportem. Jestem człowiekiem sportu, mecze i wyniki mam we krwi. 
Nigdy nie rozumiałem, dlaczego przed wszelkimi ważniejszymi imprezami mój lekarz zleca mi badania. 

Ale nie zawsze przekładało się to na wyniki mojej firmy, aż wreszcie upadła. 
Gdyż wynajem kserokopiarek ma się do wyników meczów jak lepienie pierogów do nominacji do Oscara. 

Marzyłem wtedy, żeby wrócić do świata piłki, ale szybko się okazało, że dla tak młodego wilka w strukturach piłkarskich miejsca nie ma. 
Podejrzewam, że takich jak on, którzy skończyli czynną karierę, a teraz chcieliby się załapać na jakąś ciepłą posadkę, to mieli tam na pęczki. 

Do branży wszedłem jednak innymi drzwiami: jako ekspert. W sporcie te sfery się przenikają. Dyskusja o sporcie jest mniej skomplikowana niż ekonomia czy nauki humanistyczne. Jeśli wiesz, na czym polega granie trójką, i rozumiesz, czym jest mikrocykl treningowy, a do tego lubisz zapach błota na korkach i gryzącą woń palonych na trybunach rac, 
Ejże, to nie jest zabronione?
 jesteś człowiekiem piłki i możesz o niej mówić.
Tu przerwał, lecz róg trzymał; wszystkim się zdawało,
 że Kepler ciągle gada, a to echo grało. 


– Czyli ja nie mogę o niej mówić. – Zaśmiała się Anika. – A w jaki sposób Robert Kepler stał się ekspertem?
– Pisałem analizy na łamach „Przeglądu Sportowego”, „Tempa” i „Piłki Nożnej”, komentowałem mecze. Ale życie eksperta piłkarskiego nie kończy się na kolegiach redakcyjnych. Dlatego prezesi drużyn z ekstraklasy zapraszali mnie na zgrupowanie do Turcji, jechali tam również potencjalni sponsorzy i ja, opłacony przez klub, miałem napisać soczysty reportaż o drużynie, dając do zrozumienia inwestorom, że oto na ich oczach pisze się historia sezonu, że mają w rękach nieoszlifowany diament, najlepszą jedenastkę roku. Na ile się to sprawdzało, nie wnikałem.
W tym momencie przestawały mnie interesować mecze i ich wyniki. 

– Ważne, że robiłeś to, co lubiłeś.
– Wolałbym trenować, grać, to moje marzenie. Zawsze najbardziej lubiłem piłkę, tę okrągłą szmatę, którą kopiesz tak długo, aż wpadnie do bramki.
– Byłeś jakimś wcieleniem Ronaldo?
Damn it, w tej alternatywnej rzeczywistości Ronaldo nie tylko umarł, ale jeszcze się zreinkarnował.

Bla, bla, kariera Roberta rozwijała się obiecująco, ale niestety, przerwały ją niedoleczone kontuzje. 

– Często się wahasz?
– Tylko kiedy muszę podjąć poważną decyzję – przyznał Robert.
Dolał Anice wina i spojrzał na nią takim wzrokiem, że po jej ciele przeszły dreszcze. Oczywiście wiedziała, że Robert jej pragnie, kobiety zawsze wiedzą takie rzeczy. Mężczyźni zresztą też. Wyczytała to w jego gestach, roziskrzonym wzroku, w sztucznej rezerwie, jaką wokół siebie tworzył, a choć niby nie chciał jej przypadkowo dotknąć opuszkami palców, jednak pod stołem ich kolana się stykały. 

Stąd, gdy w Polsce do kolacji
«Płcie odmienne» siądą społem,
Główna cząstka konwersacji
Zwykła toczyć się — pod stołem.
(...)
Pantofelków, butów gęstwa
Fantastycznie poplątana
Stacza walki pełne męstwa:
Istny Grünwald Mistrza Jana!
Tak pod stołem wieczór cały
Gimnastyczne trwa ćwiczenie,

A przy stole — komunały
O Żeromskim lub Ibsenie…

Tadeusz Boy-Żeleński, “Pieśń o mowie naszej”


Słyszała lekkie skrępowanie w jego głosie. Mówił niby swobodnie, ale Anika wiedziała, że niektóre słowa nie przechodziły mu przez gardło. Starał się być zabawny i aż litość brała, kiedy słuchało się jego brodatych dowcipów udawało mu się to, ale też się peszył, kiedy za długo patrzyli sobie w oczy. Milisekundy jego wahań okraszone były szczyptą pożądania. 
Przebóg, powiało poezją!

Co ciekawe, Anika najchętniej powiedziałaby Robertowi: nie traćmy więcej czasu! Bo chciała wyruszyć w podróż, by coś odkryć. Ale co właściwie? Siebie? Coś nieznanego? Wiedziała, iż ludzie zamiast działać, zbyt często udają, że czegoś nie chcą, ulegają nakazom poprawności, podporządkowania się normom społecznym. 
Ale nie my, dzicy i wolni jak wiatr…!

Robert był chyba jej archetypem mężczyzny, który istniał zawsze w jej marzeniach. I nagle go spotkała. Najpierw pojawił się cień archetypu, jego głos, zapach, ramiona, a potem archetyp okazał się Robertem. 
A potem Robert okazał się archidiakonem.

Oczywiście, że mu się do tego za nic nie przyzna, choć bardzo by tego pragnęła. Będą prowadzili rozmowę, jakby nigdy nic, a potem... Tak, chciałaby, żeby było jakieś „potem”. Teraz będzie go słuchała. Bo podoba się jej, jak i co Robert opowiadał.
A poza tym za co płacimy Kapitanowi Ekspozycji!
Anika rzeczywiście musi być zaślepiona pożądaniem, większość znanych mi kobiet już w połowie tej tyrady (facet opowiada o sobie SIEDEM STRON!!!) nerwowo rzucałaby wzrokiem po sali w poszukiwaniu drogi ucieczki, po uprzednim gwałtownym spadku zainteresowania erotycznego, choćby od tego realizacji tego zainteresowania zależało przetrwanie gatunku.

– Wiktor drugi raz wrócił po mistrzostwach Europy z 2016 roku, na których Polska doszła do ćwierćfinałów – kontynuował. – Nasza reprezentacja awansowała do czołowej dziesiątki świata, mecze w Polsce wypełniały trybuny po brzegi, a zachodni inwestorzy załatwiali sobie na zakłady bukmacherskie jedną licencję po drugiej. Stuknęła mi akurat czterdziestka, trzeba było podjąć jakieś wiążące decyzje co do przyszłości. „Ile będziesz dłubał w tej gazecie? – męczył mnie Wiktor. – Ile będziesz siedział w studiach telewizyjnych i przewidywał wyniki na wizji? Załóż własną firmę, która na takim typowaniu będzie zarabiać pieniądze”. A ja znów się zawahałem, bo miałem nagraną pracę, miałem komentować ten mecz, który słyszysz z tamtej sali, ale ktoś w telewizji mnie skreślił. 
A zatem Wiktor zgłosił się do niego z propozycją w roku 2016, Robert się zawahał, bo miał już nagraną robotę na komentowanie finału LM za dwa lata, Wiktor cierpliwie czekał, aż mu to utrącą… 

I wtedy spotkałem Adiego Teflera. Poznałaś go, podniósł ci książkę wtedy w hotelu...
– Pamiętam go, miał taki śmieszny nos! I taką śmieszną, za małą czapeczkę na czubku głowy!

Bla, bla, znienacka zaczynają rozmawiać o Warszawie, potem równie nagle urywają temat… 
(...)
I nagle Anika roześmiała się tak głośno, aż goście przy sąsiednich stolikach zaczęli się na nią oglądać. Robert spojrzał na nią zdziwiony.
– Przepraszam... – wydukała.
– Co cię tak, skarbie, rozbawiło? – Robert poczuł, że i jemu zbiera się na śmiech.
– Rozśmieszyło mnie, że się tu znalazłam. – Anika starła opuszkiem palca łzy, które zebrały się w kącikach oczu. – Nie pasuję do takich miejsc, uwierz w to, Robercie. Opowiadasz mi o swojej karierze, miałeś ciekawe życie, a dziś jesteś wielkim biznesmenem. A do tego ta restauracja, ta elegancja, ten krem z dyni posypany prażonymi migdałami i udekorowany kapką śmietanki, jakby nie mogli chlusnąć jej do środka wiadrem, te owoce morza, których nie znoszę, te śmierdzące mułem krewetki! 
Jeśli śmierdzą mułem, to są mocno nieświeże. 

A poza tym nie potrafię jeździć na nartach, jak zapewne połowa tego zakichanego towarzystwa, mimo że mój narzeczony uwielbia góry. Nie znam się na kursach giełdowych, ekonomię uważam za cholernie nudną. Nawet nie wiem, co to spalony! I mam... – Znów się zaśmiała.
– Co masz? – Robert nachylił się w jej stronę.
– Stanik, który tak ściska moje biedne piersi, iż wydaje mi się, że jak zaraz trzaśnie, to...
Robert uśmiechnął się. Co za kobieta – pomyślał. Zaskoczyła go tym, co mu powiedziała. Zawsze bowiem sądził, że większość kobiet uwielbia wystawne przyjęcia, na które może włożyć piękną, długą suknię. A widać, że jednak nie! Anika obnażyła całe zakłamanie tego światka. 
– Buty mnie obcierają – poskarżyła się Anika.
Oczy Roberta rozbłysły zachwytem. “Ta kobieta jednym zdaniem zdemaskowała hedonistyczno-konsumpcyjny model życia społeczeństwa późnego kapitalizmu!”

On też wolałby zjeść krupnik albo rosół zamiast dyniowej papki. Na nartach umiał jeździć, bo Kinga go tego nauczyła, ale wcale go to nie kręciło. Ani jazda, ani wyprawy w Alpy.
Czy ktoś mi wytłumaczy, co mają narty do wystawnych przyjęć i skąd przekonanie, że wszystkie kobiety lubią śmigać w balowych kieckach po Alpach?

Ponownie zaległa między nimi cisza. Anika wręcz fizycznie czuła obecność Roberta, który dotykał rękawem koszuli jej nagiej ręki. Ich kolana wciąż się stykały. Oboje czuli, że siebie dotykają, i ani jedno, ani drugie nie zrobiło najmniejszego ruchu, aby przerwać tę maskaradę. 
Zamaskowane kolano, ukryty łokieć! 

Udawali, że to nic takiego.
W sali przygaszono światła, a z głośników popłynęła muzyka. 
Ole, ole, ole, ole, ole!
Nie damy się, nie damy sięęę!

Na parkiecie pojawiły się pierwsze pary i dopiero teraz Anika i Robert zorientowali się, że mecz między Realem a Liverpoolem dawno się skończył, a zaproszeni na ten wieczór do restauracji Amber Room goście popłynęli w miasto. Szef przezornie zapomniał o Anice, a koledzy z branży o Robercie. Obsługa, poziewując, sprzątała ze stołów. 


– Zatańczysz? – Robert nachylił się w jej stronę.
– Z przyjemnością.
Wystarczyło, że złapali się za ręce i spletli palce, a pomiędzy nich wskoczyła iskra. Wystarczał zapach jego męskich perfum, który zmieszał się z jej zapachem; wystarczyło muśnięcie nadgarstka, ten dotyk kolan pod stołem, 
Tańczyli ze stolikiem między nogami.

przygryzienie wargi; wystarczyło długie wzajemne spojrzenie w oczy, by zrozumieli, iż między nimi rodzi się namiętność. I Anika wiedziała, że musi być uczciwa w stosunku do samej siebie i przyznać, że nie może się z nim widywać, bo inaczej źle się to skończy. Ale to później.
Później, bo teraz tańczyli z entuzjazmem na parkiecie w lokalu przy Alejach Ujazdowskich. Widzieli ich wszyscy, ale ani on, ani ona zupełnie się tym nie przejmowali. I tylko dla nich śpiewał Grzegorz Ciechowski:

Zapytaj mnie, czy cię pragnę.
Pragnę cię...

(...)
Winda w kamienicy przy alei Róż 6 tym razem się nie zacięła, ale ledwo Anika i Robert przekroczyli jej próg, przywarli do siebie niczym zawodnicy jakiejś miłosnej dyscypliny sportu, która polega na dotknięciu przeciwnika jak największą powierzchnią ciała.
Rozpłaszczyli się jak koc na prześcieradle. 

Całowali się szybko i łapczywie, co jakiś czas łapiąc powietrze. A potem pobiegli ciemnym korytarzem do drzwi apartamentu Roberta.
Do kuchni zmierzali niemal w biegu, gnani niepowstrzymanym głodem, potykając się o porozrzucane tu i tam drobne przedmioty. Anika runęła jak długa, Robert klął, bo walnął się w piszczel. Długi dekolt na plecach Aniki odkrywał jej delikatny kark o alabastrowej skórze. 
Kark ciągnący się aż do pośladków. 

Robert marzył tylko o tym, aby zsunąć z Aniki sukienkę. Bardzo chcieli poznać każdy zakamarek swoich ciał, wydłubać paproszki z pępka, i bardzo pragnęli się posiąść, by nasycić się tym, co wzbierało w nich niczym lawa pod powierzchnią ziemi.
Jego zapach przyprawiał ją o obłęd. Jego ręce wydawały się jej delikatne, ale stanowcze, nogi silne, szczęka stalowa a włos rozwiany, gdy wziąwszy Anikę na ręce, zaniósł ją do kuchni, gdzie posadził ją na blacie, szepcąc “przepraszam, przepraszam, w sypialni mam bałagan, wszędzie stare majtki i skarpetki”. Jednym ruchem zsunął z niej stringi i wsunął dłoń pod pośladki. Poczuł na ustach jej oddech i ich wargi ponownie się spotkały. Przejęła inicjatywę, co mu się podobało. Ach, jak on na to czekał! Tych kilka dni bez niej było dla niego istną męczarnią. Teraz świat wokół niego wrócił na obrany tor, a wszystko nabrało posmaku oczywistości. Bo przecież tak powinno być, że jest z nią.
Anika zachwycała się drżeniem ciała Roberta. Zapewne świetnie znał kobiety, a jednak z trudem hamował swoje emocje. On, mężczyzna, który nie chciał pokazać swojej słabości, stał przed nią i drżał.
A to tylko przeciąg. 

A potem role się odwróciły, Robert chwycił ją tak gwałtownie, że strącił cukiernicę, która spadła z hukiem na kafelki i rozsypała się w tysiące szklistych drobin.
Chcieli się w sobie zatopić całym ciałem i całym umysłem – takie komunikaty wysyłały teraz systemy nerwowe Aniki i Roberta. Anika podniosła nogi, oplotła nimi biodra Roberta, a potem rozpięła mu rozporek i wsunęła rękę w jego bokserki, na co on jęknął z rozkoszy i po chwili naparł na nią. Przeszło mu przez myśl, że jeśli symbolem męskości jest włócznia, to on był w tej chwili napięty tak jak naciąg kuszy. 
A jeśli symbolem kobiecego łona jest kielich, to on lubi kluski z makiem. 


Anika zaś pomyślała, że nigdy nie czuła się sobą tak bardzo jak obecnie. Ogarniał ich coraz większy szał ust, języka, palców, ciał i uprzęży, jakiegoś zatracenia w tym, co robili.
– Tak bardzo ciebie pragnę – szeptał jej do ucha, dotykając językiem skóry na szyi.
“Ffak ffaffo ffefe ffaffne…”

– Tak bardzo tego pragnęłam, Robercie. Tak bardzo chciałam cię poczuć w środku...
Narastała w nich taka gorączka, takie zatracenie, taki apetyt na więcej, że się w tym szale pozagryzali oboje myśleli, że zaraz zwariują, jeśli nie przyjdzie spełnienie. Gwałtowne kąsanie, czerwone pręgi na nagiej skórze, mocniejsze przywarcie (jak przywra!), zderzenie pancerzy, iskry, dym, zapierające się nogi zostawiały bruzdy w asfalcie… No nic nie poradzę, że dla mnie to brzmi jak walka mechów. 
choć wydawało im się, że już mocniej nie można.

Chwilę później oboje zacisnęli zęby i zastygli jak dwa posągi. 
Rozumiem, że to miał być orgazm?
Ciekawa jestem, czy Państwo Autorstwo widziało w ogóle takie zjawisko na własne oczy, bo z opisu to tak średnio można rozpoznać. Myśmy się tu w dyskusjach wahali, czy to skurcz tężcowy, czy może atak wścieklizny...
Dramatyczna próba powstrzymania nagłego ataku biegunki…

Zbliżenie doszło do finałowego momentu.
A, jednak orgazm. Trzeba przyznać, że erotyzm się z tego opisu aż wylewa. 
(Oraz doprawdy mają szczęście, że w momencie tego szczękościsku nie byli w pozycji 69…)

W sumie… Tak mógłby wyglądać orgazm dwojga umysłów autorskich przy wspólnym płodzeniu tego dzieła… 

(...)
– Chciałbym z tobą zasnąć i z tobą się obudzić – szepnął jej czule do ucha.
– Chciałabym z tobą zasnąć, z tobą się obudzić i zjeść z tobą śniadanie.
Oboje wiedzieli, że jeszcze nie teraz.
Ale że już wkrótce.
Oboje przecież tego chcieli. Obsesyjno-kompulsywnie. Z lekką nutą paranoi. 
(...)
A może kiedy dopada nas zauroczenie, to człowiek durnieje? Zaśmiała się sama do siebie. A chwilę potem poczuła zażenowanie. Przecież zdradza Kacpra. Zdrada objawia się wtedy, kiedy kasujesz wiadomości, żeby twój partner nie mógł ich przeczytać. Kiedy książka, zaczytywana wcześniej w każdy wolny wieczór, leży od wielu dni grzbietem do góry. Kiedy ubierasz się najzwyczajniej, jak się da, aby narzeczony nie odkrył, że tylko dlatego chcesz wyglądać zwyczajnie, żeby nie odkrył, iż czujesz się nadzwyczajnie. I to nie z jego powodu.
A swoją drogą ciekawa jestem, w jaki sposób Anika ukryła lub jak wytłumaczyła ślady ukąszeń i zadrapań przed swym obsesyjnie zazdrosnym narzeczonym, który potrafił zrobić awanturę nawet o niewinną, błękitną spódniczkę do kolan. “Byłam u znajomej, która ma bardzo źle wychowanego psa”? 
Kibole zrobili ustawkę w restauracji.

(...)
* * *
Serce tłukło się w jej piersi jak oszalałe. Weszła do toalety ze znaczkiem dla osób niepełnosprawnych. Wiedziała, że tutaj nikt jej nie będzie podsłuchiwał ani przeszkadzał.
W przeciwieństwie do zwykłych toalet, w których zwykle przewalają się tłumy, a drzwi kabin pozostają obowiązkowo otwarte.

Podwinęła do góry spódnicę, dotknęła dłońmi koronkowych zakończeń pończoch, wspominając awanturę, jaką Kacper zrobił jej rano o tak seksowny stroj do pracy, odchyliła na bok czarny materiał fig i powoli zaczęła się dotykać. Jej piersi były coraz bardziej rozpalone. Jeden palec poruszał się szybkimi pchnięciami w jej wnętrzu, za chwilę za nim podążył też drugi. Zamknęła oczy i wyobraziła sobie, że te wszystkie rzeczy robi z nią Robert. Jak wsuwa się w nią, unosząc rękoma jej biodra, jak napiera na nią z całej siły, jak chwyta ją za włosy, owija je sobie wokół nadgarstka i pociąga do tyłu. W jej wyobrażeniach kochanek był dość brutalny, ale podobało jej się to. Natrafił na ten punkt w jej wnętrzu, o którym ona sama już dawno zapomniała. 
Intensywne otarcia jego członka w tym miejscu sprawiły, że szybko odechciało jej się macania po sponiewieranej piczy czuła narastające mrowienie w podbrzuszu zapowiadające potężny skurcz. Zacisnęła mięśnie na swoich palcach. W tej samej chwili przyszło spełnienie, wygięła ciało w łuk, westchnęła głęboko, pohamowała jęk, poczuła kilka przyjemnych skurczy. Słodkie spełnienie rozchodziło się falami po jej ciele...
– Wszystko tam w porządku?
Głos wyrwał ją z fantazji jak kubeł lodowatej wody.
– Halo?! – ktoś dobijał się do kabiny.
– Proszę nie krzyczeć! – warknęła Anika.
Chwilę potem wyszła z kabiny, obrzucona karcącym spojrzeniem sprzątaczki, która myjąc lustra, patrzyła w odbiciu na Anikę z podejrzliwą miną.
Anika czuła się zawstydzona samą sobą. Co mi strzeliło do głowy – myślała – i co mnie opętało?!
A rączki przynajmniej umyła? 

* * *
Tymczasem Marczak z niepokojem spoglądał na swego nieoczekiwanego dzisiaj gościa.
– Robert, jak interesy?
– Tak, wszystko w porządku, dopinamy platformę. Dlaczego pytasz?
Krzysztof Marczak potarł kark jak elektryk, któremu w upalny dzień brakuje pomysłu na zlikwidowanie zwarcia w skrzynce przekaźnikowej.
Było to bardzo specyficzne potarcie, kompletnie różniące się od takiego, jakie wykonuje się w dzień mroźny. 

– Był tu pewien dziennikarz i pytał o ciebie.
– Szlag by ich trafił! Znowu węszą przy tamtym meczu w Olimpii?
Tamtym sprzed 25 lat? Wytrwałe skubańce. 

– Nie, tym razem chodziło mu o Wiktora Sukorowa.
Robert się zjeżył.
– Miał wojskową kurtkę i okularki jak gestapowski oficer?
– Nie wiem, czy przypominał oficera tej niechlubnej formacji, raczej jakiegoś szeregowego żołdaka.
Obaj parsknęli śmiechem, a Marczak przyjacielsko klepnął Keplera w ramię.
– Bromski. To był na pewno Bromski. Co mu powiedziałeś o Wiktorze?
– Żeby informacje o nim sprawdził w Wielkim Dzienniku Imion!
To mu dogadał, facet się po tym nie pozbiera!

Marczak wybuchł jeszcze głośniejszym rechotem, który Igor nazwałby „zaciąganiem mułu”. 
Bulbulbublbul...
Ostatecznie – pomyślał Robert – lepiej nie panować nad śmiechem niż nad złością. (...)


Po wyjściu Roberta Anika znajduje zapisaną na karteczce wiadomość, wyznaczającą jej czas i miejsce kolejnej randki; trochę się dziwi, że nie sms.

* * *
– Hej, co ci jest? – dopytywała się młoda barmanka.
– Źle się czuję – starał się zbyć ją Kacper.
– Dlaczego? – Barmanka nie miała zamiaru zadowolić się jego zdawkową odpowiedzią.
Na twarzy Górniaka malowała się wielka frustracja. Czuł wstyd, złość, żal, do siebie, do Aniki, do życia, czuł zniesmaczenie do siebie i nawet do tej Bogu ducha winnej dziewczyny. To dlatego płakał.
Jedni po stosunku palą papierosa, inni – wybuchają płaczem… 

– Dlaczego? – powtórzyła barmanka.
Kacper po prostu chciał znów poczuć się mężczyzną, ale Anika od pewnego czasu odmawiała mu seksu. Czuł, że traci kontrolę nad swoją męskością, dlatego zaszedł do tego baru i kilka minut później barmanka zaciągnęła go na zaplecze, gdzie klęknęła przed nim, wzięła jego członka głęboko do ust, a potem podciągnęła spódniczkę w kwiaty, pośliniła dwa palce i wypięła się.
Jeżu, jacyś kosmici podmienili barmankę! Albo na aliexpressie sprzedają już prawdziwe eliksiry miłosne z Hogwartu… 

Chciał poczuć, jak to jest zdradzić.
Chciał poczuć, jak to jest posuwać taką dziewczynę.
Teraz już wiedział.
– Dlaczego się źle czujesz? – powtórzyła, skręcając sobie papierosa.
– Bo cię przeleciałem – odparł bez namysłu.
– Nikt się przecież o tym nie dowie.
– Ważne, że ja to wiem. Że zrobiłem to z taką dziewczyną jak ty – warknął.
Kacper, ty mistrzuniu… 

Barmanka w pierwszej chwili pomyślała, że się chyba przesłyszała. Wybałuszyła oczy i poruszyła się gwałtownie.
– Jak ja?
– Chodziło mi o to, że... – próbował coś jej wytłumaczyć. – No wiesz, z taką tanią, źle ubraną… 
– Wypierdalaj! – Dziewczyna wskazała na tylne drzwi wyjściowe z zaplecza.
– Ale ja...
– Wypierdalaj, powiedziałam! – Jej wyprostowana ręka z tlącym się między palcami papierosem wyglądała bardzo wymownie.
Kacper poczłapał do wyjścia jak zbity pies. Zatrzymał się przy drzwiach, próbując jeszcze ratować sytuację.
– Jesteś naprawdę miła i...
– Jesteś popierdolony! – wrzasnęła. – Słyszysz? Coś jest z tobą, kurwa, nie tak. Masz coś z głową, rozumiesz? Z głową!
Nie będzie jej słuchał, pomyślał, bo to nieprawda, że ma coś z głową. Nieprawda!
I zapragnął wtulić się w Anikę, w jej włosy, zasnąć obok niej, przygotować jej śniadanie. Niech tylko wszystko będzie tak, jak dotąd było!

Anika idzie do hotelu, w którym umówiła się z Robertem (Radisson Blu Sobieski, gdybyście byli ciekawi).
Pokój tonął w kwiatach, na parapecie stały zapalone świece. Anika rozejrzała się uważnie dookoła. Była sama w pomieszczeniu.
W co ty ze mną grasz? – pomyślała. Bo teraz wszystko zaczynało się od nowa. Tak chyba bywa z romansami, że każdy dzień jest przygodą, grą na śmierć i życie, stałym podnieceniem.
W tym momencie jej telefon zawibrował. Na wyświetlaczu pojawiła się koperta. Odczytała wiadomość:
DISNEY: Rozbierz się i przejdź do łazienki. Weź kąpiel, którą dla ciebie przygotowałem. Nie wycieraj się. Chcę, żebyś była mokra. Cała mokra. Dla mnie mokra.
Wiadro wody nad drzwiami załatwiłoby sprawę. 

(...)
Robert odsunął się od niej, by móc podziwiać jej ciało, całe pokryte gęsią skórką, a ona poczuła się zawstydzona. Kiedyś przeczytała gdzieś, że jeśli między dwojgiem ludzi pojawia się przyciąganie, jeśli dwoje ludzi bardzo siebie pragnie, to nikt nie zwraca uwagi na drobne niedoskonałości partnera. Dla Roberta była po prostu piękna jak najpiękniejszy cud natury. Wyciągnął ku Anice rękę i opuszkiem palca starł kroplę wody, która zawisła na jej sterczącym sutku.
– Twoje piersi są wilgotne, pełne, piękne i aż proszą się, żeby je possać.
– To zrób to. – Anika spojrzała mu prosto w oczy.
Podszedł bliżej i chwycił w usta najpierw jeden, potem jej drugi sutek. Anika zadrżała, a on wziął ją na ręce, zaniósł do sypialni i położył delikatnie na łóżku, jakby była kruchą porcelanową laleczką. Anika poczuła miłe pulsowanie w podbrzuszu. Ten mężczyzna nie musiał nic z nią robić, a ona już była podniecona.
„Czy uważasz, że są tacy mężczyźni, którzy doprowadzają cię do szału, nawet cię nie dotknąwszy? – zapytała kiedyś Alex. – 
Terlikowski, Ziemkiewicz, typki piszące o “swojej osobie”...
Marcel Woźniak...

Nie żartuj sobie, nie ma” – usłyszała, ale Anika wierzyła, że jednak gdzieś są. I Robert należał właśnie do takich mężczyzn, bo ledwie na nią dziś spojrzał, nogi ugięły jej się z wrażenia. Chciała mu tyle powiedzieć, na przykład że od kilku tygodni marzy o jego ustach pieszczących wnętrze jej ud i o jego rękach błądzących po jej nagim ciele, ale nie była w stanie wypowiedzieć ani jednego słowa. Z łazienki przenieśli się do sypialni.
Robert zlizywał z niej kropelki wody, resztki piany i płynu do kąpieli, a ona zacisnęła dłonie na prześcieradle. Chwilę później całował ją namiętnie, zachłannie ssał jej sutki, błądził rękami po brzuchu. Anika zaczęła jęczeć i wić się na łóżku.
Robert jakby na chwilę oprzytomniał.
– Przepraszam – szepnął stłumionym głosem. – Zagalopowałem się…
Sądził, że się wije z bólu? 

– Jest dobrze... Jest mi dobrze. – Anika zacisnęła powieki.
– Powiedz, co chcesz, żebym z tobą zrobił, a to zrobię.
– Rób ze mną wszystko to, o czym do tej pory marzyłeś, to są też moje marzenia.
Tak naprawdę Anika chciała, by stłumił ten palący ogień, który płonął w jej ciele.
Rozchyliła nogi, a on prysnął na nią z gaśnicy wsunął dłoń pod jej pośladki. Drugą dłonią zaczął muskać jej najczulsze miejsce. Zaczęła płytko oddychać, a on, widząc, jak bardzo Anika jest podniecona, wsunął palec do jej wnętrza. Była tak wilgotna, że on sam w jednej chwili był gotowy. Bding! Ale jeszcze poczeka... Sprawi jej taką przyjemność, której nigdy nie zapomni. Zaczął delikatnie poruszać palcem, po chwili jego ruchy były mocniejsze, wręcz natarczywe. Kobieta wiła się niczym w konwulsjach, cichutko pojękując.
– Wejdź we mnie. – Anika czuła, że nie wytrzyma już dłużej.
Robert odsunął się od niej na chwilę. Zdjął bokserki. Popatrzył na rozpalone ciało kochanki, które pragnęło jego dotyku, jego pchnięć, czułości, pieszczot. Anika otworzyła oczy i spojrzała na niego z rozczarowaniem, jakby chciała powiedzieć: dlaczego przestałeś? Mężczyzna spojrzał w jej oczy, uśmiechnął się, a potem zanurkował głową między jej uda. Każdy ruch jego języka wprawiał jej ciało najpierw w falowanie, a potem w drżenie. Ssał jej nabrzmiałą łechtaczkę, wprowadzał język do jej wnętrza, pieścił palcami jej wzgórek łonowy. Oddech Aniki był urywany. Orgazm dopadł ją znienacka, 
Zza krzaka!
rozlewając się po ciele przyjemną falą gorąca i doprowadzając do skurczu każdy jej mięsień.
Łokurwości, to musiało boleć!

Anika westchnęła, a wtedy Robert położył się na niej delikatnie, podparł się na ramieniu i zaczął się w nią wsuwać centymetr po centymetrze, dopóki nie zanurzył się w niej cały. Z jego gardła wypłynęły chrapliwe, ostre, przenikliwe, zwierzęce dźwięki. 
Zaryczał jak osioł, zatrąbił jak słoń, a na końcu zapiał jak kogut. 

Robert wbijał się w kobietę jak w transie, ona zaś obejmowała go nogami i drapała jego plecy. 
Tu jeszcze! I wyżej! Pod łopatką! Mmmmm, cudoooownie…  

Wszystko i nic zamknięte w jednej cennej chwili rozkoszy. Aż wreszcie dziewczyna wydała z siebie długi krzyk.
Bo są takie noce, podczas których nawet gwiazdy są zawstydzone.
...poziomem widowiska, jakie właśnie obejrzały. 
Wielka Niedźwiedzica zasłoniła oczy Małej Niedźwiedzicy, Woźnica z tego pomieszania przejechał Łabędzia, a zniesmaczony Perseusz wyniósł się na południe. 

A potem razem zasnęli.

Następnego dnia Anika ma wyrzuty sumienia, czuje się źle, bierze wolne i zostaje w domu. Kacper również, bo w domu pracuje. Aż tu wtem! zjawia się niespodziewany gość.

– Kim pani jest? – zapytał uprzejmie Kacper.
– Mam nadzieję, że nie przeszkadzam – odpowiedziała nieznajoma, demonstrując w uśmiechu popsute zęby. – Wpadam bez zapowiedzi, ale strasznie stęskniłam się za Aniką. Jest może?
(...)
Kacper ustąpił jej, nie chciał wyjść na gbura, ale gdy spojrzał na Anikę, ona również miała na twarzy wymuszony uśmiech. Co za nim kryła, tego Kacper nie mógł wiedzieć. Wiedział natomiast, że był zniesmaczony widokiem Alex, która wyglądała jak zwykła kurwa. Miała sznurowane do połowy łydek buty na wysokim obcasie, kusą skórzaną czarną spódniczkę i taki też top, odsłaniający ramiona i plecy. Zionęła ciężkimi perfumami, którymi najwyraźniej chciała zakamuflować woń potu, papierosów i porannego kaca.
Łojzicku, no po prostu archetyp Podstarzałej Prostytutki z Taniego Burdelu. 

Anika, próbując pozbyć się Alex, udaje, że musi jednak wyjść do pracy. 

(...)
– Nie mam pojęcia, skąd ta kobieta się tu wzięła. Pracowałyśmy kiedyś razem, jednak nigdy jej nie lubiłam. – Ucałowała Kacpra i wyszła.
Anika szła zdecydowanym krokiem, jakby chciała wgnieść każdą płytę chodnikową w grunt, podczas gdy Alex truchtała za nią, próbując nie potknąć się o własne nogi. Kiedy odeszły na tyle daleko, by zniknąć z pola widzenia Kacpra, Anika zatrzymała się i warknęła na Alex:
– Co ty kombinujesz?!
– Ale o co ci chodzi?
– Dobrze wiesz, o co mi chodzi!
– Hola, hola, zły człowieku, nie takim tonem! Przyszłam w pokojowych zamiarach, miałam nadzieję, że ugościsz starą przyjaciółkę.
(...)
– Co robiłaś nocą w objęciach byłego piłkarza?
Boszzz, jak te plotki szybko się rozchodzą!

Anika oniemiała ze zdziwienia.
– Czego ode mnie chcesz?! – spytała, marszcząc czoło i zaciskając gniewnie usta.
– Hola, tygrysku – zamruczała Alex – bo sobie połamiesz pazurki. Możemy sobie pomóc. Na przykład drobną sumką.
– Daj mi spokój – skrzywiła się Anika – jesteś nienormalna.
– Myślisz, że tylko ty ssałaś jego druta?
Anika spoliczkowała Alex, ale była zaskoczona swoją reakcją, w odróżnieniu od Alex, na której nie wywarło to najmniejszego wrażenia.
– Lubię, jak boli. – Alex uśmiechnęła się demonicznie. – Walnij mnie jeszcze! Wszystkie ssałyśmy druty piłkarzom. Oni i my od dawna żyjemy w symbiozie. Ha, ha! – Wymowę grymasu na jej pomarszczonej i nieudolnie pomalowanej twarzy potęgowały brzydkie żółte zęby. 
Oczywiście. OCZYWIŚCIE.

– Zapłać mi albo twój Kacperek się dowie, że jego idealna narzeczona wcale nie jest taka idealna.
– Odpieprz się ode mnie! Nie strasz mnie, psychopatko!
Anika odwróciła się i uciekła. Biegła przed siebie długo, nie odwracając się ani razu. Miała wrażenie, że wszyscy na nią patrzą i wszyscy widzą, jaka jest naprawdę.


(...)
Robert wydzwania Anikę z biura; spotykają się w samochodzie na podziemnym parkingu. Tymczasem w firmie zjawia się Kacper.
* * *
– Czy zastałem Anikę? – spytał Kacper.
– O, kogo moje oczy widzą! Jedyny i najlepszy programista, który nie chciał dla mnie pracować! – Krzysztof Marczak przywitał go serdecznie. – Napijesz się czegoś?
Wow, wow, Kacper jest najwyraźniej jakąś gwiazdą freelancerów, o którą zabijają się największe szychy! I czemuż to właściwie wzgardził zleceniami od Marczaka?

– Dziękuję, panie prezesie, może innym razem. Szukam Aniki.
– Aha – przytaknął Marczak, kiwając głową. – A nie ma jej przy biurku? – spytał, nie odrywając wzroku od Górniaka.

https://imgur.com/gallery/iJnStKw/comment/28248246

– Nie widziałem jej tam.
– Proponuję poszukać, bo to nigdy nie wiadomo. W szufladach, pod blatem… Anika jest zawsze bardzo zajęta. Lata po całym budynku jak kot z pęcherzem, nie żeby do jej obowiązków należało siedzenie w moim sekretariacie!
– W porządku, rozejrzę się, panie Marczak – powiedział Kacper na odchodnym.

* * *
– Wypisz mi językiem cały alfabet na ciele – wyszeptała do Roberta. – I nie zapomnij o “ą, ę, ć, ń, ś, ź, ż”!!!
I zrobił to, a ona wiła się z rozkoszy. Potem wzięła w swoje pełne usta jego członek. Wraz z ruchami jej głowy nie tylko jego penis nabrzmiewał, ale także jej usta robiły się jeszcze większe, obrzmiałe, zaś czerwona szminka lekko się rozmazała. Ten widok niesłychanie go podniecał.
– Mam fioła na punkcie twoich ust… Pocałuj mnie… – wyszeptał, gdy skończyła. 
* * *

Kacper nie może nigdzie znaleźć Aniki, ale wtem! pewien uczynny Azjata informuje go, że widział ją jadącą na parking, więc ten natychmiast rusza w pościg. 

* * *
Ciało Aniki w obecności Roberta zachowywało się niczym wytrawny zdrajca. Nie wiedziała dokładnie, czym ten facet tak na nią działa (pewnie wodą od Gio), ale przy nim miękła, a na dole robiła się wilgotna. Stopy jej się pociły. A kiedy, jak teraz, byli obok siebie, to jedyne [jedynym], o czym marzyła, był jego dotyk. Jakaś desperacka siła ciągnęła ją do niego. Ciasne wnętrze samochodu nie było najlepszym miejscem do uprawiania seksu, ale dla nich każde miejsce i o każdej porze wydawało się odpowiednie. Jej głowa poruszająca się na jego nabrzmiałym członku, który przyjemnie pęczniał w jej gardle, delikatne, lecz szybkie ruchy języka wokół żołędzi, zaparowane szyby, jego ciepłe, duże palce, które gwałtownie włożył do jej wnętrza. Długie miał ręce. W uszy jej wsadził. Przenikliwe, szybkie ruchy. Kąsanie, nienasycenie, nadwrażliwość na każde muśnięcie. Ona unosząca się nad nim, on ssący jej piersi. Ona wbijająca paznokcie w jego plecy. Pośpiech, jęk, spełnienie.
* * *
Kacper doszedł do końca alejki i spostrzegł zaparkowanego na uboczu lexusa, bujającego się jak w hiphopowych teledyskach z lat 90-tych.
DUM DUM DUM DUM DUM!!!

* * *
– Czy to dobrze, że kochamy się w tym miejscu? – spytał Robert, do którego - już po tym, jak napisał do Aniki liścik, wydzwonił ją z biura w środku dnia pracy, umówił się na podziemnym parkingu biurowca i odbył namiętny stosunek w samochodzie - dotarło, że wypadałoby przedtem zapytać, czy wszystko to było rozsądne (że o “uczciwe” nie wspominamy).

– Myślisz, że połowa ludzi z biurowca zdradza na podziemnym parkingu swoich partnerów? 
No, patrz, jak ten mercedes obok nas się trzęsie! I ta skoda dwa rzędy dalej! 

– zapytała Anika, szeroko otwierając oczy. Z jednej strony czuła, że robi coś wspaniałego, z drugiej, że zakazanego. Jej uśpiona dotąd natura budziła się przy nim do życia.
* * *
Kacper Górniak zbliżył się lexusa i zajrzał do niego przez szybę.

Ale nikogo w środku nie dojrzał. Bo Anika w tej chwili siedziała już przy swoim biurku.
Teleportowała się?!

Gdyby nie SMS od Marczaka, że Kacper szuka mnie na parkingu, to nie wiem, co by się stało – przeraziła się nie na żarty. Wyciągnęła prędko lusterko z torebki. O Boże, moje usta, moje nabrzmiałe usta!
https://img1.papilot.pl/800w/2015/06/najwieksze-ofiary-operacji-plastycznych-16613468.jpg

Tymczasem Górniak wracał do biura Marczaka schodami, bo windą byłoby nie po hipstersku, mijając po drodze eleganckiego mężczyznę w marynarce, lekko zdyszanego i nerwowo dopinającego rozporek. Gdyby był fanem piłki nożnej, być może rozpoznałby w nim Roberta Keplera.
Chyba raczej znawcą na poziomie zwycięzców Wielkiej Gry, toż Kepler miał swoje pięć minut wątpliwej sławy w połowie lat dziewięćdziesiątych, czyli w czasach, gdy Kacper miał pewnie z osiem lat.

(...)
Dwadzieścia minut temu kochała się z Robertem w jego aucie, nie przerywając pieszczot ani kiedy ktoś wsiadał do samochodu zaparkowanego obok ich lexusa, ani kiedy zdawało się im, że ten samochód mijał ich już po raz trzeci. 
Ma super podzielną uwagę, skoro jest w stanie zauważyć podczas seksu takie rzeczy. 
Albo seks nie był tak porywający, jak z właściwą sobie swadą i lekceważąc stan lasów, zasady polszczyzny, prawdopodobieństwo psychologiczne i fizjologiczne oraz nerwy czytelników, usiłują nas przekonać autorzy, 

Czy ktoś ich podglądał?! Roberta bawiła jej podejrzliwość, ale Anice nie było do śmiechu ani gdy po raz kolejny mijał ich ten wścibski kierowca, ani gdy odczytywała wiadomość od Marczaka o niespodziewanej wizycie Kacpra.
Teraz jej euforyczne napięcie seksualne zmieszało się z poczuciem strachu, czasem wręcz nie potrafiła odróżnić jednego od drugiego. Była pewna, że ktoś ich na parkingu podglądał, a do tego poranna rozmowa z Alex…
Panowie z monitoringu mieli na takie okazje żelazny zapas chusteczek. 

Kacper znajduje Anikę w sekretariacie, odbywają jakąś nic nieznaczącą rozmowę i wydaje się, że wszystko jest w porządku… 

(...)
* * *
Kacper obiecywał sobie wiele razy, że już nigdy nie wejdzie na strony z sekskamerkami, dlatego nigdy nie przypuszczał, że zajrzy kiedyś w takie miejsce z innego powodu niż chęć rozładowania napięcia seksualnego.
“Obiecywał sobie wiele razy, że nigdy nie wejdzie na stronę, dlatego nie przypuszczał, że zajrzy tam z innego powodu niż zwykle”, ojejku, jakie to bardzo po polsku, jakie logiczne, jak pięknie przedstawiony ciąg przyczynowo-skutkowy, tkwię w niemym podziwie normalnie.

Uwaga, mamy tu historię internetowego wymiatacza na miarę S@motności w sieci!

Gdy Górniak pierwszy raz trafił do internetu w 1995 roku, wpatrywał się w ekran komputera przez pół godziny i nie rozumiał, dlaczego innym strona internetowa Netscape działa, a jemu nie. 
Netscape był nazwą przeglądarki. Oczywiście, jej producent miał swoją stronę i jest możliwe, że Kacper zaczął swoją przygodę z internetem właśnie od wejścia na stronę producenta przeglądarki, ale to mało prawdopodobne, bo wszyscy, jak już się dorwaliśmy do internetu, to zaczynaliśmy od ciekawszych stron. Bardziej podejrzewam, że autor nie rozróżnia.

Dopiero po trzech kwadransach ktoś mu wytłumaczył, że przed słowem com należy wstawić kropkę, a nie przecinek. 
No, faktycznie geniusz. Już nie mówię o tym, że w latach 90. miłośnik komputerów mógł czytać Bajtka i po prostu wiedzieć, jak działa ujednolicony format adresowania (wtedy wiedziałby, jakich znaków użyć), ale przecież nie wyciągnął sobie tego adresu strony z powietrza, musiał go skądś przepisać. Swoją pierwszą stronę internetową otworzyłam gdzieś na początku 1997 r. i nie miałam problemów, żeby bezbłędnie przepisać adres strony znaleziony w gazecie, a żaden ze mnie hakier.
A dostęp do internetu w Polsce w 1995 r. miał NASK, agencje rządowe i parę wyższych uczelni. I nie był to stały dostęp, trzeba było płacić za każdą minutę połączenia. Ciekawe, gdzie Kacper dorwał tego Netscape'a i kto mu pozwolił siedzieć przed nim trzy kwadranse i gapić się baranim wzrokiem na przecinek zamiast kropki.
Znalazłam właśnie, że już w 1993 pierwsza polska szkoła miała dostęp do internetu, a było to IV LO w Toruniu; z pewnością stanowiło to lokalną sensację i Marcel zapamiętał (a w 1995 druga, liceum im. Staszica w Warszawie). Stąd pewnie te wczesne początki Kacpra, bo tak poza tym, to pierwsze ogólnodostępne łącza (przez modem) zostały uruchomione w 1996. 

W 1993 roku Marcel miał dziewięć lat i dopiero zaczynał zmagać się z niewdzięczną materią słowa pisanego jako uczeń drugiej, no, ewentualnie trzeciej klasy podstawówki w Kwidzyniu, więc sądzę, że fakt dostępu jakiejś szkoły do internetu raczej mu umknął. A potem to już, wiadomo, korzystanie z notatek robionych na lekcji biologii w liceum, nieco fantazji, research a la Marcello, te rzeczy.

Z czasem największe przyjaźnie zaczął nawiązywać właśnie w internecie. W roku 2000 był już administratorem na czacie sciaga.pl, nadawał ludziom w okienku kolory na liście, wyrzucał tych, którzy nieodpowiednio zachowywali się na tak zwanym mainie, czyli w głównym oknie. Lubił tę stronę: użytkownicy mieli profile jak dziś na Facebooku, podawali tam imię, numer Gadu-Gadu, miejsce zamieszkania. „Skont klikash?!” było naczelnym powitaniem, 
i OboWiąSSkoWo FszYSCy pISAli TraFFką!!

a cały sposób konwersacji w przewijającym się stale oknie był wyższą szkołą jazdy i prawdziwą sztuką, którą opanował do perfekcji. 
Istotnie, konwersacja na czatach to była Tajemna Sztuka dostępna tylko wybranym. 
PłYnNe Pi$$anie pOkEmOnEm JuSh TaK. <3

Miał i znalazł tam wielu przyjaciół z całej Polski, nawet dziś potrafiłby z pamięci wymienić każdy nickname i kolor czcionki, jakim dana osoba pisała. 
W bezsenne noce nieraz wspominał HotMargo699996 w odcieniu zimnego błękitu i pistacjową ewuuuuuuusię5674. 
Cały ten akapit jest przezabawny, bo to jest taki klasyczny opis internetu według wujka Zenka z Pcimia Bardzo Małego. Opisywanie informatycznych osiągnięć bohatera poprzez rozwodzenie się nad czcionkami i kolorkami na czacie jest jak... nie wiem, brak mi nawet odpowiedniego porównania. Gorzej niż gdyby mistrz Formuły 1 dał wywiad dla "Auto-Moto" i cały czas bredził o kolorze tapicerki.

Z czasem ten czat przestał być odwiedzany, wyparty przez duże serwisy, Kacper zaś mocno przeżył fakt, że skończył się czas jego małej internetowej społeczności.
Z początkiem lat dwutysięcznych próbował więc szukać przyjaciół na stronach grono.net, a nawet w Mieście Plusa, ale i te strony szybko odeszły w zapomnienie.
I Kacper znów został s@motny... 
(Za to dobrze się trzymały na przykład fora na gazeta.pl, ile znajomości, ile przyjaźni się tam nawiązało!) 

Później pojawiły się komórki z aparatami, portal naszaklasa.pl (jedyny słuszny portal społecznościowy, o jakichś tam fejsbukach czy twitterach nawet nie warto wspominać), internet w telefonie, laptopy i przenośny internet o prędkości składu towarowego. Kacper, fan komputerów i mistrz internetowej komunikacji, nie przypuszczał nigdy, że druga dekada XXI wieku przyniesie takie wynalazki jak kamerki, smartfony, Skype, rozmowy wideo czy płacenie za wirtualny seks…
Skype oraz smartfon jako wynalazek drugiej dekady XXI wieku. Tak. Kacper rzeczywiście jest mistrzem internetowej komunikacji, nie może inaczej być.
Nie mówcie chłopakowi o istnieniu Tindera, bo trzeba go będzie reanimować. 
"Fan i mistrz", jasne. Pierwsze teoretyczne opisy wideokonferencji pochodzą już z XIX wieku. W latach 30. w Niemczech działały eksperymentalne budki z wideofonami, gdzie można było na ekranie zobaczyć twarz osoby dzwoniącej z innej takiej budki, a w latach 40. inżynier z Bell Labs całkiem nieźle opisał wizję korzystania ze smartfona z odpalonym Skype'em/Google Hangouts (chociaż odlatywał przy tym w dystopijne klimaty, w rodzaju "każde dziecko dostanie numer telefonu przydzielony przy urodzeniu"). No, ale wiadomo, jaki ałtor, taki miszcz.

Mam niejasne wrażenie, że mistrz internetowej komunikacji, wymiatający w sieci już od końcówki najntisów, wspominałby z nostalgią raczej jakieś IRCe i grupy dyskusyjne na Usenecie…
Ludzie, którzy korzystali w Polsce z internetu za jego początków (a w roku 1995 to był naprawdę rzadki towar dla wybranych), często nie mają żadnego sentymentu do portali typu grono czy naszaklasa, bo nie tam szukali znajomych. Oni nie szukali kolegów z klasy, tylko ludzi o podobnych zainteresowaniach, więc robili to na IRC na tematycznych kanałach, na listach dyskusyjnych, na grupach, w społecznościach skupionych wokół stron fanowskich, w grach sieciowych, a w końcu na forach. Portale społecznościowe przyszły dopiero później i rzucili się na nie rodzice tych dzieciaków, bo to wreszcie był internet, który odpowiadał na ich potrzeby.

Od tego ostatniego szybko się uzależnił. Obserwował ulubione streamerki, które rozbierały się dla niego i robiły wszystko, czego on zapragnął, podczas gdy sam mógł siedzieć w fotelu i nikomu nie pokazywać swojej twarzy. Pozostawał anonimowy, dostając jednocześnie wszystko. Najbardziej kręciło go podglądanie tych dziewczyn. Jedna miała zwyczaj zasypiania z włączoną kamerą (to musiały być fascynujące filmy), a inna – tańczenia i ćpania na wizji. Chciał je wszystkie uratować, pokazać, że dzięki niemu będą miały lepsze życie i tylko on je będzie oglądał, ale nigdy mu się to nie udało. 
Definicja uratowania według Kacpra: będziesz robić to samo, co do tej pory, ale TYLKO DLA MNIE!

Zawsze przegrywał z kurewstwem świata, jak to nazywał.
A jakie działania podejmował oprócz gapienia się w ekran…?
Mam nadzieję, że ten opis miał być ironiczny. Facet, który radośnie i obficie korzysta sobie z treści porno, a jednocześnie uważa je za coś złego, przed czym należy kobiety "ratować" (poprzez zagarnięcie tych usług tylko dla siebie) to musi być wyjątkowa gnida. Mam nadzieję, że ginie zamordowany czy coś.
Coś mi się zdaje, że któreś z aŁtorów usłyszało ostatnio o incelach i aż przebierało nóżkami, by się podzielić tym odkryciem. 

I teraz, będąc z Aniką, drugą w jego życiu po Izabelli wielką miłością, znów wszedł do tej króliczej nory, ale tylko dlatego, że ktoś najpierw sam z niej wypełznął, by zjawić się w jego domu. Tą osobą była Alex. Znalazł ją bez problemu, wystarczyło zrobić jej zdjęcie, gdy spotkała się z Aniką. 
W sensie, że…? Wrzucił jej zdjęcie w gugla, a ten pokazał mu, kim jest Tajemnicza Dama o Zniszczonej Twarzy?
Witamy w Black Mirror.  
No przecież to proste, wrzucasz w wyszukiwarkę tekst: “podstarzała babka bez zębów, źle ufarbowana, o, ta”, tu dodajesz zdjęcie, i lu! Masz natychmiast wynik. Internet tak właśnie działa, true story.
No tak, on jest przecież Informatyk, a jak Informatyk, to ma się rozumieć, automatycznie Haker, a jak Haker, to paaaaani, on nie takie rzeczy umi, jemu wystarczy spojrzeć a każden jeden komputer pada przed nim na stację dysków i rozkłada procesory jak streamerka nogi przed kamerką internetową!

Anika coś jej przekazała i pożegnały się. Od tej chwili Kacper Górniak nie mógł spokojnie zasnąć.
Alex oferowała swoje usługi już od pięćdziesięciu żetonów – za tyle oglądała czyjegoś penisa i wystawiała mu ocenę. Potem ceny szły w górę. Sto żetonów – masturbacja, pięćset – spełniała twoje życzenia i mówiła do ciebie.
Tak się tylko zastanawiam, ile osób było skłonne płacić za oglądanie Alex z jej wstrząsającą urodą. 

Kacper poczuł, jak ślina zbiera mu się w ustach, a gardło się zaciska. Nie można robić takich rzeczy – pomyślał. – Czego ta Alex chce od Aniki?
Wszedł w wirtualny silnik do wyszukiwania archiwalnych stron internetowych. 
Witamy w dwudziestym pierwszym wieku! Dzisiaj ja będę pani przewodniczką. Przybyła pani tu z lat dziewięćdziesiątych? Jedynym źrodłem pani wiedzy o internecie jest ten artykuł po angielsku? Nie szkodzi, zaraz to nadrobimy. Nie, w dwudziestym pierwszym wieku w Polsce nie tłumaczymy "search engine" jako "silnik do wyszukiwania", bo "wyszukiwarka" brzmi krócej. Nie, określenia "wirtualny silnik do wyszukiwania" nie używamy tym bardziej. Szczerze mówiąc, jak by ktoś przy mnie powiedział "wirtualny silnik", to bym pomyślała, że chodzi mu o silnik bazy danych, a "wirtualny" to sobie tak dorzucił dla ozdoby. Co takiego? Jak się znajduje archiwalne strony internetowe? Takie, które ktoś usunął? Są w archiwach, dostępnych przez zwykłą przeglądarkę. Tak, dokładnie taką, jaką ma pani teraz przed sobą. Nie ma problemu. Mogę jeszcze w czymś pomóc?


Po trzech godzinach obserwowania woluminów z danymi coś przykuło jego uwagę.
Nigdy w życiu nie spotkałam informatyka, który mówiłby o "woluminach z danymi" (to trochę tak, jakby rolnik powiedział, że jego brat mieszka w pobliskiej rozproszonej agrarnej jednostce osadniczej). A "obserwowanie woluminów" musi być najnudniejszym zajęciem na świecie, bo sugeruje, że on przez trzy godziny siedział, patrzył i czekał, aż te woluminy coś zrobią.  Dane się przegląda.


Było to zamknięte siedem lat temu konto dziewczyny w niebieskiej masce.
W której, wiedziony Tajemnym Głosem Serca, natychmiast rozpoznał Anikę. A jak! 

Taaaa, powodzenia.
Przede wszystkim w znalezieniu czegoś na zapisanym w web archive obrazie strony, nie mając pojęcia, czego dokładnie się szuka. Przecież kont na takim portalu są setki, a przez siedem lat uzbierały się pewnie tysiące. Poza tym - domyślam się, że Kacper szukał twarzy Aniki, a co jeśli na screenie pokazała się akurat dupa? ;) Niektóre strony mają też zabezpieczenia przed wyszukiwaniem przez web archive, nie zdziwiłabym się, gdyby pornostronki też takie miały. A jeśli chodzi o dostęp do samej treści - podobno “w internecie nic nie ginie”, ale jednak wyraźnie była tu mowa o kamerkach live, nie nagrywanych filmikach – po takich przekazach nie powinien pozostać nawet ślad. 
Ależ moja droga! Wszak mówimy o człowieku, który ZDALNIE ZAINFEKOWAŁ KOMPUTER WIRUSEM! Jeden jedyny! Precyzyjnie wybrany! Co mu tam, jakieś kamerki, jakieś “live”, tyle, co splunąć!
Może konto było usunięte, ale administrator platformy zachował sobie jakieś kopie zapasowe (to tak jak z facebookiem - konto można tylko "zawiesić", a nie całkiem usunąć)? Poza tym na "woluminach" właściciela portalu mogły być logi z nazwą użytkowniczki, IP, zalogowanymi godzinami "pracy", itd. Może nawet zarchiwizowane całe nagrania, jeśli firma zapewniła sobie w umowie taką możliwość albo nie była zbyt uczciwa. Ale żeby to znaleźć potrzeba by znacznie więcej niż "wyszukiwania archiwalnych stron internetowych", trzeba by się klasycznie wbić do bazy (backendu) portalu z odpowiednimi uprawnieniami i potem się tam naszukać.
Nawet jeśli Kacper wbił się do tej bazy i znalazł to wszystko, to co by mu to powiedziało o tożsamości dziewczyny? Ewentualnie to IP… pewnie zaraz się okaże, że znał na pamięć IP komputera Aniki sprzed siedmiu lat. Albo, ponieważ jest Medżik Hakerem, wbił natychmiast do jakichś policyjnych baz danych i ustalił, do kogo należało. Albo podpowiedziało mu potężne bóstwo Bo Tak. 
Obstawiam to ostatnie. Wielki Bo Tak w tym dziele tyra jak górnik na przodku w dziewiętnastowiecznej kopalni zarządzanej przez wyjątkowo krwiożerczego kapitalistę.

Z podziemnego parkingu pozdrawiają Analizatorzy, obserwujący w napięciu bujającego się lexusa,
a Maskotek wystroił się we frak i biegnie na bankiet. 

62 komentarze:

Anonimowy pisze...

To Anika i Robert dopiero teraz normalnie porozmawiali o życiu (mówię o rozmowie na "oglądaniu meczu")? Po tych scenach z korkowaniem ulic i wizytach w bistrach? Przecież oni taką rozmowę powinni odbyć zaraz po Toruniu, gdy tylko się po raz pierwszy spotkali w Warszawie. A o czym oni w tym bistro rozmawiali w takim razie? Naprawdę tylko o tych pierdołach, które były cytowane w poprzednich analizach? Anika naprawdę nie zapytała wtedy Roberta kim on jest i czym się zajmuje?
Albo ja czegoś nie rozumiem i wcale Robert z Aniką nie siedzieli w bistro, albo autorzy zdecydowali, że ok, koniec z aurą tajemniczości i półsłówkach o przeszłości, teraz nadszedł moment na wyłożenie czytelnikowi kawy na ławę. A że fabularnie to trochę nie teges, to już inna para kaloszy.
Co tam się w ogóle zaczyna dziać w tym opku? Ten się puszcza z podrzędną barmanką, tamta jest byłą porno-gwiazdą, ci nagle nie mogą powstrzymać na moment chuci i królikują na parkingu podziemnym, zdziwieni, że ktoś ich może zobaczyć, a szef chyba wie, że Anika się mizia z Keplerem, bo wysyła ostrzegawczego smsa... Czy lecą z nami sens, logika i ciąg przyczynowo-skutkowy?
I te rozkminy z tyłka wzięte. O stanikach i nartach. Podtrzymuję swój pogląd, iż autorzy mieli płacone od pojedynczego znaku. Przecież nikt normalny bez powodu nie pisałby takich bzdur.
Komentarze zacne, nie tylko śmieszne, ale naprawdę trafnie punktujące te niedoróbki. Futryna zmieniająca bohaterom osobowości - w punkt.
Bea

Anonimowy pisze...

Ech, niech oni wreszcie zginą na tym Dworcu Centralnym, bo to ksiopko jest potwornie nudne. Nawet Pan Marcel nie daje rady z Bateryjką Erudycyjną :/

Anonimowy pisze...

@Anonimowy powyżej
No tak, przecież oni tam mają zginąć (czy tam być o krok od zginięcia)! Rozumiem, że autorzy uchylili nam rąbka tajemnicy na początku, byśmy czekali w coraz większym napięciu na to, co ma się wydarzyć. Mi jednak całkowicie to z głowy wyparowało, bo usiłuję się połapać w tym tyglu wyskakujących z kapelusza trudnych przeszłości. Ta książka powinna mieć tytuł "Ludzie z przeszłością".
A w ogóle, to o co chodzi z "tysiącem" obsesji w tytule? Ja tam ciągle widzę jedną. Ewentualnie, jeśli doliczymy "obsesję" Kacpra na punkcie Aniki, to dwie. Całe dwie z "tysiąca". Wiem, że ten tysiąc to symbolicznie, ale chyba jednak aż tak mnogo tych obsesji to nie ma, żeby symbolicznie tytułować tysiącem.

tuptaczek pisze...

Co mi się nasuneło przy okazji sceny w pubie.
Po pierwsze cały czas mi się mylą Kacper z Kubą ;___; dopiero w trakcie zdania (albo po kilku) orientuję się czy chodzi o faceta czy dzieciaka.
Po drugie, czy ktokolwiek gdziekolwiek zatrudnia barmanów na 8 godzin? O.o celowałabym raczej w minimum 10 :D tak czy siak, nikt normalny nie przyjdzie do takiej pracy w szpilkach i to samo się tyczy obcisłej mini - musi być mega praktyczna przy przenoszeniu skrzynek z piwem albo zmienianiu beczki...

Anonimowy pisze...

Nie to żeby analiza nie była kwikogenna, ale czy wrócicie jeszcze do Korony PSZeznaczenia?
Ela TBG

A.Polanowska pisze...

Co do początkowych scen na dworcu - Anika na pewno tam sobie dogorywa, ale nie wiadomo chyba, kogo podłożono pod pociąg. Może będzie twist i okaże się, że to Kacper? Bodajże w "Zmierzchu" były takie futurospekcje, napisane tak, by zmylić oczekiwania czytelnika.

Anonimowy pisze...

Facet bedący w związku nie może być incelem.

Anonimowy pisze...

Nieee, tylko nie powrót do Korony przeznaczenia, to jest diabelnie nudne i zdaje się, że nawet Armada ma ich totalnie dość!
Może więcej opek?

RedHatMeg pisze...

Ja też bym wolała więcej opek i ficzy, bo ostatnimi czasy za często trafiają się ksiopka i ksiopka.

Przydałby się powrót do korzeni.

Anonimowy pisze...

I nikt nie twierdził, że jest, tylko że "myślał jak incel".

Anonimowy pisze...

A ja tam wolę ksiopka. Opka to zazwyczaj radosna twórczość nastolatków, którzy dopiero zaczynają swoją przygodę z pisaniem, a ksiopka w większości wyszły spod rączek dorosłych już osób.
Btw. tęsknię za koronką :)

Lya

Anonimowy pisze...

Ale ta kiepska literatura jest tak niemiłosiernie długa i nudna...

Anonimowy pisze...

"wszystko skończyło się na wypożyczeniu dwóch juniorów do VFL Bochum i sprzedaży zawodnika do Queens Park Rangers.
– To nazwy drużyn?
– Tak, na Boga! – odparł, śmiejąc się. – W drugiej klasie rozgrywkowej na Wyspach Brytyjskich".

No raczej niekoniecznie:

"VfL Bochum - 14. w lidze 2. Bundesliga"

Robercik nie wie nawet, dokąd tych juniorów wypożyczał...

Anonimowy pisze...

Gdyby myslał jak incel to tym bardziej nie powinien być w zwiazku,szczególnie z samotną matką. Altorzy nie wiedza o czym piszą.
Tutaj spokojny związek dwójki ludzi ludzi po przejsciach,dziecko traktuje Kacpra jak ojca a tu bum! Psycholoincel. Po siedmiu latacj zwiazku,chora natura już dawno powinna dać o sobie znać

Anonimowy pisze...

No oczywiście, że nie wiedzą:D. Ale trzeba podkreślić, że nie użyli słowa "incel", ono padło w analizie, sami ałtorzy opisali po prostu incela, który... cóż, nie ma prawa istnieć.

Anonimowy pisze...

Incel to stan umysłu. Sam fakt bycia w związku nie świadczy, że piwniczak efektywnie zweryfikował swoje uprzedzenia. To wymaga jeszcze pewnej dojrzałości.

Anonimowy pisze...

Samo przeglądanie webarchive gucio by dało Kacperkowi. Konta streamerek pewnie nie były dostępne bez zalogowania (a obrazy są zapisywane w trybie gościa, incognito) i są marne szanse, że zachowałby się ślad każdego profilu. Już bardziej wiarygodny byłby scenariusz hakerskiej wycieczki na stare konto mailowe Aniki, gdzie być może zostawiła wiadomość o dezaktywacji konta camgirl, czy coś w tym stylu, i to byłoby zwrotem akcji. :B

Anonimowy pisze...

Incel nie podszedłby do kobiety a gdzie dopiero wszedł w zwiazek

Anonimowy pisze...

"
W 1993 roku Marcel miał dziewięć lat i dopiero zaczynał zmagać się z niewdzięczną materią słowa pisanego jako uczeń drugiej, no, ewentualnie trzeciej klasy podstawówki w Kwidzyniu, więc sądzę, że fakt dostępu jakiejś szkoły do internetu raczej mu umknął." Mała uwaga (eks stamtąd przeprał mi głowę) - w Kwidzynie, jak w Kostrzynie, w Nadarzynie itp.
Ksiopko zacnie głupie

Anonimowy pisze...


Ale to jest kiepskie i nudne! Ja też wole ficzki..
A potem Robert okazał się archidiakonem - to mnie najbardziej rozbawiło.


Chomik

piasia pisze...

W 1995 nawet mała rozgłośnia radiowa w powiatowym mieście miała internet.

Anonimowy pisze...

Team #ksiopko. Może i długie, ale te analizy są takie satysfakcjonujące - polewanie zimną wodą głów "profesjonalnych" Ałtorów, ach. Chlebek i igrzyska.

Co roku wracam do Waszej analizy Achai, jest jak wino. :')

Siblaime pisze...

Błagam, niech on przestanie już o tym Radissonie. Czasami przejeżdżam obok, bo to rzut beretem od mojej szkoły i jeszcze tego by brakowało, by to miejsce zaczęło mi się kojarzyć z tym ksiopkiem i co bohaterowie w nim wyczyniali.

Analiza urocza, ale zaczynam tęsknić za Koronką. Po prostu mam masochistyczną chęć doczytać to to do końca i zobaczyć, jakie głupoty da się jeszcze sprzedać ludziom jako świetne fantasy i romantyczną historię truloffu.

Anonimowy pisze...

Z teamu ficzkowego: a może Niezatapialna zrobi głosowanie? : D

eksterytorialnysyndrombobra pisze...

Anika wyglądała jak najdroższy likier świata w kontekście porównania kształtu ciała do kształtu butelki... Najdroższy likier świata do d'Amalfi Limoncello Supreme. Butelka ma kształt zupełnie prosty, trochę rozszerzający się u góry, ze stosunkowo krótką szyjką... Ergo Anika ma męską budowę ciała.

Dariuszka pisze...

Kto nie leci na Johnnego Bravo, niech pierwszy rzuci Bateryjką Erudycyjną!

Haszyszymora pisze...

"Incel nie podszedłby do kobiety a gdzie dopiero wszedł w zwiazek"

Incele stanowią grupę docelową tzw. pick up artists, czyli typów uczących, jak zmanipulować kobietę, by poszła z tobą do łóżka, tudzież jak zmusić ją do seksu i nie czuć się z tym źle (Gargamel zrobił o tym świetny materiał). Innymi słowy - jak najbardziej podchodzą.

Dariuszka pisze...

O to to!
Oni jak najbardziej chcą wejść w związek czy w ogóle relacje intymne - przecież incel to skrót od "involuntary celibate". Brak życia seksualnego to wg nich wyłącznie kwestia czynników zewnętrznych (głównie wina "pustych, puszczalskich i wyrachowanych bab"), a oni są po prostu "za dobrzy". :) Dlatego też tak chętnie garną się do guru podrywu po pomoc.
Wg mnie Kacper nie tylko myśli jak incel, ale po prostu taki był przed poznaniem Aniki i taki pozostał.

Anonimowy pisze...

Wam się chyba ze spermiarzami pomyliło

Dariuszka pisze...

Um, nie? Poza tym jedno nawet nie stoi w sprzeczności z drugim.

Anonimowy pisze...

Siedzę sporo na wykopie i innym portalu i stamtąd czerpię wiedzę na temat inceli i spermiarzy. Chyba że takie anomalie spotkałyście osobiście i stad wasze wnioski.

eksterytorialnysyndrombobra pisze...

Kiedy się okazało, że Kacper jednak nie przyłapał Aniki i Roberta, poczułam autentyczne rozczarowanie. Chyba nie to autorzy chcieli osiągnąć...

Anonimowy pisze...

Jeszcze wyjdzie,że Kacper to dawny hakerozabójca na usługach Sukorowa.Cel odstrzeli i przy okazji komputer zhakuje

eksterytorialnysyndrombobra pisze...

Generalnie Kacper to ten typ bohatera, co do którego zawsze mam poczucie, że tak naprawdę to dobry człowiek tylko autor (w tym przypadku autorzy) go nie lubią i chcą go oczernić przed czytelnikami kłamiąc na jego temat.
Swoją drogą, w tym kawałku ładnie widać że jak Anika zdradza Kacpra to wszystko jest cacy i wielka miłość i coś nowego i wiatr we włosach, a jak to Kacper zdradza Anikę to fuj i źle.

Anonimowy pisze...

Ja odnoszę wrażenie, że celem autorów jest przekonanie nas, że Anika to słusznie ten wiatr we włosach i wielka miłość, bo Kacper to ble, fuj i w dodatku hakier, tylko po prostu nie panują nad słowem pisanym i własną pamięcią (lub obydwoma), wskutek czego stworzyli zwykłego, sympatycznego w sumie, trochę nijakiego, przeciętnego chłopaka, po czym wpadli w panikę, że omujborze, jesźcze czytelnik tej miłości i wiatru we włosach nie kupi i pomyśli, że Anika to zdzira jest, co krzywdę robi niewinnemu człowiekowi, i zaczęli dodawać, lu! Stalking. Lu! Podglądactwo, lu, uzależnienie od porno, myślenie godne incela, mizoginię, i jeszcze coś, i troszkę tamtego, a co se będziemy żałować!

To znaczy, zakładam, że jednak zauważyli, że im się narracja rozjeżdza i usiłowali ją, ekhm, naprawić.

Bo może i tak być, że w ogole nie zastanowili się nad tym, żd tworzą "rozdwojonego" bohatera.

Albo po prostu zapomnieli, co napisali.

Albo jeden pisał kawałek, drugi - kawałek, i ich ze sobą nie konsultowali...

Dariuszka pisze...

Lol, może wykop nie rozumie, co w ogóle znaczy skrót incel.
Oni chcą ruchanka z uległymi dziewicami, takimi 9/10, spoza ich własnej ligi. Dlatego żyją w celibacie "wbrew własnej woli" - takie dziewczyny nie są nimi zainteresowane. Brzydkie odpadają, a doświadczone budzą w nich lęk, bo piwniczaki mają niską samoocenę i nie zdzierżą porównań do konkurencji (znienawidzonych samców alfa, którymi sami chcieliby być). Nie, nie - celibat może przerwać tylko niewinna, wierna i piękna pannica. ;) Z jednej strony incele są zakompleksieni, a z drugiej - paradoksalnie - przekonani, że zasługują na to co najlepsze, tylko zły świat traktuje ich niesprawiedliwe.
Zamiast wątpliwe przetłumaczonych polskich stron polecam poczytać reddita albo forum prettyulgylittleliars (wątek MGTOW/Incels).

Dariuszka pisze...

Cokolwiek doprowadziło do tej niespójności w kreacji Kacpra, aŁtorzy odwalili straszną lipę. Obsesja na punkcie innego faceta byłaby całkiem intrygującym wątkiem, gdyby dla Roberta Anika zostawiła kogoś o wiele lepszego niż konkurent. Można tu użyć wielu zaskakujących uzasadnień. A tak to mamy oczywisty rozpad toksycznego związku, wow. I usilną próbę usprawiedliwienia zdrady, żeby czytelnik nie życzył źle głównej bohaterce.

eksterytorialnysyndrombobra pisze...

Anonimowy&Dariuszka też mi się tak wydaje. I przypomina książki Michalak, tylko chyba jeszcze bardziej niespójne - u Michalak zuy monsz przynajmniej od razu był zuy i kopał szczeniaczki

Anonimowy pisze...

Wyszło im to, co M. Musierowicz z Pyziakiem, tylko ona to zrobiła przestrzeni lat i dążyła do bardziej subtelnego efektu. Oni podczas jednej książki uczynili z Kacpra psychola, z którym Anika była od 7 lat i niczego nie zauważyła, ale gdy się pojawił Kepler, to całe szambo wybiło w momencie. Więc Kacper nie tylko jest psycholem. Zobaczycie, że w końcu okaże się CKNUKiem. W końcu wyzna Anice, że nie kochał ani jej, ani jej "bachora" tylko siedział w nimi przez te lata w jednej chałupie, bo się zagapił na rodzinę z naprzeciwka i chciał tak samo. Na bank padnie tam sformułowanie "nigdy cię nie kochałem" albo "nie wiem, co to jest miłość, ja nie potrafię kochać, jesteś moją (eeee...) obsesją!". Za to Kepler na pewno kocha jak młody, dziewiętnastowieczny romantyk. Oddycha miłością do Aniki wprost i marzy o trzymaniu jej za rączkę przy świetle księżyca.
Bea

Anonimowy pisze...

Autorzy chyba boja sie oskarzeń o mizoginię.
Jak ciekawa mogłaby być to ksiażka,gdyby powodami zdrady były po prostu nuda w związku i fizyczne pożądanie a Kacper byłby miłym facetem ktory trafił ba złą kobietę. A na końcu Anika uświadomilaby sobie jak bardzo zjebała,zniszczyła zwiazek,złamała serce syna i Kacpra który nie chce do niej wrócić dla buca którego ledwie zna. Chyba każdy zna takie historie z normalnego życia

Anonimowy pisze...

Tak sie zastanawiam... Tu sie zacznie cos dziac? No bo tak szczerze, jakie my mamy tutaj wydarzenia? Laza od punktu a do punktu b, chrzania o niczym i czasem zrobia wstep do przechedozki. Wszystko "dzieje sie" jeno deklaratywnie. Ani to porno, ani fabula, Rejs dla bardzo ubogich.
A co do Kacperka, to mnie zastanawia jedno. Skoro z niego taki pornowymiatacz, to jakim cudem nie zna takiej gwiazdy czerwonego ekranu, jak Anika. Ponoc byla taka popularna. Oraz jak on od tych pornoli byl uzalezniony, ze przez pare lat sie Anika nie zorientowala. Bo jesli pominac, ze tam jakis Split sie odwala, to koles, ktory ma babe 9/10 (ponoc), a i tak imponuje mu kolega bez zwiazku, za to z tym mistycznym seksem z seksi laskami, codziennie inna, jestem w stanie uwierzyc, jesli pominac drewnopisarstwo.
Bezogonkowa

Anonimowy pisze...

Psucie autorom Kacpra wyszło tak kiepsko, że to jedyna postać, która budzi moje współczucie. Totalnie widzę w nim osobę, która czuje, że związek mu się sypie na głowę, nie czuje się atrakcyjny dla partnerki, więc szuka potwierdzenia poza związkiem, co kończy się kacem moralnym. I takie coś bym czytała, bez tych wszystkich odautorskich komentarzy, jaki to mizoginistyczny bydlak z niego.

Ela. pisze...

Muszę obronić Marcela. Jako nastolatka (rocznik 03) potwierdzam - białe dredy nadal modne. Matrix również modny, bo gra w nim Keanu, który aktualnie jest uważany za króla internetu.

Dariuszka pisze...
Ten komentarz został usunięty przez autora.
Dariuszka pisze...

Co do Keanu i powrotu trendów z lat 2000 to się zgodzę, ale u Marcela stawiałabym mimo wszystko na przypadek "głupi ma zawsze szczęście" :B Tyle baboli i nieaktualnych informacji - nie wierzę, że wyjątkowo przeprowadził research młodzieżowych trendów. Zresztą ludzie nie robią sobie współcześnie dreadów z powodu Matrixa (z tym kilometrowym czołem), prędzej inspirują się czarnoskórymi gwiazdami.

Ellysia pisze...

Dlaczego zdrada Aniki została opisana na zasadzie "cudownego, wyzwalającego uczucia" a Kacpra "jak ten sukinknot śmiał ją zdradzić?!"? I ten, Anika po zdradzie nie ma żadnych wyrzutów sumienia, kontynuuje romans i jest to (wg autorów) bardzo ok. A Kacper pomimo że żałuje jest pokazany jako zło fcielone?
I co to za nagła zmiana z papciowatego, ale w gruncie rzeczy miłego i opiekuńczego, w walniętego stalkera?

Anonimowy pisze...

Bo kobieta nie zdradza tylko przeżywa przygodę :)

eksterytorialnysyndrombobra pisze...

Ellysia odpowiedź jest prosta: to Anika jest tu główną bohaterką, Kacper nie ma tego szczęścia... Też mnie to drażni

eksterytorialnysyndrombobra pisze...

Dariuszka albo gość mógłby być jednym z tych, co ustawiają sobie Neo na avatara i nawijają, że bezpieczeństwo jest zawsze wrogiem wolności a jedyne świadome jednostki to oni i ich koledzy.

eksterytorialnysyndrombobra pisze...

Popieram. #teamkacpermimowszystko. Nawet jeśli okaże się, że Kacper to Kuba Rozpruwacz do kwadratu (co się może zdarzyć, jak znam tego typu dzieła) to nie będę w stanie potraktować tej informacji na poważnie.

Dariuszka pisze...

A niech wejdzie ten Kacper Rozpruwacz, niech to marceloversum po prostu spłonie. :3

Saltykamikaze pisze...

Szef mógł jej wysłać smsa z litości do Kacpra, który biedny lata po całym budynku i szuka dziewczyny, która też może po tym budynku lata, tylko w inną stronę i się nigdy nie znajdą.

Anonimowy pisze...

W warunkach normalnych, a nie marcelowych, raczej szef powiedziałby Kacprowi (który oczywiście się nie mógł tego sam domyślić), żeby zadzwonił do Anki, skoro nie ma jej przy biurku. Czemu sam osobiście wyręczał go w komunikacji z narzeczoną?

Anonimowy pisze...

Liczy na profity tego romansu. Panie Kepler,wiem co pan robisz z moją asystentką...

Anonimowy pisze...

kiedy planujecie wrzucić kolejną część? nie mogę się doczekać :)

Anonimowy pisze...

Oby to była już ostatnia...

Anonimowy pisze...

Błagam, zróbcie nawet kolejną analize korony przeznaczenia. Wszystko tylko nie kolejna część perypetii Aniki i Robercika :/

Anonimowy pisze...

Jedna z najnudniejszych analizowanych tu książek. To już u autorkasi jest jakaś akcja i emołszyn.

Anonimowy pisze...

Książka nudna, ale analiza bardzo dobra i śmiechogenna. Kto w ogóle wydał to dzieło? Czemu autorzy, niby oczytani i wykształceni ludzie, sami w swojej pisaninie nie zauważyli błędów/nieścisłości/bezsensu momentami? Może samemu trudno być dla siebie krytykiem. Może goniły terminy i nie było czasu na uczciwe przyjrzenie się całości. A może oni po prostu wiedzą, co mieli w głowie i co chcieli przekazać, i to im się z treścią książki zgadza? Tylko zapomnieli, że my ich wiedzy "z głowy" nie mamy, dla czytelników to jest nowa historia, czytana od zera i powinna się składać w jakiś ciąg powiązanych ze sobą wydarzeń. Dlatego lubię analizy książek. Opka oczywiście też mają swój urok, ale to raczej z nagromadzenia niecodziennych i niedających się nijak przystawić do rzeczywistości pomysłów na metr kwadratowy. Do tego są pisane przez amatorów, dla rozrywki i nikt tam nie oczekuje arcydzieł na poziomie światowym - tyle, że się pośmiejemy po prostu. Natomiast od książek wydawanych przez uznane wydawnictwa oczekujemy mimo wszystko jakiegoś poziomu, nawet jeśli historia w nich opisana nam nie siedzi, a nie tego, co niestety widzimy w tej analizie. To nie powinno zostać w takiej formie wydane - pomysł jest, potencjał jest, ale to nie jest gotowa, dobra powieść. To dopiero materiał do sporej obróbki. Dzięki tej analizie wiem, że nabycie tej książki w jakiejkolwiek formie nie ma żadnego sensu. A być może gdzieś tam by mnie skusiło połączenie wielkiego romansu z wielkimi interesami i niebezpiecznymi ludźmi.
Bea

Anonimowy pisze...

Ten opis seksów w samochodzie wydał mi się taki obleśny i prostacki

Anonimowy pisze...

Szkoda,że autorzy nie wpadli na to,że Kacper i Anika poznali się dzięki sekskamerkom.
Wtedy łatwiej możnaby zrobic z Kacpra stalkera,incela i psychola od którego Anice ciężko się uwolnić.

blogger pisze...

Dr Аgbazara-świetny człowiek, ten lekarz pomoże mi odzyskać mojego kochanka Jenny Williams, który zerwał ze mną 2 lata temu z jego potężnym zaklęciem, i dzisiaj wróciła do mnie, więc jeśli potrzebujesz pomocy, skontaktuj się z nim przez e-mail: ( agbazara@gmail.com ) lub zadzwoń / WhatsApp +2348104102662. I rozwiąż swój problem jak ja.